Ultraviolet

22. Vechten of vluchten

Een greep van pijn en verbazing stak in mijn hart en probeerde verward de gebroken stukjes weer bij elkaar te lijmen. Mijn mond hing los en ik klemde mijn tanden op elkaar om de verbazing te verbergen.

Ryder kwam naast mij staan, evenals Prudence, Jax en zelfs Adam, en ik hoorde een diepe grom uit zijn keel opborrelen.

'Jij bent het', grauwde hij zacht.

Zijn handen waren tot vuisten gebald en de geur van woede stootte van hem af.

'Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben dat je nog leeft, Ryder. Nog steeds alle meiden achter je aan op Valis High? Of ben je daarmee gestopt nu jouw vriendinnetje bescherming bij je heeft gezocht', sprak Thyson uitlokkend.

Ryder kromp zachtjes ineen en hield zichzelf in om hem niet naar de keel te grijpen. Zijn lichaam vertelde mij wat zijn acties zouden worden.

'Waag het', gromde ik naar Ryder.

'Dat is mijn familie', drong ik aan en Ryder keek me aan. Kort erna zette hij verslagen een kleine stap achteruit.

Nu was het mijn beurt.

'Jij walgelijk stuk str....' Mijn zin werd onderbroken door een afkeurend geluid van Thyson.

'Ho, ho, ho. Rustig aan met de beledigende praat. Ik ben hier niet om een potje te bekvechten', begon hij.

Nu was ik degene die mijn vuisten balden. Pijnlijk drukten mijn nagels in mijn huid, een geur van bloed veroorzakend.

'Ik ben hier voor een deal', zei hij met verheven stem.

Achter hem zag ik mijn moeder onopmerkelijk haar hoofd schudden.

'Een ruil, als je het zo wilt noemen', ging hij verder. De lange pauzes in zijn zinnen zorgden voor irritatie en ongeduld.

'De levens van jouw familie, voor... jouw leven.'

De grijns op zijn gezicht die volgde bij deze woorden lieten mij samenkrimpen van walging. Mijn blik viel op de gewapende vier mannen achter hem. Het leek op een vuurwapen, maar wat het deed, wist ik niet. Niemand wist wat de mensen van Axon allemaal konden en hadden. Hoe machteloos wij waren in tegenstelling tot hun.

De blik in Alyssa's ogen vertelde mij dat ze bang was. Maar ook herkende ik de glinstering van woede, die wij beiden van onze moeder hadden geërfd. Onze vader was voorzichtiger, tactischer. Die kant had ik meer dan Alyssa. Ik was wantrouwender, strategischer. Zij was een doener. Als iemand haar een klap zou geven, zou ze zonder aarzelen terugslaan.

Mijn vaders blik viel op mij en zijn ongesproken woorden bereikten mijn gedachten. De woorden die hij zou zeggen, als hij durfde te praten.

Wees voorzichtig, Maeve. Denk na. Wees slim.

En mijn moeders woorden deden hetzelfde en dreunde na in mijn gedachten.

Geef ze niet wat ze willen. Vecht terug. Vind een manier om te winnen. Je bent een Adelyn, Maeve. Wij vinden altijd een uitweg.

Weer waren er twee kanten in strijd met elkaar.

Vechten of overgeven.

Mijn lichaam stond verstijfd, maar mijn gedachten schoten langs elkaar heen en ik probeerde een keuze te maken. Woede veranderde in misselijke paniek.

Wees slim.

Vecht terug.

De aanwezigheid van Ryder, Prudence, Jax en Adam zorgde ervoor dat ik me zekerder voelde. Ryder, Jax en Adam waren jarenlang getraind om mensen zoals Prudence en mij te beschermen van Thyson en zijn bondgenoten. Om met ze te vechten.