Ultraviolet

20. Deadman's Alley

Prudence
Het stille gewapper van de gordijnen die tegen
de muur aansloegen door de frisse bries van buiten, maakte mij wakker.

Langzaam knipperde ik met mijn ogen en een gaap ontsnapte uit mijn mond. Mijn botten kraakten zachtjes toen ik mezelf uitrekte en mijn blik viel op het lege bed aan de overkant van de kamer. Geschrokken keek ik door de kamer heen. Maeve was weg.

Vermoeid sloeg ik de lakens van me af en stapte ik uit bed. Misschien was ze naar buiten gegaan voor frisse lucht.

Met afgepeigerde voetstappen slenterde ik naar mijn kledingkast. De stralen van de zon die door de opening van het raam naar binnen schenen, deden me goed. De geur van jasmijn hing nog steeds in de kamer en ik opende mijn kledingkast.

Ik trok een lichtblauwe broek aan met een oranje topje met lange mouwen, waarvan de schouders ontbloot waren.

Zoekend speurde ik naar mijn leren jasje, maar hij was nergens te vinden. Een tikkeltje verward besloot ik om dan maar een wit spijkerjasje aan te doen.

Mijn ogen vonden mijn gezicht toen ik in de spiegel keek en mijn haar fatsoeneerde. Ik maakte een kleine staart, zodat het haar uit mijn gezicht bleef, maar het grootste deel van mijn haar toch los hing.

Goedkeurend bekeek ik mezelf en liep ik de deur uit, speurend naar Maeve. Het was stil in de gangen van de slaapverblijven. Hier en daar hoorde je enkele geluiden van mensen die wakker werden. Er zaten vroege vogels tussen. Ik was niet zo'n extreem vroege vogel, maar ik wilde Maeve helpen. Ik had Jax gevraagd om vroeg op te staan, om ons te helpen. Hij had veel ervaring en wist hoe het voor Maeve was om de controle te verliezen.

Toen ik Jax om hulp had gevraagd, had Adam ons afgeluisterd. Hij vroeg of hij ook mee kon helpen, omdat hij zich slecht voelde voor Maeve nadat hij een bal naar haar toe had gegooid, wat mogelijk de oorzaak was dat ze de extreme pijn kreeg van de onderdrukker.

Ik had er mee ingestemd en om zes uur met ze afgesproken. De meeste leden van het Instituut stonden pas om een uur of acht à negen op. 

Dat gaf ons genoeg tijd om Maeve te helpen, zodat ze de dag normaal kon doorlopen.

Piepend opende er een deur naast mij, en verscheen het klaarwakkere gezicht van Jax. Hij zag er netjes uit in een zwarte broek met een grijs T-shirt. Hij was net als Adam een beschermer, zonder krachten.

'Goeiemorgen', zei hij bijna stralend.

Hij was absoluut een ochtendmens. Hij had asblond, bijna zilver, haar, die hij in een fatsoenlijke houding had aangebracht. Zijn schone huid duidde erop aan dat hij net had gedoucht. Ik schonk hem een glimlach terug.

'Ben je er klaar voor?', vroeg ik en hij knikte.

Samen liepen we op de gangen, op weg naar de dorm van Adam.

'Waar is Maeve?', vroeg Jax. Ik haalde mijn schouders op.

'Toen ik wakker werd, was ze al weg. Ze zal vast buiten een frisse lucht hebben gehaald', antwoordde ik en hij mompelde een instemmend geluidje.

Na enkele minuten door de gangen te struinend, kwam ook Adam uit zijn slaapkamer. Zijn warrige, slaaphoofd bewees elke keer weer dat hij géén ochtendmens was. Ik grinnikte zacht bij het aanzicht en Adam keek me beduusd aan.

'Ik had me een tikkeltje verslapen', zei hij met een scheve glimlach. Jax lachte kort en Adam voegde zich bij ons.

'Maeve is waarschijnlijk buiten', vertelde ik Adam en hij knikte dat het goed was.

Toen we bij de grote, witte deuren aankwamen en ze opengooiden, keken we zoekend over het grasveld. Maeve was nergens te bekennen.

'Waar is ze?', vroeg ik, een beetje angstig.