Ultraviolet

90. Altijd een stapje voor

Een diepe brok bleef in mijn keel hangen. De welgeordende competitie was veranderd in complete chaos.

Mensen die huilden, renden, vroegen wat er aan de hand was. Al die tijd had ik geweten wat er zou komen, maar kon ik er niks aan doen. Ik had Olivia niet kunnen redden.
​
Achter mij klonk een luid geschraapte keel. Ik draaide mij om en vond Ryder in de schaduwen van de muur.

Hij wenkte mij met een handgebaar en mijn gedachten waren zo ver heen, dat ik hem besloot te gehoorzamen.
​
'Wat wil je?', vroeg ik timide. Mijn blik dwaalde af naar de grond, te afgeleid door het herhalende afspelen van wat er zojuist was gebeurd.
​
'Het wordt tijd dat we eens goed gaan praten.'

Hij praatte op een zachte toon, met een lage, bijna wanhopige stem. Ik keek hem onderzoekend aan.
​
'Waarover?'
​
Zijn ogen scanden de omgeving, waarna hij antwoordde: 'Over alles. Ik weet nu zeker dat ik gelijk had.'
​
Zijn vage antwoorden begonnen mij te irriteren. 'Waarover had je gelijk? En wees eens duidelijker.'
​
Onverwacht trok hij me mee in de schaduwen van de muur, weg van het zicht. Zijn hand was ijskoud, zijn blik strak en nadenkend.

'Over jou. Ik denk dat jij de sleutel bent tot alles. Wat jij net op het veld deed, was onverklaarbaar. Het meisje', hij stopte even met praten, om zichzelf te verbeteren, 'Olivia, toen zij viel, was ze meters van jou vandaan. En toch bereikte je haar voor iemand ook maar kon beseffen wat er gaande was. Het leek alsof je...'
​
Hij stopte, waarna ik zijn zin afmaakte. 'Alsof ik door de tijd heen rende.'
​
De blik in zijn ogen was afwachtend, op verdere uitleg.
​
'Ik...', begon ik, met diezelfde brok in mijn keel, 'ik zag hoe alles vertraagde. Het was alsof de tijd stil stond en ik alle tijd van de wereld had. Ik dacht er niet veel over na, maar na mijn visioen...'
​
Hij onderbrak me, met een verbaasde uitdrukking. 'Visioen?'
​
Een huivering trok over me heen, waarna ik mijn ogen opsloeg naar zijn blik.

'Toen ik met Audrey in de kantine zat, werden haar ogen glazig, bijna wit. Ik kreeg een soort visioen te zien, waarbij ik op mijn hurken in het gras zat, met een zwarte vloeistof op mijn handen en kleren. Dat bleek dus later Olivia's bloed te zijn en het moment na haar dood.'
​
Dit keer trok er een ijzige, koude stilte over zijn gezicht en vermeed hij mijn blik. Hij staarde in de verte en leek heel diep verzonken in gedachten.
​
Na die verzinking, keerde hij zijn blik terug naar mij en zei strak: 'Ik weet dat ik er niet naar hoor te vragen, maar je moet me vertellen wat er in de documenten stonden. Er moet een connectie zijn met jou en wat Axon wil.'
​
Ik groef in mijn geheugen, die ondertussen zoveel te verduren had gekregen, en bracht de herinnering van de documenten naar boven.

De papieren. De uitslag van mijn bloedonderzoek door dr. Cullens.
​
'Het was een onderzoek van mijn bloed, door ene dokter Cullens', vertelde ik hem.

Bij het denken fronste hij, waarna hij opnieuw mijn hand vastgreep en me wegsleurde, door de witte hoofddeuren.

We glipten door de gangen, waarbij ik vragen op hem afvuurde. Hij bleef zowel mijn vragen, als de blikken van leden negeren. Hij was compleet stil en keek niet één keer om.
​
Slenterend liep ik met hem mee, waarna ik zijn hand losrukte en me naast hem bevond. Ik gaf hem een duw. 'Vertel me waar we heen gaan.'
​
Hij zei niks.
​
'Jij wilde met mij samenwerken. Dan moet je me ook vertellen wat je plan is.'
​
Weer bleef hij even stil, waarna hij eindelijk antwoord gaf.
​
'De bibliotheek.'
​
Ik fronste een wenkbrauw. 'Ik weet niet of je het doorhebt, maar ik heb niet echt zin om te studeren of een boekje te lezen.'
​
Aan de uitstekende ader in zijn nek, merkte ik dat hij lichtelijk geïrriteerd werd.

Niet mijn schuld, dacht ik koppig.
​
Hij smeet de deuren van de bibliotheek open, waardoor alle rust bijna meteen verstoord werd en blikken onze kanten op schoten. We sloegen een paar zijpaden in, langs lange planken vol met boeken.