Ultraviolet

18. Naelin's dood

Jax verscheen in de opening toen ik de deur had geopend. Zijn blik stond nonchalant en een tikkeltje serieus.

'Wat is er?', vroeg ik.

Mijn hoofd kon geen antwoord vinden op de vraag waarom hij hier was.

'Ik wil met je praten, Maeve', was zijn antwoord, die mijn voorhoofd deed rimpelen van het fronsen. Waarom wilde hij met mij praten?

Ik keek over mijn schouder naar Prudence, die me een aanmoedigend knikje gaf.

'Oké', antwoordde ik kort.

Een lichte, dankbare glimlach verscheen op Jax, die voor Prudence bedoeld was. Hij deed een stap naar achteren, wat mij vertelde dat hij ergens anders wilde praten. Een beetje verward liep ik met hem mee.

'Waar wil je over praten?', vroeg ik hem toen we enkele meters van de slaapverblijven verwijderd waren. We maakten een afslag naar rechts en Jax gaf me een kort blik, die hij toen weer naar voren wendde.

'Ryder.'

Verstomd stopte ik met lopen.

'Ik wil niet over hem praten', sprak ik koppig. Jax stopte ook en keek me aan.

'Er zijn dingen die je niet weet. Over hem', ging hij verder, terwijl ik het niet wilde horen.

Ik schudde mijn hoofd. 'Er zal heel veel zijn wat ik niet over hem weet, maar ik hoef het ook niet te weten', kaatste ik terug. Vermoeid van dit stomme gedoe.

'Dit wil je wel weten', drong Jax door. Hij leek niet te zullen stoppen, dus gaf ik me in.

'Wat?'

We liepen verder en Jax nam een diepe ademteug. Hij keek nerveus om zich heen, alsof hij bang was dat iemand zou horen wat hij zei. Alsof Ryder elk moment de hoek om kon lopen.

'Zijn zusje, Naelin, was een Emory, net als jij. Ryder drong erop aan om met haar mee te gaan, toen ze in veiligheid mee werd genomen. Hij week niet af van haar zijde en besloot om een beschermer te worden, over haar', begon hij met vertellen.

Vaag probeerde ik te achterhalen waar hij zijn verhaal naar toe wilde brengen, maar ik besloot dit keer te luisteren naar zijn verhaal.

'Ze stierf, Maeve. Ze bloedde dood in de armen van Ryder toen ze aangevallen werden tijdens een missie om een vriendin van Naelin te redden', ging hij verder en mijn adem stokte. Dat was inderdaad iets dat ik niet over hem wist.

'Vanaf die dag zwoor hij om andere Emory's, zoals zijn zusje, te redden. Koste wat kost', legde hij uit. Zijn ogen hadden een glinstering van verdriet.

'Hij was nooit meer dezelfde, na die dag. Hij werd agressief, boos en koelbloedig. Zijn koppigheid werd erger en hij verloor zijn redelijkheid.'

Een steek van schuld ging door me heen toen ik zijn pijn leek te kunnen voelen in mijn lichaam.

'Dat is waarom hij Scarlett heeft vermoord', zei hij zacht. Ik hapte naar adem bij het horen van deze naam. Een flits schoot voor mijn ogen waarbij. Hoe Scarlett over me heen stond gebogen. Hoe ze gilde toen ze de lucht in werd gegooid en tegen de muur belandde. Hoe haar lichaam roerloos op de grond lag, omringd door geschrokken feestgangers.

'Zijn doel was om jou te beschermen. En als hij zo'n taak krijgt, doet hij er alles aan om die te volbrengen, al kost het een leven van een omstander. Al kost het zijn leven.'

Hij stopte met praten toen een klein groepje van drie mensen langs ons heen liep. Hij hield zijn pas in en draaide zich naar me toe.

'Geef hem een kans, Maeve', smeekte hij wanhopig, 'Iemand moet hem wijsmaken dat het anders moet. Iemand moet hem leren accepteren dat Naelin dood is en dat zij niet had gewild dat hij zo roekeloos zou zijn. Iemand moet hem terug kunnen halen naar hoe hij was.'

Zijn stem brak bij het einde van de zin. Beschaamd herstelde hij zich en rechtte hij zijn rug.

'Hij zal je blijven beschermen, Maeve. Dat is zijn taak. Maar de prijs die hij daarvoor zal geven, weet niemand. En ik ben bang dat alles fout zal lopen als hij zijn eigen weg gaat', zei hij, terwijl hij alert de omgeving bleek scannen.

Ik knikte langzaam, beduusd van alle informatie. Een licht schuldgevoel rees in me op en de woorden van Ryder echoden in mijn hoofd.

Vertel mij niet dat ik een moordenaar ben. Ik ben lid van deze gemeenschap voor een reden. Ik ken beter dan wie dan ook welke consequenties daaraan vastzitten.

Hij wist waarom hij dit deed. Hij kende de consequenties, maar hij was de controle verloren. Net als ik dat had gedaan.

Onthutst keek ik Jax aan en besloot ik een einde te maken aan dit gesprek, voor Ryder of iemand anders zou kunnen horen hoe Jax zijn persoonlijke verleden aan mij had verteld.

'Bedankt, Jax, dat je dit kwam vertellen. Ik waardeer het, maar ik weet niet of ik hem kan helpen', antwoordde ik.

Hij keek me teleurgesteld aan, maar knikte toen.

'Probeer het op z'n minst', drong hij aan en als antwoord knikte ik zachtjes met mijn hoofd.

'Welterusten', zei ik zacht.

Jax gaf me een korte glimlach en draaide zich om. Zijn lange gestalte verdween in de schaduwen van de donkere hal. Nadat ik was omgedraaid, liep ik terug naar de kamer van Prudence. Onze kamer.

124A.... 124B... 125A.... Hebbes! 125B

Ik klopte op de deur, omdat ik geen pasje had, en al snel opende Prudence de deur.

Nadat ik de deur had gesloten vroeg Prudence: 'Wat wilde hij?'

'Oh niet zo veel', loog ik, 'Hij vroeg wat er was gebeurd en of het een beetje ging.'

Bang dat Prudence mijn leugen kon doorzien, liep ik stil naar het bed. Een zacht geluidje ontsnapte uit haar mond, gevolgd met de woorden: 'Wat lief van hem.'

Opgelucht dat ze erin trapte, ging ik onder de dekens liggen. Een heerlijke warmte omwikkelde mijn lichaam en hield mij in zijn greep.

'Ik ga slapen', zei ik kort. Prudence zei niks en las een boek op het bed.

Het zachte geluid van haar gelijkmatige ademhaling, suste mij snel in slaap. Mijn dromen werden gevuld met allesbehalve sprookjes en een donkere schaduw wurmde zich in mijn geest.