Ultraviolet

37. Prikkels onderscheiden

De bedwelmende geuren van heerlijke, diverse maaltijden bereikten mijn zintuig. We pakten een warme middagmaaltijd en schoven aan bij een groepje mensen aan.

Een stuk of drie stoelen zaten tussen ons en hen in, waardoor we ongestoord konden praten.

Dorstig nam ik een slok van mijn drinken. Enkele druppels van het drinken gleed langs mijn mondhoeken naar mijn kin, die ik snel wegveegde.

Het groepje naast ons was luidruchtig en ik ving hun gesprek op.

'Ik wed dat Ryder de Emonen competitie wint. Dat doet hij elk jaar', zei een jongen met geelblond haar. Het meisje tegenover hem begon te praten.

'Ik ben benieuwd hoe het nieuwe meisje het doet', sprak ze met een volle mond.

Een ander meisje begon te lachen en zei: 'Ze heeft haar gave nog niet onder controle, ik wed dat ze er als eerste uitligt.'

Een jongen met ravenzwarte krullen nam het gesprek over.

'Als ze überhaupt mee durft te doen', grijnsde hij en een akelig gevoel krioelde over me heen.

Ongemakkelijk verschoof ik op mijn plek toen één van hen me aankeek. Wie zijn zij om een oordeel over mij te trekken? Ze kennen mij niet eens.

'Ze zijn het niet waard, Maeve', sprak Prudence, mijn blik onderzoekend.

Ik knikte langzaam, maar niet overtuigd, en nam een hap van mijn eten. Een warme heerlijkheid vulde mijn mond en ik genoot van de tientallen smaken die zich mengden in mijn mond. Eten was nog nooit zo heerlijk geweest.
Alles wat ik proefde, was tien keer sterker en lekkerder.

Ik proefde een vleugje peper en paprika, samen met de volle granen en het gezouten vlees van een varken.

Het geluid van de deur die met een zwaai werd opengegooid, liet me zachtjes ineenkrimpen.

Meerdere keer weergalmden het na in mijn hoofd, als een vervelende echo. Dit was het moment waarop de achtergrondgeluiden stopten met filteren. Het kwam massaal naar de voorgrond. De luide gesprekken. Het joelen en lachen van mensen bij het aanhoren van sappige roddels en grappige blunders.

Het onmisbare smakken van zo'n 40% van de mensen hier en het vallen van eten en bestek op de grond.

Een glas die werd gebroken, het raam van de kantine die open werd gegooid en de geuren die van buiten aan kwamen waaien en zich mengden met de honderden geuren van de keuken.

Prudence die wat tegen mij zei. Het groepje naast ons die hun gesprek vervolgde over de jaarlijkse competitie en wie er zou winnen of verliezen. Over de blunders en incidenten van vorig jaar, waaronder een meisje die haar linkerbeen had gebroken toen een jongen expres zijn been had uitgestoken.

De voetstappen die de grond deed trillen toen een groepje jongens de kantine binnen kwam lopen. Het herkenbare gevoel die over mijn lichaam heen trok wanneer Ryders ogen de mijne vonden, waardoor ik mijn blik afwendde.

Het flirterige gefluit van een jongen toen een slank meisje voorbijliep, in kleren die haar lichaam amper bedekte. Het was alsof ik weer op Valis High zat.

Opnieuw beefde de grond toen een jongen struikelde over het klokkenhuis van een appel, gevolgd door een felle vloek uit zijn mond en geschater aan de andere kant van de ruimte.

Prudence en ik zaten aan een lange tafel, ongeveer in het midden, waardoor er nog ruime plek was naast ons. Deze ruimte werd gulzig in beslag genomen door het groepje van jongens, waaronder Mace, Jax en Ryder.

Ryder sloeg zijn dienblad hard op tafel, waardoor ik opnieuw ineenkromp.

Krampachtig greep ik met mijn handen naar mijn hoofd, om de geluiden te weerhouden om binnen te komen. Om de schreeuwende stemmen in mijn hoofd te stillen.

Voor mij zag ik hoe Prudence mij de oordopjes aanbood, maar ik was niet in staat om ze aan te nemen.

In plaats daarvan mompelde ik: 'Sorry, maar ik moet gaan.' En stond ik op van mijn plek.

Met snelle stappen haastte ik mij de kantine uit, zonder al te veel aandacht te trekken. Ik beukte in al mijn haast tegen iemands schouder op en liep door zonder mij te verontschuldigen.

Met ongelofelijke haat naar mijn zwakte, vluchtte ik een tweede keer weg uit de kantine.