Ultraviolet

58. Verzwegen wonden

Niet veel later kwam Prudence de kamer binnen met twee volle dienbladen. Ze had mijn eetpatroon goed bestudeerd, want ze had precies het eten dat ik op dit moment wilde. Een panini hete kip met sla en een smoothie met aardbei en framboos.
   
'Ah, je bent geweldig!', riep ik uitgelaten, terwijl ik gulzig het bord aannam. Ze schonk me een brede glimlach en kwam bij het bed staan.
   
'Schuif op', beviel ze en meteen schoof ik een paar centimeters naar links. Haar warme lichaamsgeur zorgde ervoor dat al mijn problemen even wegvaagden. Ze griste haar laptop van het nachtkastje en het scherm lichtte op.
   
'Geen enge film! Doe mij maar comedy', vertelde ik, hopend dat dat geen afknapper was.
   
'Gelukkig dat we hetzelfde denken', zei ze lachend, waarna we een kwartier lang zochten voor de perfecte film. De ronddraaiende, misselijkmakende achtbaan van zonet, had zijn afdaling naar beneden gehaald en ging nu weer langzaam omhoog.
   
De volgende twee uren waren gevuld met heerlijk eten, een gezellig sfeer en gelach die de lucht uitdunde en vulde met geluk en verlossing van pijn. Aan het begin protesteerde mijn lichaam om blij te zijn, maar zodra het stofje in mijn lichaam werd aangemaakt wanneer ik lachte, voelde ik mij al een stuk beter. Ik slaagde er grotendeels van de tijd in om de pijn te kunnen negeren.

                         *     *     *     *     *

Toen de aftiteling tevoorschijn kwam, keek ik naar Prudence, die compleet onderuit gezakken zichzelf uitrekte, met een gaap van hier tot Tokyo.
   
'Wat nu?', vroeg ik, licht lachend om haar taaie gezichtsuitdrukking. Het duurde enkele seconden voor ze antwoord gaf.
   
'Frisse lucht?', stelde ze nuchter voor. Ik stemde daarmee in. Het zitten en beetje niks doen in onze kamer, was wel gezellig, maar werd al snel saai. Ondanks de pijn op mijn bovenlichaam, snakte mijn hoofd ernaar om te bewegen. Om even buiten te zijn.
   
'Kom je?', vroeg Prudence, die zo snel was opgestaan dat ik het niet had gemerkt.

Ze kamde met een borstel door haar krullende haar, waardoor ze een beetje pluizig werden. Zelfs dat stond haar goed. Wanneer zij een ruimte binnenkwam, leek de sfeer meteen op te lichten.
   
Kreunend stond ook ik op uit het bed, iets te snel waardoor duizeling mij omarmde. Na even stil te blijven staan, zakte het lichte gevoel in mijn hoofd en verlieten we samen de kamer, op weg naar buiten.
   
Toen we de buitengrond onder onze voeten hadden, merkte ik dat de regenbui van voorheen voorbij was en de zon weer in volle toeren op ons scheen. Na langdurig in de zon te staan, voelde ik mijn huid branden en uitdrogen. Mijn lichaam dorstte naar water en Prudence stelde voor naar Jax toe te gaan, die op tien meter afstand stond met een flesje in zijn hand. Zodra we binnen gehoorafstand waren, begroette hij ons.
   
'Hey Maeve', sprak hij, zijn blik verplaatsend van mij naar Prudence, 'Hey, Prudence.'
   
Zijn blik bleef even hangen bij Prudence, die haar beige broek en mintgroene topje nog steeds aanhad.
   
'Komen jullie je hokje uit nu het hondenweer voorbij is?', grapte hij, een lichte grijns afgetekend op zijn gezicht. 
  
'Zoiets', antwoordde ik. Mijn blik viel op zijn fles met water, nog halfgevuld en Jax zag mij kijken. De gentlemen die hij was, bood hij mij meteen het flesje aan en zei: 'Dorst?'
   
Gulzig schudde ik mijn hoofd, waarna ik het water voorzichtig aannam. Zodra het koude water mijn mond verheerlijkte, voelde ik hoe nieuwe energie mijn lichaam binnendrong. Dit was precies hetgeen dat ik nodig had.
    
Na het flesje bijna leeg te drinken, gaf ik hem weer terug. Jax begon een gesprek over hoe zijn beschermeling Lucas één van de nieuwsgierigste Emory's was die hij had gezien.
   
'Hij blijft maar dingen vragen over het Instituut en de Emonen. Ik wilde hem bijna het handleidingsboek geven', vertelde hij. Prudence grinnikte.
    
'Ik was net zo toen ik hier kwam. Mijn beschermer Tyla werd helemaal gek van me', hervatte Prudence het gesprek. Jax keek haar ongelovig aan.
   
'Jij en iemand gek maken? Je bent de meest onschuldige, goedgeaarde Emory van heel dit Instituut', zei hij lachend, waar Prudence duidelijk gevleid van werd.