My Everything In His Past (2nd Book of 'In His Past' Series)

Chapter 44

"Ahhh!" biglang napasigaw sa takot si Apple Pie sabay takbo sa may pinakagilid na bahagi ng kwarto. The beautiful woman on the mirror did the same as they both looked horrendously at each other. Para bang natakot rin ito nang makita siya. 

Agad naman niyang narinig ang nagmamadaling hakbang ng matanda na mukhang nagulat sa pagsigaw niya. "Binibini! Anong problema?" nag-aalalang tanong nito pagkapasok na pagkapasok nito sa silid niya.

"Yung salamin niyo po! Minumulto!" takot niyang paliwanag habang aggressive na tinuturo ang salamin kung saan naroon pa rin ang babae at ginagaya ang lahat ng ginagawa niya. She genuinely thought that the ghost would disappear after the old man enter the room, but the woman still remains.

Nagtatakang tumingin ang matanda sa tinuturo niya at mukhang mas naguluhan dahil repleksyon lamang niya ang nakikita nito doon. "Binibini . . . hindi kita lubusang maintindihan. Ang iyong repleksyon lamang ang narito."

"No! No! No! Hindi niyo po maintindihan!" nagpa-panic niyang ika habang lumalapit muli sa salamin. "Hindi ko po mukha iyan!" she frustratedly said while pointing furiously at the mirror.

Kumunot naman ang noo nito at mukhang hindi siya maintindihan. "Binibini . . . mukha mo iyan," he insisted before walking towards a table where a handheld mirror was placed. Hindi niya iyon napansin kanina kaya naman hindi niya nagamit. The old man lifted up the handheld mirror in front of her and made her see the same unfamiliar face of a woman.

Unti-unti niyang inagaw ang maliit na salamin sa matanda at kinakabahang hinawakan ang kaniyang pisngi. The woman in the mirror did the same. She carefully slid her hand on her strong-looking jaw up to her small mouth with full but down-turned lips. She had fair skin with a long neck, striking eyes, full and natural-looking eyebrows, and an upturned nose. 

Her surprised expression still remains as she admires the young and beautiful lady in the mirror.

"Hindi ako 'to," she whispered to herself, the denial still clear in her voice. Ayaw niyang maniwala na siya nga talaga ang babaeng iyon. Ang beauty kasi ng babae na iyon ay mala-Pia Wurtsbach. Yung tipo na proud Pinay beauty pero mapapaisip ka if may halo ba o hindi. Seeing that face made her piece out altogether the things that happened to her earlier. 

Nagising siya sa isang kakaibang lugar, walang kaalam-alam kung paano siya napunta doon.

May mga lalakeng humabol sa kaniya at tinatawag siya bilang Christina.

All the people that she saw since she woke up were wearing traditional Filipino clothes and acting as if they came from Spanish times. 

This old man that helped her has no idea about anything that involves technology. Heck! Maiintindihan niya kung hindi nito alam ang tungkol sa phone pero pati ba naman kuryente?!

Ngayon ay iba na ang pagmumukha niya at aaminin niyang gumanda siya. This is the type of face na lilingunin ng lahat kahit pa man walang make-up. Ito yung tipo ng mukha na paparesan mo kaagad ng mga salitang "maganda", "pwedeng pang Miss Universe" o "habulin ng mga lalake".

Pucha! Damgo ni sa! Sure gyud kong damgo ni!

It wasn't a dream.

She thought it was so she enjoyed it for a little bit. Para pa siyang tanga dahil nang naligo siya ay pa-posing-posing pa siya na para siyang nasa Asia's Next Top Model. Nang matapos sa paliligo ay pinahiram siya ni Manong Ado ng baro't saya. Sabi nito ay pagmamay-ari ng mga katulong nito na umuwi daw sa probinsya. 

And yes nalaman na niya ang pangalan nito. She gave him her name too but she just used the name Christina since panaginip lang naman ito.

She really thought it was a dream. Nilutuan niya ng dinner si Manong Ado at masaya silang kumain ng sabay. Nagkwekwentuhan pa nga sila at kahit pa man hindi nito maintindihan ang mga sinasabi niya ay nakikisabay pa rin ito.