My Everything In His Past (2nd Book of 'In His Past' Series)

Chapter 89

The first man to ask you for a dance should be the one you acknowledge first.

Sa gitna ng pamomroblema niya sa kaniyang mahabang buhok at habuling ganda ay ang boses ni Xav ang kaagad niyang naisip. Tinuro nito iyon sa kaniya noon dahil ang sabi nito ay baka dumating ang panahon na mapunta siya sa sitwasyong iyon. Tinawanan pa niya ito at sinabing imposible na may dalawang lalakeng mag-agawan sa kaniya. Mukhang lulunukin niya ang lahat ng mga salitang sinabi niya dito noon. 

Guilty siyang napalingon kay Yohan at nakita ang determinasyon sa mga mata nito. It was so clear that he wanted her to pick him but she can't. It was considered rude to turn down an invitation to dance by someone and then dance with another man. Kung gusto niyang maisayaw ni Yohan ay dapat niyang i-entertain ang paanyaya ni heneral dahil mas nauna ito.

Just one dance, Yohan.  

She mouthed the word "sorry" to Yohan before giving her hand to Heneral de Castro. Matagumpay namang ngumiti ang lalake at inalalayan siya papunta sa gitna ng sala kung saan nagsasayaw ang ibang bisita. He even purposedly bumped into Yohan just to show some sign of superiority. Parang pinaparamdam na panalo ito.

Nakita niya ang pagkuyom ng kamao ni Yohan at ang pag-igting ng panga nito sa galit. Buti na lang at nakapagtimpi ito at mukhang naisip rin ang dahilan ng desisyon niya. Hindi na ito nagreklamo bagkus ay pumwesto na lamang sa tabi at inis silang pinanood. 

Nang simulan siyang gabayan ng heneral sa pagsayaw ay nagpatangay na lamang siya habang ang mga mata ay na kay Yohan pa rin. Nag-aalala siya sa naramdaman nito kanina. Ayaw niyang isipin nito na tinapon niya lamang ito sa gilid.

Nakatutok pa rin ang kaniyang mga mata kay Yohan nang biglang hawakan ng heneral ang kaniyang baba at bahagya siyang pinalingon dito. Natanggal ang atensyon niya kay Yohan at nalipat sa lalake. 

"Ako ang narito ngunit siya ang inaalala mo," tila may hinanakit nitong sambit. 

Gulat siyang nakatingin dito ngunit agad ring napadungo dahil sa guilt. "Pasensya na," bulong niyang paumanhin at tinutok na lamang ang pansin sa pagsayaw nilang dalawa.

Nanaig ang katahimikan sa pagitan nila ng ilang segundo hanggang sa magsalitang muli ang heneral. "Wala ka pa rin bang natatandaan?" tanong nito.

Napaubo siya dahil sa katanungan nito. "Wa-Wala pa rin . . ." nauutal niyang sagot.

Naramdaman niya ang biglaang paghigpit ng hawak nito sa kaniyang kamay nang magsalitang muli ito. "Noong mga bata pa tayo ay nangako kang papakasalan mo ako . . . na sa akin ka lang."

"Cristobal," tawag niya dito gamit ang pangalan nito. No formalities, just them as childhood friends. "Mga bata tayo nang mga panahong sinabi ko iyon. Hindi mo iyon maikukumpara sa ngayon. Malalaki na tayo, may mga iba na tayong desisyon." She knew she sounded so harsh but he really needed to wake up from this delusion. 

"Ganuon na ba kadali sa iyo na itapon lahat ng pinagsamahan natin?" Napatingala siya dito nang marinig niya ang tila pag-iyak nito. True enough, his eyes were a little bit watery. "Kakakilala mo pa lamang sa kaniya. Bakit ang dali niyang nabihag ang puso mo?"

If you just know the truth . . . 

Ang hirap ipaliwanag sa lalake ang lahat patungkol sa mga nangyayari ngayon. Hindi naman niya pwedeng sabihin dito na matagal na niyang kilala si Yohan at naging mag-live in pa nga sila. Ano bang dapat niyang sabihin?

Hey Heneral! I'm a time traveler from the future who took your first love's body. Now, I'm controlling her. Sucks for you, akin na ito!

She can't freaking say that! Alam niyang ang selfish pakinggan ng ginagawa niya ngayon. Siya na nga ang nang-agaw ng katawan tapos siya pa ang kumokontrol sa buhay nito. Pero ano bang magagawa niya? Dito siya pinasok ng tadhana at gusto niyang makasama si Yohan dito. Magpapaka-selfish na siya at bahala na ang lahat.