Kestik ve Baştan

on dört.

Selaam.

Yazım yanlışlarım için özür dilerim.

Keyifli okumalaaaar<3

*

"Yanında olacağız," dedi Özgün.  "Bahçe kapısını açıyorum o zaman."  Tepkimi ölçer gibi suratımı inceledi. Onlar okuldan geldiğinden beri bahçedeydik ve dışarı çıkmam için üçümüz alıştırma yapıyorduk.

"Tamam." Bahçe kapısını açtı. Geringilikten uyuşan bedenime söz geçirip kapıya doğru bir adım attım.

"Bu sefer olacak inanıyorum ben." Dedi Eren. Ona zoraki bir tebessüm ettim, gerginlikten ve heyecandan konuşamıyordum bile.

"Bir iki adım uzağında olacağız sadece, bize doğru gelmeye çalışacaksın yine, anlaştık mı?" Dedi Özgür yumşakça. Onların hiç bıkmadan, yılmadan benimle birlikte dışarıya çıkmaya çalışmalarına her seferinde hayran kalıyordum ve duygulanıyordum. Benimle böyle ilgilenmeleri içimde tarifi mümkün olmayan hislere yok açsada onlara hâlâ istediğim kadar yakın değildim.

Bu da benim bunca yıl duvarlarıma tek tek koyduğum tuğlalardan kaynaklanıyordu.

"Anlaştık." Dedikleri gibi birkaç adım ötemde durdular. Yutkundum ve ciğerlerimi havayla doldurdum.

Tek yapmam gereken birkaç adım atmaktı. Tek yapmam gereken üçüzlerimin yanına ulaşmaktı. Özgün bana karşı belki de yeni yeni birbirimizi tanıdığımız için soğuktu ama Özgür'ün beni sırtına alıp kaçıracağını söylediği günden beri sanki benden daha çok uzaklaşmıştı. İnsan hissetmez miydi? Ben hissediyordum işte, benden daha fazla uzaklaşmıştı. Sebebini ise hâlâ Özgür'ü benden kıskanması olarak görüyordum. Bu konuyu Özgün ile konuşmam gerekiyordu belki de, çünkü onun benden uzaklaştığı her saniye içime dert oluyordu. Özgün benim üçüzümdü, aramızda kıskançlık gibi bir sorun varsa eğer konuşarak halledebilirdik.

Ya senden Özgür'den uzak durmanı isterse?

Hayır, dedim kendi kendime. Özgün böyle bir şeyi istemezdi benden. İstese bile Özgür'ü üzmeyi hiç göze alamıyordum.

Kapı eşiğinde fazla beklediğime karar verip bir adım atmak için uğraştım.

Yap şunu!

Özgür'e araba çarpacakken düşünmeden hareket etmiştim ve yapabilmiştim. Belki de kilit notka buydu. Düşünmemeliydim, dışarda olduğumu düşünmemeliydim.

Evdesin, odandasın, kitap okuyorsun.

Sıkı sıkıya tuttuğum kapının kolunu bıraktım ve başka bir şey düşünmeye çalışarak günler sonra ilk defa, ilk adımımı attım. Ben bile şokla olduğum yerde kalırken etraf birkaç saniyeliğine sessizleşti.

Ben ilk adımımı atmıştım!

Ben adım atmıştım!

Dikkatim dağıldı, yere düşmek üzereyken beni bu defa tutan Eren oldu. Özgün ve Özgür koşturarak yanıma geldiğinde mutluluktan gözlerim dolmuştu.

"Ben ilk adımımı attım," dedim sanki görmemişler gibi. Kalbim o kadar hızlı çarpıyordu ki.

"İlk adımımızı attık." Dedi Özgür. Bana destek olarak hep beraber içeri girdiğimizde hepimiz oldukça keyifliydik.