Kestik ve Baştan

elli.

Selamlar efenim

Nasılsınız??

Bir konuya değinmek istiyorum. Bölümler geç geliyor farkındayım ki bunun sebebi daha önce de belirttiğim gibi sınav senem olması. Sınav senesi beni rahatlatan tek şry Kestik ve Baştan'ı yazmak. Bu yüzden asla oy sınırı, yorum sınırı gibi işlere girişmek istemiyorum. Buna rağmen oy sayısı, yorum sayısı iyiden iyiye azaldı. Lütfen, sadece nokta da olsa yorum yapar mısınız? Beni gerçekten mutlu ediyor. Yazım yanlışlarım için özür dilerim ve keyifli okumalaar<3

*

-Yağız-

Hemşirenin telaşlı bir halde ameliyathaneden çıkmasıyla korkuyla yerimden fırladım. Hemşire neden bu kadar telaşlıydı? Neden dokunsan ağlayacak gibiydi?

"Ne oldu?" Dedi Cihan abim hemşirenin yanında koşturarak. Hemşire bir an için durdu ve bize kararsızca baktı. Yüzündeki telaş, hâlâ silinmemişti. Hemşireyi tanımayan bir insan bile ne kadar korktuğunu gözlerinden anlayabilirdi.

Kafasını iki yana sallayıp uzaklaşmak istedi ama nazik bir şekilde kolundan tutup durdurdum. Onu işinden etmek isteyeceğim son şeydi ancak neden bu kadar evhamlı olduğunu öğrenmek istiyordum. Yüreğimdeki ezici korkunun biraz olsun azalmasını istiyordum. "Neden koşturup duruyorsunuz?" Dedim gerginlikle. Kalbim gerçekten sıkışıyordu. Kendi acımı görmezden geldim ve nefes almaya çalıştım. Kalbimdeki acı nefes almaya çalıştığımda arttı ama yine umursamadım. Şu an tek umrumda olan şey, Özge'ydi. "Kardeşime bir şey mi oldu?" Dedim korkarak.

"Gitmem gerek!" Hemşirenin sesi korkudan yüksek çıkarken kolunu bırakmadım.

"Kardeşime ne oldu?" Diye diretti Sefa.

"Hastamızın kalbi durdu!" Dedi sonunda ağzındaki baklayı çıkararak.

Ne dediğini duydun mu Yağız?! Özge'nin kalbinin atmadığını söyledi!

Bileğini elimin arasından kurtarınca koşarak yanımızdan uzaklaştı. Dönen başım son aklı başında hareketlerini yaparak tutunacak bir yer aradı. Başım deli gibi dönüyordu. Kalbimdeki acıyı saymıyordum bile.

Özge'nin kalbi atmıyor!

"Yağız? İyi misin?" Kerim'in sesini duyar gibi oldum. Artık daha fazla dayanamayacağımı biliyordum. Allah şahit olsun ki bu acıya dayanabileceğimden çok daha fazla dayanmıştım zaten. Bu acı beni sadece birkaç dakika, belki de birkaç saniye sonra yere yıkacaktı.

Özge'nin kalbi atmıyor!

Hemşireyi yanlış duyma ihtimalim var mıydı? "Özge?" Sesim defalarca hastane koridorunda yankılandı. Ama Özge yanıma gelip de seslenişime karşılık vermedi. "Güzelim?" Diye denedim bu sefer şansımı. Yine hiçbir hareket görmedim. Yeni boyanmış saçlarıyla, çıtı pıtı kıyafetleriyle karşıma geçip bana öpücük atmadı. Ne desem kalkıp yanıma gelirdi? Ne desem kalbi tekrar atmaya başlardı? Kalbimin acısı arttı, baş dönmem hat safaya ulaştı. "Burası çok acıyor." Dedim elimi tam kalbimin üstüne bastırarak.

Kolumdan birinin tuttuğunu hissettim ama bu bile beni ayakta tutmaya yetmedi. İlk önce sendeledim. Daha sonra sertçe yere düştüm. Kalbim o kadar çok ağrıyordu ki gözlerimi açık tutamıyordum. "Yağız?!" Cihan abimin bağırışları, Eren'in artan ağlamaları... Hepsi bana sadece vızıltı gibi geliyordu. Tüm algılarım kapanmak üzereydi. Kalbimin atışlarının zayıfladığını hisseder miydi bir insan? Benim kalbim acıdan zor atıyordu. "Doktor yok mu?" Abimlere, kardeşlerime gün içinde aynı korkuyu yaşatıyordum ama elimde değildi. Ben bu acıya dayanamazdım.