Kestik ve Baştan

yirmi üç.

Selamlaar.

Yazım yanlışlarım için özür dilerim.

Keyifli okumalaar<3

*

"Efe?"

"Özge?"

İkimizden aynı anda çıkan sesle anında toparlandım. Titreyen elime inat yerden destek aldım ve ayağa kalkmaya çabaladım. Özgür ve Özgün hemen koluma girip bana destek oldular.

"Özge?" Dedi tekrar. Sesini ne kadar özlediğimi fark ettiğimde kendimden utandım.

Sana neler dediğini unutma!

Duymamış gibi davranmaya çalıştım.

*

"Sana kaba davranıyorum değil mi? Özür dilerim." Gözlerimi ona dikerken bakışlarını benden kaçırdı. Madem özür dileyecekti neden bana kaba davranıyordu ki? Derin bir nefes aldım. Oturduğumuz yüksek duvardan bacaklarımı sallarken Efe'den inatla gözümü çekmedim, o da inatla bana bakmadı.

"Neden bana kaba davrandın ki o zaman?" Diye sordum masum masum.

"Sadece özür dilerim işte." Diyerek kaşlarını çattı Efe. Yaptığı davranışlara anlam veremesem de Efe tek arkadaşımdı. Bazen beni saatlerce ses çıkarmadan dinleyebilen tek insandı. Benim çenemin açılıp sürekli konuştuğum anlarda gülümseyerek beni dinlemesini hiçbir ana değişmezdim. Kendimi onun yanında özgür hissedebiliyordum böyle anlarda.

"Ama neden?" Diye üsteledim umutsuzca. Bana hep iyi davransın istiyordum. Sıkıntıyla gözlerini kapadı. Birkaç saniye sonra gözlerini açtığında oturduğumuz yüksek duvardan çevreye baktı. Kimsenin olmadığına kanaat getirince beni kollarının arasına aldı. Şaşkınlıkla öylece kaldım birkaç saniye. Daha sonra çocuksu bir coşkuyla ben de ona sarıldım.

İlk defa birisi bana sarılıyordu. Gerçekten, ilk defa birisi televizyonda gördüğüm insanlar gibi bana sarılıyordu. "Özür dilerim, tamam mı?" Söylediğini duymamazlıktan geldim ve bu güzel ana odaklandım. Sarılmak güzel bir histi.

"Ben özür dilerim Özge." Tam o sırada arkamızdan bir ses geldi.

"Efe!" Efe'nin annesi Handan ablanın kızgın sesini duyar duymaz Efe benden ayrıldı.

"Merhaba Handan abla." Dedim neşeyle. Suratıma ifadesizce bakmakla yetindi sadece.

"Çabuk eve." Diye bağırdı Efe'ye doğru. Birkaç dakika geçmemişti ki Efe'nin babası da göründü bahçede.

"Ne bağırıyorsun Handan? Sesin sokağın dışına kadar geliyor." Handan abla sadece bizim yakın halimizi gözleriyle eşine gösterdi. Taner abinin de kaşları çatıldı. "Çabuk eve gidiyorsun Efe." Dedi sabit bakışlarını benden ayırmadan. Efe yüksek duvardan indi. Yavaş yavaş kendi evine doğru ilerlerken Taner abi hızlı yürümesi için omzundan sertçe dürttü. Gördüğü kötü muameleyle gözlerimin yaşardığını hissettim.

Bana son bir bakış attığında Efe'nin de benden farksız olmadığını anladım.

Handan abla ve Taner abi neden böyle yapmıştı ki?

Duvarın üstünden bir süre inmeden Efe'nin arkasından baktım.

*
Hiçbir şey diyemedim, desem de ne diyebilirdim ki? Söylenecek tek söz yoktu bu durumda.