အပိုင္း ၄၀

9 0 0
                                    

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာဘဲ ေက်ာင္းတက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတဲ႔႔ေကာင္ေလးကေတာ့...

'ကၽြန္ေတာ္ Guitarဆီ သြားမယ္'

C Siwarokinက သူ႔သားရဲ႕မ်က္ႏွာကို စိတ္ကုန္ေနတဲ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ရဲ႕ေဘးနားမွာေတာ့ သူနဲ႔ရင္းႏွီးေနတဲ႔လက္ေထာက္ျဖစ္တဲ႔သူက သခင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္ေနတဲ႔စိတ္ကို ထိန္းထားေနသည္။

Soloက အဲ႔ဒီနာမည္က လြန္ခဲ႔တဲ႔သံုးနာရီအတြင္းမွာ ဆယ့္ငါးခါေလာက္ ေခၚေနခဲ႔တာ... အရင္ေန႔ေတြပါ ထည့္ေပါင္းလိုက္ရင္ အခါငါးဆယ္ထက္မနည္းရွိေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူ႔သားရဲ႕တာဝန္သိစိတ္ကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိသည္။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ သြားခ်င္ေနပါေစ... အလုပ္ကို လံုးဝပစ္မထားခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အခုလိုမ်ိဳး ခဏခဏေျပာလာတဲ႔အခါမွာေတာ့ ၾကားေနရတဲ႔သူေတြက နားၾကားျပင္းကတ္လာသည္။

'မင္း သည္းခံမွာေပါ့...'

သူ အဲ႔စကားကို ဒီေန႔တစ္ေန႔တည္းမွာဘဲ ဆယ္႔ငါးႀကိမ္ေျမာက္ေျပာမိျခင္းျဖစ္သည္။

'အေဖ... ကၽြန္ေတာ္ တစ္လေလာက္ သည္းခံၿပီးသြားၿပီေလ...'

Soloက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းေနတဲ႔မ်က္ႏွာပံုစံမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။

'တစ္ဖက္ေကာင္ေလးက ေကာင္းေကာင္းသည္းခံႏိူင္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား'

အဲ႔စကားကို ၾကားလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ Soloက ပိုၿပီးတင္းၾကပ္စြာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လာသည္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ႔အထိ Guitarရဲ႕မ်က္ႏွာကို မျမင္ခဲ႔ရဘူးဆိုတာကို ေတြးမိ႐ုံနဲ႔တင္ သူ ေနရထိုင္ရတာ လံုးဝအဆင္မေျပလာ... Guitarက ပိုၿပီးသည္းခံႏူိင္တယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလာတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕စိတ္အေျခအေနက ပိုၿပီးဆိုးရြားလာၿပီ။

သည္းခံႏူိင္တာနဲ႔ သည္းခံဖို႔လိုတာနဲ႔က လံုးဝမတူဘူးေလ...

'ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔သြားမယ္'

Solo ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ အလုပ္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ အရာအားလံုးကို ထားပစ္ခဲ႔ၿပီးေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔လူတစ္ေယာက္ဆီ သြားမယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။

OXYGEN - ออกซิเจน (မြန်မာဘာသာပြန်) [Completed]Where stories live. Discover now