Zawgyi Ver ငယ်ချစ်ပုံ​ပြင် - 竹木狼马 [Myanmar Translation ]

အခန်း ၇၇

အခန္း ၇၇

ဖုန္းထဲက မထြက္လာတဲ့အသံက ဖုရိက်ယ္ နားထဲမွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။သူ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ရပ္ေနၿပီး ဖုန္းလက္ကိုင္ကိုသာ ကိုင္ထားသည္။

"ေကာ?" ဖုန္းကို ဝင္ေနတာမို႔ မထြက္လာတဲ့အသံထဲတြင္ ဖုခြင္း အသံကို မသိစိတ္က ႀကိဳးစားရွာေဖြကာ "မင္းေျပာပါအုန္း....."

မတုံ႕ျပန္ခဲ့။

ဖုရိက်ယ္ ျဖည္းညွင္းစြာ ဆိုဖာကို မွီရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိဳက္ကာ ဖုန္းလက္ကိုင္ကို သူ႕လက္ထဲတြင္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။သူ ဖုန္းခ်လိဳက္ရင္ ဖုန္းခ်သြားလိုက္ရင္ ဖုခြင္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံး အေငြ႕အသက္ေတြကို ဆုံးရႈံးလိုက္ရလိမ့္မယ္။

အျပင္ဘက္ ေကာ္ရိတ္တာကေန အသံတစ္ခ်ိဳ႕ထြက္လာၿပီး ဖုရိက်ယ္လည္း သူ႕အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာကာ ဖက္ထုပ္က တစ္ခ်ိန္ထဲတြင္ ေကာ္ရိတ္တာဘက္ထဲသို႔ ေျပးသြားသည္ကို သူ ေတြ႕လိုက္သည္။

သူ လ်င္ျမန္စြာ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ဖုန္းလက္ကိုင္ကို ျပန္တင္ကာ ေျခဗလာျဖင့္ ထြက္ေျပးသြားတာေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲလုနီးပါး ျဖစ္သြားသည္။

"မင္းမား ျပန္မလာေသးဘူးလား" ေလာင္ပါးက ေခါက္ဆြဲတစ္ထုပ္ကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။

"မလာေသးဘူး" ဖုရိက်ယ္က ေခါက္ဆြဲထုပ္ယူဖို႔ ေျပးလာၿပီး စိတ္မလုံမလဲႏွင့္ မီးဖိုခန္းထဲဝင္သြားသည္။ ေခါက္ဆြဲကို ထားၿပီးတာေတာင္ သူအျပင္မထြက္ရဲေသးဘူး။ ခဏရပ္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလာင္ပါးက မီးဖိုေခ်ာင္တံခါးအျပင္ဘက္မွာ ရပ္ေနတာမို႔ သူ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို စိတ္ကူးေပါက္သလို အိုးကိုယူဖို႔ ျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး "သား ထမင္းခ်က္ထားလိုက္မယ္၊ မားက ဒီႏွစ္ရက္လုံး ထမင္းစားခ်င္တယ္ေျပာေနတာ"

"အင္း" ေလာင္ပါးကျပန္ေျဖၿပီး အိပ္ခန္းဆီသို႔ လွမ္းကာ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားေတာ့ၿပီးေနာက္ ဖုရိက်ယ္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို ၾကားလိုက္ရသည္။

ထိုေန႕မွ ႏွစ္သစ္ကူးအႀကိဳေန႕အထိ ဖုန္းေခၚတိုင္း ဖုခြင္းက အိမ္က ႀကိဳးဖုန္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚေတာ့ဘဲ ဖုရိက်ယ္ အဲ့ဒီေန႕က သူ လက္ခံရရွိတဲ့ ေခၚဆိုမႈက အံ့ဩဖြယ္ရာပဲလား ဒါမွမဟုတ္ မွားယြင္းတဲ့ေခၚဆိုမႈတစ္ခုပဲလားလို႔ေတာင္ စတင္ခံစားလာခဲ့ရသည္။ ဖုခြင္းက ေပ်ာက္ကြယ္သြားကတည္းက ျပန္မေပၚလာေတာ့ဘူး။