Trouble (Crime-II)

Trouble 40.Bölüm

(RUBY'NİN GÖZÜNDEN)

Justin'in bakışlarını takip ettiğimde ceset parçalarını gördüm. Arkadaşlarım her yere dağılmış haldeydi. Gözlerim dehşetle büyürken bedenim buz kesti. Boğazımdan bir çığlık koptuğunda dizlerim üstüne düştüm. Bunun beni açık hedef haline getirdiğini biliyordum ama kontrolümü kaybetmiştim. Hepimiz tek tek avlanıyorken güçlü görünmeye çalışmanın ne önemi vardı ki?

Ben kuru yaprakların arasında hıçkırırken hiçbir acı hissetmedim. Sesler kulaklarıma ulaşmıyormuş gibiydi. Kendi hıçkırıklarım dışında bir şey duymuyordum ama bu etrafımdaki hareketlenmenin durduğu anlamına gelmiyordu. Bir yandan acımla baş etmeye çalışırken başıma ya da bedenimin herhangi bir yerine saplanacak kurşunu bekliyordum. Hemen mi ölürüm, yoksa bir süre kıvranır mıyım bilmiyordum ama saniyeler sonra bedenime kavurucu bir ateş yayılacaktı. En azından öyle olmasını bekliyordum. Güçlü kollar beni yerden kaldırıp arabaya doğru çekerken bir terslik olduğunu anladım. Beni taşıyan kişi Justin'di ve etrafta bize saldıracak kimse yoktu.

"Adrian'ı ara. Hemen buradan uzaklaşmamız gerekiyor." diyerek birilerine talimatlar yağdırırken Justin, beni taşımayı bırakmadı. Ayaklarım birkaç adımı denk getirip gerisinde arkamda sürünüyordu. Arabaya girip koltuğa oturduğumda hıçkırıklarım nefesimi kesmişti. Sabit bir sesle inliyor, nefes almayı atlayıp hıçkırıyordum.

"Ruby, nefes al." Justin beni kollarımdan sarsıp yüzümü elleri arasına aldı. Başım, avuçları olmasa düşecekmiş gibi gevşekçe sallanırken tüm bedenim titriyordu. İki kişiyi daha kaybetmiştim. Hıçkırıklarım sıkışan nefesler halinde boğazıma dolandıkça iniltiye yakın sesler çıkarmaya başladım. "Şhh, sakin ol."

Justin arabanın içine yerleşmiş, sırtımı göğsüne yaslamıştı. Birlikte ileri geri sallanıyorduk. Yanağı yanağıma değerken çenesini omzuma yasladı. Dudakları kulağımın yanında hareket edip sıcak nefesi tenimi okşarken sakinleşmem için elinden geleni yaptı. Diğerleri arabaya dönüp kapıları kapattığında yanımızdaki cam sonuna kadar açıldı. Justin başımı dışarı doğru yatırıp oksijeni ciğerlerime doldurmam için yardım ediyordu. Dışarı baktığımda gözlerim ceset parçalarını yakaladı. Midemde oluşan yanmayı hissedince titreyen elimle Justin'in elini sıktım. Buruşan yüzüme baktığında kapıyı hızla açıp arabanın arkasına kadar yürümeme yardım etti. Bedenini korkunç manzarayla arama yerleştirdiğinde zihnimdeki görüntüler bana saldırdı. Kanlı parçalar gözümün önünde belirdiğinde yakıcı sıvı midemden yükselmişti. Boş midemdeki sıvıyı kirli toprağa kusarken gözyaşlarım yanaklarımı yaktı. 

Bizi öldürecek güce sahipken gitmişlerdi. Bu daha fazla oyun anlamına geliyordu. Şimdiye kadar olanlardan sağlam çıkamamıştık. Bundan sonrakilerde kaybedeceğim insanları düşününce tekrar öğürdüm. Justin saçlarımı geride tutarken kolunu belime sarmış, düşmeme engel oluyordu. Öksürüp, titreyen bacaklarımı serbest bıraktığımda güçlü kollar beni sıcaklığına çekti. Yüzümü göğsüne bastırdığımda dışarıda olanlardan kaçmaya çalışıyordum. Dünyanın geri kalanına sırtımı dönsem ve başımı göğsüne yaslasam herşey çözülecek gibi geliyordu.

"Çok üzgünüm."  Tekrar eden fısıltı etrafımı sardığında uzaktan gelen araba sesini umursamadım. Başıma bir silah dayansa ve burada ölsem fazla üzülmezdim. Birgün ölecektim. Benim için en güzel ölüm bu kollar arasında olabilirdi. Arabanın sesi artıp kesildiğinde yanımızda durduğunu anladım. Ardından sıcak kollar bacaklarıma dolanıp ayaklarımı yerden kesti. Başımı, gizlendiğim sığınaktan çıkarmadan Justin'in beni götürmesine izin verdim. Bedenim ilgiye ve yardıma muhtaçtı. Ben inkar ettikçe o dahada düşkün hale geliyordu. Önceki seferlerin aksine bu sefer taşınmaktan rahatsızlık duymuyordum. Her zaman hissettiğim zayıflık duygusu benliğimi öyle ele geçirmişti ki artık rahatsızlık hissetmiyordum. Savaşı zayıf bedenim kazanmıştı ve ben onun isteklerinin yerine getirilmesine itiraz etmeden izin veriyordum. Birinin beni yıkamasına, taşımasına, beslemesine ve diğer herşeye, karşı çıkmadan göz yumuyordum.