Zastanawialiście się co by było, gdyby całe wasze dotychczasowe życie legło w gruzach? Rose Özil mieszka w Dortmundzie, jej bratem jest Mesut Özil, lecz rodzeństwo nie ma ze sobą kontaktu. Gdy dziewczyna dowiaduję się, że jej rodzice nie żyją, po...
Była inna. Kiedyś traktowałem dziewczyny, jak przedmioty. Rozkochać, wykorzystać i zostawić. Niejedną dziewczynę zraniłem. Tak też chciałem zrobić z bezimienną... tak dalej nie wiem, jak się nazywa. Ona ma coś w sobie, co nie pozwala mi tak postąpić. Te smutne oczy kryją w sobie jakąś tajemnice, tajemnice, którą chcę odkryć.
-Spokojnie mała.-szeptałem gładząc jej miękkie włosy.
Dziewczyna uspokoiła się, spojrzała na mnie tymi swoimi pięknymi oczami i odeszła. Tak po prostu. Nigdy nie zrozumiem kobiet...
♡♡♡
Dziewczyna zatrzymała się przed niewielkim, białym domkiem. Tu prawdopodobnie mieszkała. Bezimienna weszła do domu zanim jeszcze zamknęła drzwi spojrzała na mnie i odgarnęła włosy z twarzy.
-Będziesz tak stał, czy ci zaproszenie wysłać? -zapytała lekko się uśmiechając.
Zaskoczyła mnie. Nie spodziewałem się tego, żeby po kilkunastu minutach znajomości zapraszać kogoś do domu. Nie zastanawiając się ruszyłem w stronę dziewczyny.
~Pov. Rose
Blondyn zdjął buty i poszedł za mną do salonu. Co mnie właściwie pokusiło, aby go wpuścić do domu? Nie wiem. Usiadłam na kanapie i włączyłam telewizor. Przełączałam kanały, aż natrafiłam na mecz Polska : Dania.
-Nie jesteś z Niemiec, prawda?-zapytał Marco dosiadając się do mnie.
-Nie, ale ojciec był Niemcem. Ogólnie to pochodzę z Polski -wytłumaczyłam. -Chcesz coś do picia?
-Nie, ty w zupełności mi wystarczasz. -spojrzałam się na niego z politowaniem. Jeżeli to ma być podryw to słaby. -Opowiedz mi coś o sobie.
-Dobra, ale ty pierwszy.-powiedziałam.
-Okej. No to jak już mówiłem jestem najlepszym, takim najlepsiejszym piłkarzem w Borussii Dortmund. Pewnie nawet nie wiesz co to jest, to taki klub nie ważne. Gram także w reprezentacji Niemiec. Ogólnie to całe moje życie kręci się wokół piłki. W tym całym zbieganym świecie brakuje mi kogoś, kto po prostu by był.
Nieziemsko przystojny narcyz, samotny w swoim zabieganym świecie, ciekawe.
-Teraz ja?-chłopak skinął głową.- Od razu mówię, że nie jestem ciekawą osobą. Od małego mieszkałam w Polsce, tam też się wychowałam. Jakieś dwa miesiące temu przeprowadziłam się do Dortmundu. Mam brata, na pewno go znasz.... Każdy tutaj go zna. Nie utrzymujemy kontaktu, Długa historia.
-Czekaj, co? Którego z tych idiotów jesteś siostrą?-zapytał z zaciekawioną miną na co się zaśmiałam, pierwszy raz od wypadku rodziców.
-Zgaduj.
-Nie wiem. Müller? Neuer? Götze? Schweinsteiger? Moją nie. Trochę do Özila jesteś podobna, ale nie, pochwalił by się, że ma siostrę.-wymieniał.
-Nie dziwie się, że się nie pochwalił, nie miał czym.-powiedziałam, odwróciłam wzrok, żeby nie widział, że jest mi smutno.
- Jesteś siostrą Özila?! Czemu nie macie kontaktu?-dociekał Marco.
-Gdy Mest miał 20 lat powiedział rodzicom, że chce zostać piłkarzem. Wściekli się i to bardzo. Stwierdzili, że zmarnuje sobie życie, że jest nieudacznikiem i jak zostanie tym piłkarzem to oni już nie będą mieli syna. Mieliśmy świetny kontakt ze sobą, prosił mnie, abym mu pomogła z rodzicami. Wiedziałam, że on kocha grać w piłkę, lecz ja nie mogłam nic zrobić. Żałuję... żałuję, że mu nie pomogłam. Teraz nie mam ani rodziców, ani brata.-po moim policzku spłynęła łza.
Blondyn ponownie mnie przytulił.
♡♡♡
Obudziłam się w swojej sypialni. W głowie mi szumiało. Jedyne co pamiętam z wczoraj to jakieś nudne niemieckie komedie, wytrawne czerwone wino i Marco. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu i zrozumiałam jaki jest dzisiaj dzień, dzień pogrzebu rodziców. Pośpiesznie włożyłam moją ulubioną czarną sukienkę, zrobiłam lekki makijaż i ułożyłam włosy. Powiedzmy, że wyglądałam znośnie.
Zeszłam na dół. W salonie spał Reus. Podeszłam do niego i zaczęłam go budzić.
-Marco. Marco wstawaj.-lekko nim potrząsnęłam.
-O, dzień dobry bezimienna...-przetarł oczy ręką i ponownie na mnie spojrzał.- Idziesz gdzieś?
-Tak, i ty też idziesz. Do swojego domu.-powiedziałam.
-Niszczysz moje marzenia.-zrobił smutną minę.
-Zbieraj się.-rozkazałam chłopakowi. Wzięłam karteczkę i zapisałam na niej mój numer telefonu. Podchodząc do blondyna wręczyłam mu karteczkę, na jego twarzy od razu zagościł uśmiech. -Na poprawę humoru. Ciesz się, że go masz. -powiedziałam wychodząc z domu.
Gdy chłopak wyszedł z mieszkania zakluczyłam je, włożyłam klucze do torebki i udałam się do domu Piszczków. Marco niechętnie mnie opuszczając w końcu poszedł do siebie, tak mi się przynajmniej wydaje.
Po pięciu minutach drogi dotarłam pod dom przyjaciela. Łukasz siedział w samochodzie przed domem i najwyraźniej na mnie czekał. Szybko wsiadłam do samochodu i cmoknęłam przyjaciela w policzek.
-Gdzieś ty była, jak się spóźnimy, to będzie twoja wina.-powiedział odpalając samochód i wyjeżdżając na drogę.
