Zastanawialiście się co by było, gdyby całe wasze dotychczasowe życie legło w gruzach? Rose Özil mieszka w Dortmundzie, jej bratem jest Mesut Özil, lecz rodzeństwo nie ma ze sobą kontaktu. Gdy dziewczyna dowiaduję się, że jej rodzice nie żyją, po...
Świat się zmienił, pomalowany ręką innego szaleńca, który nie zdradził nikomu szyfru do odczytania obrazu.*
Tyle razy zadawałam sobie pytanie dlaczego ja? Co zrobiłam światu, że mnie tak ukarał? Czego było winne dziecko, które nie miało prawa się urodzić? Świat jest okrutny i nic tego nie zmieni.
- Jak się czujesz? - zapytał Marco wchodząc do sali.
Dzisiaj ostatni dzień męczarni w tym przeklętym miejscu. Jednak boje się wrócić do domu bo wiem, że czekają tam na mnie rzeczy dla dziecka, które będzie trzeba posprzątać.
- Dobrze, dziękuję. Zaraz przyjdzie lekarz z wypisem i możemy wracać.-powiedziałam.
Pomimo tego, że cały czas był tu ze mną nic nie było tak jak dawniej. Oczy zdradziły jego ból i smutek, jaki przeżywał.
×××
Gdy wróciliśmy do domu Marco od razu pojechał do Mario tłumacząc się że już wcześniej byli umówieni.
Postanowiłam posprzątać mieszkanie. Na pozór było czysto, lecz w szafkach pochowane były puste butelki po alkoholu. Rozumiem jedną dwie ale nie kilkanaście. Poza tym Marco nigdy nie pił alkoholu w takich ilościach.
Było już późno. Wszystko lśniło czystością oprócz pokoju dziecka. Zrobiłam wieczorną toaletę i położyłam się do łóżka. Maco na pewno wróci późno zasiadając się u przyjaciela. Ze snu obudził mnie dzwoniący telefon.
-Tak?-mruknęłam zaspanym głosem.
-Przepraszam, że dzwonie tak późno Rose ale... Chciałem się upewnić czy Marco wrócił do domu?- powiedział Mario.
-A czemu nie miałby wrócić?-zapytałam wygrzebując się z łóżka.
-No bo... Bo trochę piliśmy. Tak trochę dużo i... I on chciał jeszcze chociaż ledwo się trzymał na nogach.
-I co było dalej?- zapytałam zdezorientowana.
- Kazałem mu wracać do domu. Chciałem go odwieść ale uparł się, że sam wróci piechotą.-tłumaczył Götze.
- Nie wrócił jeszcze. Dawno wyszedł od ciebie?
-Jakieś dwie godziny temu.
-Przejadę się po okolicy. Może jest gdzieś w pobliżu. Cześć.- powiedziałam rozłączając się.
I po cholerę się żeniłaś, Rose? Było się trzeba od razu patelnią w głowę walnąć gdy się zakochałam.
×××
Byłam już chyba wszędzie a rudego tak jak nie było tak nie ma. Telefonu nie odbiera, nie daje znaku życia.
Wróciłam do domu. Zrobiłam sobie kawę i usiadłam pod drzwiami tarasowymi patrząc w gwiazdy. Może jeszcze wróci. Może...
Co się z nim ostatnio dzieje. Nie poznaje swojego męża. Nie tylko jemu jest ciężko po stracie dziecka. Zupełnie nie rozumiem co daje alkohol w takiej sprawie. Zapomnisz na chwile ale problemy powrócą wraz z trzeźwością. To jest podobne do cięcia się, ból da ci ukojenie ale tylko na chwile.
Po kilku godzinach nieustannego czekania w końcu usłyszałam skrzypienie drzwi.
-Gdzie byłeś?- zapytałam gdy postać weszła do salonu.
-Rose? Czemu ty nie śpisz o tej porze?-odpowiedział pytaniem na pytanie zakłopotany.
-Martwiłam się o ciebie. Gdzie byłeś?- powtórzyłam pytanie wstając i podchodząc do mężczyzny.
-U Mario. Zasiedziałem się oglądając „Obecność", przepraszam.-skłamał.
-Od kiedy horrory popija się wódką i zajada miętówkami?
-O co ci chodzi? Po prostu byłem u Mario i tyle.-powiedział poirytowany.
-Porozmawiamy o tym jutro. Śpisz na kanapie, bo cuchniesz alkoholem.-wskazałam na przedmiot.-A na przyszłość, jak chcesz, żeby ktoś cię krył to albo go uprzedź albo szukaj kogoś kto się o ciebie nie będzie martwił.- powiedziałam idąc do sypialni.
Jeżeli on pije i w jakimś sensie się zabija to może ja wróciłabym do cięcia się?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
×××
* cytat z książki "Kokaina"
Dawno mnie tu nie było...
Link do mojego ig ↓ co prawda nic tam jeszcze nie ma ale jak oglądam live'y osób z wtt to nikt mnie nie zna 😂😂😂 tak więc zapraszam
