Zastanawialiście się co by było, gdyby całe wasze dotychczasowe życie legło w gruzach? Rose Özil mieszka w Dortmundzie, jej bratem jest Mesut Özil, lecz rodzeństwo nie ma ze sobą kontaktu. Gdy dziewczyna dowiaduję się, że jej rodzice nie żyją, po...
Nadszedł najbardziej wyczekiwany dzień przez Martina, wigilia bożego narodzenia. Od samego rana wszyscy chodzili podekscytowani. Marco z czarnowłosym wieszali ozdoby na dworze, a ja przygotowywałam jedzenie na kolacje. Wszystko by było idealnie, gdyby nie moje samopoczucie, czułam się kiepsko i nie miałam pojęcia, czym było to spowodowane.
-Rose wszystko w porządku? -zapytał Łukasz, gdy rozmawialiśmy przez telefon.
-Tak, a dlaczego pytasz?
-Bo twój głos nie brzmi, jak zawsze. Coś musi się dziać. Pokłóciłaś się z Marco czy jak? -dopytywał blondyn.
-Łukasz naprawdę nic się nie dzieje. -skłamałam. -Zresztą pogadamy jak do was przyjadę.
-No dobra, to do szesnastej.
Przygotowałam większość potraw na kolacje i żegnając się z chłopakami udałam się do domu Piszczka.
-Wesołych świąt. -powiedziałam witając się z przyjacielem.
-Wzajemnie mała. Chodź zrobię nam herbatę.
-Przywiązałam dla was prezenty, zanieść je do salonu? -zapytała krzątającego się po kuchni Łukasza.
-Tak. Rose, dobrze się czujesz? -zapytał spoglądając na mnie.
-Tak, a czemu pytasz?
-Bo jesteś cała blada, na pewno wszystko w porządku?
-Czy ty musisz zawsze drążyć temat aż nie dowiesz się prawdy? Dobra nie czuje się najlepiej i nie wiem czym jest to spowodowane, ale to nieważne. -oznajmiłam poddenerwowana.
-Dobra spokojnie. Bo ci się zmarszczki porobią od tego zdenerwowania. Ale jak będzie się coś działo to mi powiesz?
-Tak, masz już tą herbatę. Zaraz będę musiała wracać do chłopaków. -zapytam zaglądając do kuchni.
-Oj poradzą sobie bez ciebie. Stali się dla ciebie tacy ważni, że mnie już dawno odsunęłaś na drugi plan. -stwierdził z wyrzutem Piszczek.
-Przepraszam Łukasz. Wiesz, że mieliśmy zamieszanie z małym i adopcją, ale teraz obiecuje, że się poprawie.
-Siadaj, dziewczyny pojechały do Agaty i wrócą wieczorem, więc możemy spokojnie pogadać.
Usiedliśmy przy stole i popijając herbatę rozmawialiśmy o życiu. Potrzebowałam tego, rozmowa z Piszczkiem naprawdę dużo mi dała.
-Łukasz, ja się już będę zbierać. -powiedziałam, gdy zaczęło się ściemniać.
-Dobra już nie będę cie zatrzymywał. Idź się ubierać, a ja pójdę po prezenty dla was.
Wstałam od stołu i lekko się chwiejąc od zawrotów głowy poszłam się ubrać. Gdy zapinałam zamek swojej kurtki, nastała ciemność.
~Pov. Łukasz
Usłyszałem huk. Niosąc ze sobą prezenty pobiegłem zobaczyć co się stało. Jednak to co zobaczyłem wywołało we mnie szok.
-Rose! Weź dziewczyno mnie nie strasz! - krzyknąłem podbiegając do brunetki leżącej na podłodze.
Była nieprzytomna, ale jej serce dalej biło. Wziąłem Rose na ręce i ówcześnie zgarniając kluczyki ruszyłem w kierunku samochodu. Musiałem ją zawieść na pogotowie, przecież mogło jej się coś stać.
×××
-Jak się czujesz? -zapytałem siadając przy łóżku dziewczyny.
-Lepiej. Ta kroplówka robi swoje. -oznajmiła uśmiechając się lekko. -Poleżę tu może jeszcze z godzinę i wracam do domu.
-No chyba śnisz. Rozmawiałem z lekarzem i on powiedział, że co najmniej do jutra tu zostaniesz.
