ARAF

☽O☾ Bölüm 14

İlerledim ilerledim ve sonunda uzun çalıların arasından geçerek büyük bir göle ulaştım. Ağaçların arasındaki gölgelikten göle bakarken resmen büyülenmiştim, hayatımda gördüğüm en güzel yer olabilirdi.

Göl, ay ışığının altında daha önce hiç görmediğim bir şekilde parlıyordu. Gölün tam ortasında büyük bir ağacın kökleriyle sarmaladığı bir adacık vardı.

Bu küçük ada sanki bana sesleniyor, beni çağırıyordu.

Az önce zorla getirilmemişim gibi birkaç adım ilerleyip gölün kıyısına iyice yaklaştıktan sonra sağ ayağımdaki topuklumu çıkartıp parmak ucumla suya dokundum, saat gece yarısı olmasına rağmen su ılıktı.

Suyun sıcaklığından aldığım cesaretle diğer ayakkabımı da ayağımdan çıkartıp kıyıya ayaklarımı bastım.

Basmamla birlikte suyun yavaşça tenimi sardığını hissettim; beni sakinleştiriyordu.

Yavaşça kıyıda ilerlemeye başladım, biraz ileride gölün ortasına doğru uzanan bir kayalık vardı.

Ay ışığı gideceğim yolu aydınlatıyor, etraftaki tüm güzellikleri görmemi sağlıyordu. Kayalığa vardığımda büyük bir adım atarak ilk kayanın üzerine çıktım. Çocukken evimizdeki küçük göletin etrafındaki kayalıktaki gibi sekerek taştan taşa atlamaya başladım. İlginç derecede kendimi çok huzurlu ve güvende hissediyordum. İyice ilerleyip son kayaya adımımı attım.

Küçük adacığa artık çok daha yakındım. Ağacım köklerinin her tarafını sarıp gölün derinliklerine uzadığını çok net bir şekilde görebiliyordum artık.

Kayanın üstüne oturarak derin bir nefes aldım.

Acaba neredeydim?

Beni merak etmişler miydi?

Elimi taşın üstüne koyduğumda altında bir şey hissettim. Bu yassı bir taştı, gülümsedim. Kolumu hafifçe geriye doğru bükerek taşı göle fırlattım ve sakin suda sekmesini izledim..

Bir .. İki .. Üç...

Suda kendi yansımama baktım.

Ay ışığının aydınlattığı tenim soluk bir şekilde parlıyordu, fazla beyazdı.. Saçlarım dağılmıştı ve yorgun gözüküyordum. Suratımda anlayamadığım bir tuhaflık vardı. Yüz benim yüzümdü ama kendime benzetemiyordum, bakışım değişmişti. Sanki daha şeytani ama aynı zamanda da bir o kadar ürkek bakıyordum. Kendimi incelerken o sırada sudaki yansımam gülümsedi. Ama bir tuhaflık vardı çünkü ben gülmüyordum.

Hayal görüyor olmalıydım.

Beynim benimle oyun oynuyor olmalıydı.

Net görebilmek için gözlerimi ovuşturduktan sonra daha da yakınlaşarak kendime baktım.

Artık gülümsemiyordum ve işte tam da o sırada yansımamdan çıkan bembeyaz bir el beni tutarak gölün derinliklerine doğru çekti.