ARAF

☽O☾Bölüm 20 - VEDA

*Müziği burada başlatabilirsiniz. İki bölüm için de uydu diye düşünüyorum*

Her şey bir anda gözüme büyük görünmeye başladı. Herkes o kadar yavaş hareket ediyordu ki sanki ağır çekimde bir video izliyor gibiydim.

Rosa'nın sesini duydum elleriyle bir şeyler yapmaya çalışıyordu ama vücudu çok fazla sarsılıyordu:

"Seni kurtaracağım, dayan!"

Birden Daniel'ın kollarını belimde hissettim beni yavaşça yerden kaldırdı ama kim olduğunu görmemi engelleyememişti..

" Hayır! Isabel!"

Daniel elleriyle yüzümdeki saçlarımı geriye doğru itiyor bir yandan da bir şeyler fısıldıyordu ama anlayamıyordum.

"Eliana, hadi gidelim." Daniel yavaşça beni yönlendirmeye çalışıyordu.

"Hayır bırak beni! Bırak!"

"Eliana.."

Daniel'ın kolları arasında çırpınıyordum. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyordu görüşüm git gide bulanıklaşıyordu. Daniel beni sakinleştirmeye çalışıyordu ancak bu hiçbir işe yaramıyordu.

"Isabel!" diye tekrardan bağırdım.

Daniel derin bir nefes aldıktan sonra önümden çekildi. Hızlıca Isabel'e doğru yaklaştım.

Gry geldiğimi görüp kenara çekildi ve gördüm.

Onu gördüm...

Yerde hareketsiz bir şekilde yatıyordu.

Gözlerinin yeşilliği solmuş, o güzel kızıl saçları birbirine yapışmıştı.

Üzerine giydiği geceliği kana bulanmış ve üzerine yapışmıştı ...

Daha birkaç saat önce mutlulukla gülen yüzü kan içindeydi.

Dizlerimin üzerine çökerek ağlamaya başladım. Rosa bir yandan ağlarken bir yandan elleriyle Isabel'in göğsüne bastırıyordu ama ellerinin arasından yavaşça süzülen kanı görebiliyordum.

"Dayan kardeşim, seni kurtaracağım."

Isabel'in gözleri bana kenetlenmişti.

"E-li-ana" İsmimi fısıldadığında ona iyice yaklaştım.

"Buradayım.. Buradayım" diyerek saçlarını okşadım  "Merak etme seni iyileş-"

Birden elini uzatmaya çalıştığını gördüm. Uzanarak elini tuttuğumda avucumun içide kana bulanmış parlak bir şey bıraktı. Bir zincire bağlı bir şey..

Kolyem.. Melek kolyem...Bunca zamandır Isabel'de miydi?

"Kim olduğunu ... Hatırla..."

"Isabel.. ben anlayamıyorum."

"Korkma...  "

Birden gözlerini gökyüzüne doğru çevirdi ve durdu. Gözleri donuklaştı...
Yeşilin rengi soldu...

"Isabel?"

Cevap vermiyordu sabit bir şekilde gökyüzüne bakıyordu.

"Hayır, bu gerçek olamaz! Beni bırakamazsın!"

Rosa birden yaptığı şeyi bıraktı ve Isabel'in üzerine kapanarak ağlamaya başladı.

"Bir şeyler yapın! Kurtarın onu! Isabel bana bak! "

"Eliana artık çok geç..."

"Isabel uyan!"

Daniel Gry ile birlikte yanıma çömeldi.