ARAF

☽O☾ Bölüm 15 - UYANIŞ

-Eliana-

Artık tamamen karanlıktaydım. Vücudum yavaş yavaş üşümeye başladı; göğsümdeki yanma hissi ise yerini rahatlamaya bırakıyordu. Artık debelenmiyordum, kendimi tamamen bırakmıştım... Birden bileklerimde ki baskının azaldığını hissettim, suda yavaşça dibe doğru batarken derinlerden gelen bir ses duydum...

İçimi huzurla dolduran bir kadın sesi...

"İçindeki gücü keşfet kızım..." Birden alnımda bir dokunuş hissettim. Alnım ısınmaya başladı ve sıcaklık yayılarak tüm vücudumu kapladı.

Kanımın damarlarındaki akışını hissedebiliyordum. Ses devam etti:

"Bırak su benliğinle bütünleşsin, bırak ruhun gücünden beslensin..."

Sesin ne dediğini anlayamıyordum ama onu duydukça içim huzurla doluyordu. Sese uyarak kendimi iyice bıraktım. Bedenimde dolaşan kan her geçen saniye ısınıyordu...

"İşte böyle... "

Artık kendimi daha dinç hissediyordum, bedenim ise tüy kadar hafifti... Artık beni suyun derinliklerine çekmiyordu. Kulaklarımdaki uğultu yerini sessizliğe bıraktı...

Ölmek böyle bir şey miydi? Bu kadar huzurlu mu hissettirirdi?

Yavaşça gözlerimi araladım.

Hala suyun içerisindeydim. Süzülüyordum...

Aman Tanrım! Yoksa öldüm de haberim mi yok? Hani şu filmlerde olanlar gibi! Ruhum bedenimden mi ayrıldı?

Suyun derinliklerine doğru bakarak bedenimi aradım ama bedenim yoktu.

Ellerime baktım, normal görünüyordu, saydam değildim.. Yani.. Ölmemiş miydim?

Bu imkansızdı şimdiye kadar ölmüş olmam gerekiyordu ne kadar zamandır suyun içindeydim 10 dakika mı?

Ciğerlerimin suyla dolmadığını hissettim... Nefes alabiliyordum...

Birden suyun içi aydınlanmaya başladı.. Yukarıdan bir ışık topu yavaşça süzülüyordu. Suyun içi aydınlandıkça onları gördüm. Artık daha uzaktalardı ...

O beyaz bedenler... Şaşkınlıkla uzaktan bana bakıyorlardı ve anlayamadığım bir melodi mırıldıyorlardı.

Önlerinde duran bir kişi vardı ve o gülümsüyordu... Kolumu çizen kadın...

Kollarıma baktım kesik izinden eser yoktu... Sanki hiç olamamış gibiydi.

Işık topu yavaşça önümde durdu... O sırada kadının bana doğru yaklaştığını gördüm.. kalbim her geçen saniye daha da hızlanıyordu.. Buradan gitmek istiyordum ama tuhaf bir biçimde ışık topunun yaydığı sıcaklık bana güven veriyordu. Ve o sesi tekrarda duydum:

"Baloncuğa dokun sevgili yavrum.."

O sıcak ses baloncuğa dokunmamı istiyordu...

Işık topuna bakarken hemen arkasında bir çift parlak mavi gözler belirdi... Kadın anlayamadığım bir hızda yanıma gelmişti...Geriye doğru süzüldüm.

Bana gülümsedi ve elini uzattı:

"Bizden korkmana gerek yok kardeşim." Kardeşi derken? Hala ondan uzakta duruyordum ama içimden bir ses ona güvenebileceğimi söylüyordu. Mavi gözlerinin sıcaklığı bana güven veriyordu...

"Kalbini dinle, sana gerçeği söyleyecektir.." dedi sanki aklımı okumuş gibi.

Eline doğru uzanıp tuttum. Gözlerindeki gülümsemeyi görebiliyordum. Beni yavaşça çekerek ışık topuna yaklaştırdı.