Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 2

   Η Ελβίνα κάθισε στον καναπέ του σαλονιού. Σαν να την είχε πειράξει ο τρόπος που μίλησα για τον Στέφεν. Μήπως τα είχανε στα κρυφά; Μπα.Αποκλείεται...Όμως εδώ που τα λέμε, δεν ήταν εντελώς απίθανο! Αυτός ο τύπος θίχτηκε τόσο πολύ που είχαν κοροϊδέψει την Ελβίνα! Φέρθηκε όπως θα φερόταν άμα κορόιδευαν τον ίδιο...

-Συγγνώμη , Ελβίνα...

-Για ποιο πράγμα;

-Για τον Στέφεν...Όσα είπα...

-Έλα τώρα μην σκοτίζεσαι!!! Κι εγώ στη θέση σου έτσι θα αντιδρούσα.Πίστεψέ με...Ούτε εγώ είχα την καλύτερη εντύπωση γι'αυτόν στην αρχή. Είναι γυναικάς,άγριος,απότομος,ψυχρός... Όμως...Όταν άρχισα να τον γνωρίζω καλύτερα... Συνειδητοποίησα πως είναι ένα πολύ καλό παιδί που έχει ανάγκη από πραγματική αγάπη.

-Κι έτσι τα έφτιαξες μαζί του.

-ΤΙ ΛΕΣ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ; ΕΓΩ; ΜΕ ΑΥΤΟΝ;

-Γιατί τι έχει;

-Δεν ταιριάζουμε , απλά τα πράγματα! Και πριν εννοούσα φιλική αγάπη! Αν και... Έχει επίσης ανάγκη να έχει μια κοπέλα με την οποία θα χει αμοιβαία αληθινά ερωτικά αισθήματα...

-Φτιάξτε τα!

-ΑΑΑΑΑ!!! ΑΜΑΝΤΑ! ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΕΦΕΝ ΔΕΝ ΤΑ ΦΤΙΑΧΝΩ ΠΟΥ ΝΑ ΚΟΠΑΝΙΕΣΑΙ!!! ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ! ΜΟΝΟ ΦΙΛΟΙ!

-Καλά ντε, μην φωνάζεις!Τελικά τα πιο ντροπαλά,καλά κοριτσάκια είναι τα πιο φωνακλάδικα, ε;

   Γελάσαμε.Το γέλιο μας διέκοψε το χτύπημα της πόρτας. Η Ελβίνα άνοιξε. Ήταν ο Στέφεν. Απέφυγα να τον κοιτάξω, για έναν λόγο ντρεπόμουν πολύ. Είπε πως έπρεπε να μιλήσουν ιδιαιτέρως επειγόντως για κάτι σημαντικό. Την άρπαξε από το χέρι. Έφυγαν. Κλείδωσα την πόρτα και βγήκα έξω. Δεν είχα καμιά όρεξη να μείνω μέσα μόνη μου. Ήθελα να εξερευνήσω λίγο τους χώρους του καινούργιου μου σχολείου.

   Καθώς θαύμαζα τις μοντέρνες εγκαταστάσεις και τις κουλ διακοσμήσεις, έπεσα πάνω σε κάποιον. Κοιτώντας τον προσεχτικά,αναφώνησα. Ήταν ένα από τα παιδιά που μας είχαν κοροϊδέψει, συγκεκριμένα ο νεαρός που στεκόταν δίπλα στον Τομπίας!Έκανα μεταβολή.

-Περίμενε!

Στάθηκα ακίνητη ξεφυσώντας στη θέση μου. Ήρθε μπροστά μου.

-Τι θέλεις; Δεν έχω καμία όρεξη για κόντρες!

-Συγγνώμη για πριν...

-Εσύ; Ζητάς...Συγγνώμη; Αστείο!Άσε τα δουλέματα!

-Σοβαρολογώ!