Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 34

   Στο σχολείο δεν μου μιλούσε πια.Με αντίκριζε κι άλλαζε δρόμο. Στην τραπεζαρία, ώρες ώρες με κοιτούσε διακριτικά. Έπαψε να με κοροϊδεύει και να μου πηγαίνει κόντρα. Μιλώ για τον Στέφεν. Μια εβδομάδα είχε περάσει από τότε που είχε μάθει πως είμαι η Μπλακρόουζ. Από τότε, δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κουβέντα. Ζήτησε από τον Μάικ ν'αφήσουμε προσωρινά την παράσταση στην άκρη γιατί δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Όλοι όσοι τον έβλεπαν, παρατηρούσαν πως κάτι είχε αλλάξει στη συμπεριφορά του. Δεν επιβαλλόταν στους άλλους, όπως συνήθιζε να κάνει. Τα βράδια δεν έφερνε γκόμενες στο δωμάτιό του. Περνούσε πολύ χρόνο μόνος του. Κοίταζε τον ουρανό και δάκρυζε. Δεν ήταν ο Στέφεν που όλοι γνώριζαν, φοβούνταν, σέβονταν, εκτιμούσαν. Ήταν ένας αξιολύπητος, αδύναμος Στέφεν.

   Ένιωθα απαίσια. Εγώ ήμουν υπεύθυνη για την ψυχολογική του κατάπτωση. Άμα έκανε καμιά τρέλα; Μπα... Δεν το νομίζω... Θα το ξεπερνούσε ύστερα από λίγο καιρό.Εγώ όμως... Θα το ξεπερνούσα άραγε; Ή θα ήταν το στίγμα μου από εδώ και πέρα; Ακούγεται κάπως υπερβολική η έκφραση, όμως για τους εξολοθρευτές, τους προστάτες και τα μαγικά πλάσματα, σίγουρα ήταν ένα στίγμα.

   Μέσα σε αυτό το βαρύ κλίμα, με παρηγορούσαν τ'αμέτρητα γράμματα και δώρα του κρυφού μου θαυμαστή, του Μάικ. Αυτός ήτανε. Τον είχα δει που έγραφε ένα γράμμα κι έλεγχε κάθε τρεις και λίγο να δει άμα τον παρακολουθεί κανείς ή όχι. Με ρωτούσε συνέχεια για τα γράμματα και τον κρυφό θαυμαστή. Ήθελε να ξέρει άμα μου άρεζαν τα δώρα ή όχι και φαινόταν να χαίρεται πολύ με την θετική απάντηση που έδινα. Σήμερα άλλο ένα γράμμα. Το άνοιξα με ανυπομονησία. Είχε δώρο ένα τριανταφυλλένιο δαχτυλίδι κι ένα τριανταφυλλένιο κολιέ. Ήταν πραγματικά υπέροχα. Διάβασα τι μου έγραφε:

"Γεια σου τριανταφυλλάκι μου. Σε βλέπω συνέχεια προβληματισμένη και στεναχωρημένη. Δεν αντέχω να βλέπω το άλλοτε λαμπερό προσωπάκι σου σκοτεινιασμένο. Δεν μπορώ να βλέπω το φως της ψυχής μου να μετατρέπεται σε άβυσσο. Προσπάθησε να χαμογελάσεις. Σκέψου θετικά. Μακάρι να ήξερα τι έχεις. Θα σε βοηθούσα. Θα σε στήριζα. Θα σ'έσφιγγα στην αγκαλιά μου και δεν θα σε άφηνα να φύγεις. Άντεξε λίγο ακόμη, τα βάσανά σου είμαι σίγουρος, σύντομα θα τελειώσουν. Έτσι γίνεται πάντα. Ελπίζω το μικρό μου δωράκι να σου αρέσει. Σε αγαπώ πολύ, Αμάντα. Ελπίζω σύντομα να σε δω ευτυχισμένη, όπως πρωτύτερα. Όπως σε ξέρω..."

   Τι γλυκός που ήτανε! Το άφησα στο δωμάτιό μου και κατέβηκα στην αυλή, όπου συνάντησα την Κρίστι με τον Άντριου. Με το που με είδαν, με πλησίασαν.