Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 52

   Οι παιχνιδιάρικες αχτίδες του ήλιου μ'έκαναν να ξυπνήσω. Βρισκόμουν ακόμα πάνω στον βράχο, πλάι στον καταρράκτη. Ο Στέφεν, ήτανε από πάνω μου. Με αγκάλιαζε προστατευτικά. Πάλι πρώτος είχε ξυπνήσει. Μόλις μισάνοιξα τα μάτια μου, με φίλησε στο στόμα. Ένιωθα το πιο ευτυχισμένο άτομο στον κόσμο.

-Καλημέρα μωρό μου, μου είπε, και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά.

-Καλημέρα,μωρό μου. Πώς κι έτσι κοιμηθήκαμε εδώ πέρα; Εγώ θυμάμαι να σε φιλάω...

-Σε κάποια φάση σε πήρε ο ύπνος.

-Πώς το κατάλαβες;

-Αφού σταμάτησαν τα χείλη σου να κινούνται. Σε φιλούσα κι εσύ δεν αντιδρούσες.

   Κοκκίνισα από ντροπή. Ρεζίλι!!! Με χάιδεψε στα μαλλιά.

-Μετά από λίγο αποκοιμήθηκα κι εγώ.Ήσουν πάντως τόσο γλυκούλα! Πάμε τώρα να φάμε πρωινό;

-Όχι! Εννοώ...

   Ανακαθίσαμε.

-Τι συμβαίνει;

-Να, ντρέπομαι τον μπαμπά σου. Πώς θα του το πεις;

-Όπως το λέει ένας φυσιολογικός άνθρωπος.Άνθρωπος;Βαμπίρ είμαι αλλά υγεία.

Με άρπαξε από το χέρι και πήγαμε στο κάστρο- βίλα. Ο μπαμπάς του, μόλις μας είδε, χαμογέλασε ελαφρώς. Ανατρίχιασα, γιατί δεν τον είχα συνηθίσει έτσι και νόμιζα πως όλα αυτά ήταν στη φαντασία μου. 

-Γεια σας κύριε Τρέβορ, είπα.

-Καλημέρα, Αμάντα, μου είπε και μου έδωσε το χέρι του.

Δισταχτικά του έδωσα το δικό μου. Καθίσαμε να φάμε. Στο τραπέζι ήταν και ο Μπιλ με την Λίλα. Απόρησα. Από πότε ο Τρέβορ δεχόταν μια νεράιδα στο σπίτι του;

-Αμάντα!!! Αναφώνησε εκείνη, και ήρθε να με αγκαλιάσει.

-Λίλα!!! Κι εσύ εδώ;

-Ναι! Ευτυχώς είσαι καλά! Η Ελβίνα έχει ανησυχήσει πολύ για σένα! Θα της στείλω μήνυμα να της πω πως είσαι μια χαρά!

-Πήρες κινητό;

-Αμέ!

   Αρχίσαμε να τρώμε. Και ας γίνουμε οι φυσιολογικοί μας εαυτοί, γιατί όχι;

-Αχ αυτό το πρωινό είναι τόσο ωραίο! Μου θυμίζει κάπως το πρωινό στην Πάρο!

-Σου αρέσει επομένως, Αμάντα;

-Ναι αρχηγέ! Οι μαγείρισσες ξέρουν να μαγειρεύουν πολύ ωραία!

-Ευχαριστούμε, απάντησαν.