Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 57

    Μπήκε ο Αύγουστος. Αυτούς τους δυο μήνες τους περνούσα μια στην Πάρο, μια στην Νέα Υόρκη. Οι εξολοθρευτές μάλλον ετοιμάζονταν για τις μεγάλες τους αποστολές. Δεν επιτίθονταν καθόλου.Ο μπαμπάς μου, ζούσε ήρεμα στην βίλα του με την μαμά. Πήγαμε μαζί και διακοπές στην Πάρο. Τα παιδιά με τον Τρέβορ μας επισκέφτηκαν κι αυτά. Γενικά, περάσαμε πολύ ωραίες, γαλήνιες κι αξέχαστες δίμηνες διακοπές. Μου άρεζε που μας έδειχνε ανοιχτά την αγάπη του. Αυτό θα ίσχυε πολύ πιο μπροστά, άμα δεν έβαζε το χεράκι του ο Ντάνιελ...

   Μια από αυτές τις γαλήνιες μέρες ήρθε ο Στέφεν στο σπίτι μου. Καθόμουν μαζί με τον μπαμπά στην βεράντα και του μιλούσα γι'αυτόν. Μόλις τον είδα, έτρεξα στην αγκαλιά του. Ο μπαμπάς, μας πλησίασε διακριτικά, δίχως να το καταλάβουμε.

-Μωρό μου!

-Καλημέρα, πριγκίπισσά μου!!! Σήμερα το φυσικό σου άρωμα είναι πιο ωραίο από ποτέ!

Έβγαλε τους κυνόδοντές του.Έβγαλε έναν περίεργο ήχο.Τριγύρισε γύρω από εμένα, κοιτώντας τον λαιμό μου. Κάπως έτσι φλέρταραν τα βαμπίρ μεταξύ τους. Μου άρεσε που ήταν ο εαυτός του, μα που συνάμα μπορούσα κι εγώ να είμαι. Είχαμε μια ιδιαίτερη, κωμική και ρομαντική σχέση. 

-Πρέπει να είστε πολύ αγαπημένοι μεταξύ σας....

-Καλημέρα σας κύριε Ρόμπιν!

-Καλημέρα σου Στέφεν! Για σένα μιλούσαμε. Τι κάνει ο μπαμπάς σου;

-Καλά. Έχετε χαιρετίσματα!

-Να του δώσεις μια ελαφριά μπάτσα, έτσι για την πλάκα, από εμένα...

-Κι από μένα, ακούστηκε μια άλλη, ανδρική φωνή.

   Γυρίσαμε να δούμε ποιος ήτανε. Το βλέμμα μου σκοτείνιασε αμέσως, μόλις αντίκρισα τον χειρότερο εχθρό μας. Μπήκα μπροστά από τον μπαμπά μου. 

-Τι κάνεις εσύ εδώ; Φύγε!

-Χαχαχα... Αμάντα, δεν με περίμενες, ε;

-Φύγε, Ντάνιελ, πριν σε κάνω κομματάκια!

-Όπα, μάγκεψε ο βαμπιράκος μας;

-Ντάνιελ; Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;

-Βρε βρε βρε... Ρόμπιν! Σαν πολύ ρεπό δεν πήρες;

-Πήρα άδεια γι'αυτούς τους τρεις μήνες από την δουλειά μου. Πού είναι το κακό;

-Δεν μιλώ γι'αυτήν την δουλειά... Αλλά για μία που δεν έχεις ολοκληρώσει ακόμη... Όχι μέχρι να καταστραφούν τα βασίλεια των μαγικών πλασμάτων!