Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 45

   Τον αντίκρισα. Είχε εκείνο το πονηρό, τρομαχτικό βλέμμα... Εκείνο το σατανικό χαμόγελο... Το κεφάλι μου πονούσε ελαφρώς. Κάτι προσπαθούσα να θυμηθώ. Σαν να ξεθόλωνε το τοπίο.Ο Στέφεν βρισκόταν αλυσοδεμένος χειροπόδαρα και φιμωμένος μ' ένα χοντρό πανί. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του. Ο Μπιλ τον ξεφίμωσε.

-Βλέπω είσαι υπάκουο κοριτσάκι.

-Τι θέλεις, Μπιλ; Δεν σου αρκούν οι φορές που με τρομοκράτησες;

- Δεν θα ικανοποιηθώ μέχρι να θυμηθείς, Τζόουνς...

-Γιατί το επιδιώκεις τόσο πολύ; 

-Πέρα από τ' ότι θα σε βοηθήσει, θα πονέσεις....  Φυσικά, εγώ θέλω το δεύτερο...

-Γιατί τόσο μίσος για μένα;

-Είσαι η κόρη του Ρόμπιν! Που πρόδωσε τον πατέρα μου! Άμα εξακολουθούσαν να ναι φίλοι, τότε ο μπαμπάς μου δεν θα ήτανε κακός και ούτε εγώ κι ο Στέφεν θα μεγαλώναμε μέσα στον πόνο και το μίσος! Εσύ πρέπει να πληρώσεις για χάρη του!  Μην διανοηθείς να φύγεις... Αλλιώς... Ο Στέφεν θα πεθάνει.

-Μην τον ακούς, Αμάντα, σου λέει ψέματα!

-Σκασμός εσύ! Τον αποπήρε ο Μπιλ και τον κλώτσησε στο στομάχι.

-Άφησε τον Στέφεν ήσυχο! Έχεις να κάνεις με μένα, όχι μ'αυτόν!

-Από πότε είσαι τόσο γενναία;

-Από τότε που θέλω να σώσω τα μαγικά πλάσματα!

-Αυτή η τόλμη σου όμως σ' έφαγε στο παρελθόν...

-Τι εννοείς;

-Κοίταξε τριγύρω σου... Δεν σου έρχεται τίποτε στο μυαλό;

-Κάτι πάω να θυμηθώ αλλά...

-Αμάντα, μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου! Φώναξε ξανά ο Στέφεν.

- Εδώ πέρα ακριβώς είχε γίνει το συμβάν... Μ' εμένα, εσένα, τον Στέφεν και τρία φιλαράκια μου... 

-Ώστε εκείνο το παιδί που μου είχε πει εκείνα τα σκληρά λόγια ήσουν εσύ...

-Χμ, αρχίζεις και θυμάσαι...

-Γιατί όμως μου είχες μιλήσει τόσο σκληρά;

- Επειδή ήσουνα κόρη του! Θεωρούσα πως από στιγμή σε στιγμή θα πρόδιδες τον αδερφό μου και το σχέδιό σου να σώσεις τα μαγικά πλάσματα.... Όπως ακόμη πιστεύω... Τι έγινε; Έχεις πονοκέφαλο;

-Δεν μπορώ... Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτε....

-Αυτό το μαστίγιο; Σου θυμίζει κάτι;