Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 28

   Σκέψου Αμάντα, τι σχέση έχει εκείνη η ημερομηνία με σένα και τον μπαμπά; Πρέπει να θυμηθείς! Ίσως αυτό σε βοηθήσει στο να βρεις στοιχεία χρήσιμα για να κατατροπώσεις τους εξολοθρευτές!

   Όμως το μυαλό μου δεν πήγαινε σύμφωνα με τα θέλω μου. Ώρες ώρες με νευρίαζε πολύ. Εκεί που όλα ήταν μια χαρά, τσουπ μου πετούσε μια άκυρη θολή σκηνή ή κάτι άκυρα λόγια από το παρελθόν. Και μετά, που ήθελα να διερευνήσω τι στο καλό ήταν, πάσχιζε για να μην φέρει την οδυνηρή ανάμνηση του παρελθόντος στο προσκήνιο. Αυτό όμως με βασάνιζε.Όλα θα γίνονταν καλύτερα άμα επιτέλους ανακάλυπτα τα σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος μου. Είχα ανακαλύψει άραγε κάτι για τον πατέρα μου που δεν έπρεπε; Άμα δεν συνέβαινε κάτι που με είχε συνταράξει και δεν μπορούσα πλέον να θυμηθώ, θα κατάφερνα μαζί με τον αδερφό μου να καταστρέψουμε τα σχέδια των εξολοθρευτών; 9 Απριλίου του 2006... Ένα γεγονός που επηρέασε όλους μας... Ένα γεγονός που έκανε τον μπαμπά ν' αρπάξει την επόμενη μέρα τον Άντριου και να φύγει...

   Να ρωτούσα μήπως τη μαμά; Ή μήπως θα την αναστάτωνα; Ενώ σκεφτόμουν τι έπρεπε να κάνω, το κινητό μου χτύπησε.  Παραξενεύτηκα. Ήταν η μαμά. Τον τελευταίο καιρό είχε πάψει να νοιάζεται για μένα. Θεωρούσε πως εφόσον με προστατεύει ο Άντριου, είμαι μια χαρά.

-Ναι, μαμά; Ρώτησα δισταχτικά, ενώ παράλληλα σκεφτόμουν μήπως με είχε πάρει κάποιος άλλος και μπερδεύτηκε η επαφή του με της μαμάς στο κινητό μου.

-Έλα, ζουζουνίτσα! Έχω να σου πω κάτι πολύ ευχάριστο!

-Τι; 

-Σήμερα το απόγευμα θα έρθω να σε πάρω να πάμε για ψώνια! Θα ψωνίσεις ό,τι πιο ακριβό θέλεις, αρκεί να είναι επίσημο! Θα πάμε και στην κομμώτρια για να διαλέξεις ένα επίσημο λουκ! 

-Μαμά, είσαι καλά;

-Ποιο καλά δεν γίνεται!

-Εσύ ποτέ δεν θα δεχόσουν να σπαταλήσουμε έτσι τα λεφτά μας, εκτός άμα ήτανε κάτι πολύ σημαντικό....

-Εγώ κι ο μπαμπάς σου πήραμε μια απόφαση.

-Τι;

-Παντρευόμαστε, Αμάντα!

-ΤΙ; ΣΟΒΑΡΑ;

   Ένιωσα κάπως όμορφα, μα και παράξενα. Γνώριζα πως η μαμά όλα αυτά τα χρόνια ευχόταν να είναι κοντά της, στο πλάι της . Περίμενε με ανυπομονησία την μέρα που εκείνος θα περιόριζε το πείσμα του και θα μπορούσε να τον ξαναδεί. Και στο πρόσωπο του μπαμπά φαινόταν ξεκάθαρα, ήδη από την πρώτη μέρα που είχαμε μετακομίσει, πως την αγαπούσε ακόμα. Το δεύτερο επάγγελμά του και ο κίνδυνος που διέτρεχε όλη η οικογένεια εξαιτίας του, δεν κατάφεραν τελικά να σταθούν εμπόδιο στην αγάπη τους, που δεν γνώριζε χρόνια κι αποστάσεις.