Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 47

-Λυπάμαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια...

-Αυτή που θα πρεπε να πει λυπάμαι είμαι εγώ, του απάντησα κάπως απότομα.

Ξεφύσησα. Έσκυψα το κεφάλι μου.

-Ειλικρινά συγγνώμη, Στέφεν, είπα με τρεμάμενη φωνή.

-Συγ...γνώμη;

-Η οικογένειά μου είναι ένα μαρτύριο για όλους σας.

  Κατέβηκα βιαστικά από τον βράχο κι άρχισα να τρέχω.

-Αμάντα! Περίμενε! ΑΜΑΝΤΑ!!!!

-Στέφεν τι συμβαίνει;

-Συγχωρέστε με, πρέπει να φύγω...

-Είναι δύο η ώρα, είπε η γιαγιά μου.

-Εμείς πάμε στο σπίτι, είπε ο παππούς μου. Τρέξε να προλάβεις την Αμάντα. Έφυγε πολύ βιαστικά.

-Ναι της πρότεινα να πάμε στο δάσος...

-Τόσο αργά;

-Θα την προσέχω, μην ανησυχείτε...

   Έφυγε σαν την αστραπή. Έψαχνε παντού. Με είδε από μακριά. 

-ΑΜΑΝΤΑ! ΑΜΑΝΤΑ! Φώναξε.

Ένιωθα τόσο μεγάλη ντροπή, που δεν μπορούσα να γυρίσω να τον κοιτάξω. Μόνο στάθηκα.

-Αμάντα, τ' ότι το έκανε αυτό ο πατέρας σου δεν σημαίνει πως ισχύει το ίδιο για όλη σου την οικογένεια!

-Είμαι η κόρη του...

-Μπράβο κι εγώ είμαι ο γιος του Τρέβορ... Σημαίνει κάτι; Γιατί έφυγες έτσι;

-Απλά παράτα με!

   Κατέβηκα πάλι στην παραλία. Το φεγγάρι καθρεπτιζόταν στα νερά, που τώρα, εξαιτίας της νύχτας, είχαν μαύρο χρώμα. Ένιωθα πολύ περίεργα. Δεν ήταν μόνο γι'αυτό που μου είπε ο Στέφεν. Ήταν γενικά τ'ότι... Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως ποτέ δεν θα γινόταν δικός μου... Και πως εγώ ποτέ δεν θα γινόμουν δικιά του...

-Αμάντα!!! Φώναξε, πλησιάζοντάς με.

-Σου είπα να με παρατήσεις ή όχι; Του είπα νευριασμένη.

-Τι έπαθες έτσι στα ξαφνικά;

-Γιατί σε χαλάει;

-Και φυσικά με χαλάει!

-Τι έγινε Στεφανούκο; Δεν μας κάθεται η γκόμενα κι έχουμε νευράκια;

-Αμάντα, ακούς τι λες;

-Μην μου υψώνεις εμένα την φωνή!

-Εγώ είμαι αυτός που έπρεπε να πει κάτι τέτοιο! Τι έπαθες εντελώς στα ξαφνικά; Σου έκανα κάτι; Πες μου!