Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 36

   Μου έπιασε το χέρι. Το δικό του ήταν τόσο παγωμένο. Με κοίταξε στα μάτια. Ήτανε πολύ φωτεινά, σχεδόν φωσφόριζαν μέσα στη νύχτα. Ένιωθα να τον ερωτεύομαι. Μα τι λέω; Εγώ; Με αυτόν; Βασικά... Δεν ήξερα... Δεν ήξερα τι ήταν ακριβώς αυτό που ένιωθα...

  -Θα σε πονέσω λίγο, με προειδοποίησε.

Πλησίασε στον λαιμό μου και τον μύρισε. Έμπλεξα τα χέρια μου μέσα στα μαλλιά του, καθώς χάιδευε τον λαιμό μου απαλά και διακριτικά με τα χείλη και την μύτη του. Ήτανε λες κι έψαχνε ένα ευαίσθητο σημείο. Αναστέναξα, καθώς ακούμπησε μία φλέβα μου , ελαφρά πρησμένη. Έμπλεξε το ένα του χέρι στα μακριά καστανά μαλλιά μου, ενώ με το άλλο τύλιξε την μέση μου. Τον άκουσα που αναστέναξε με μια μικρή δόση ευχαρίστησης. 

-Στέ...φεν.... Ψέλλισα.

-Ναι, Αμάντα;

-Θα πονέσει πολύ, έτσι δεν είναι;

-Ναι...

-Δεν θα με κάνεις βαμπίρ ή κάτι τέτοιο;

-Όχι...Πάρε μια βαθιά ανάσα.... Θα κρατήσει πολύ λίγο...

   Έκανα όπως μου είπε. Εκείνος, πήρε φόρα και κάρφωσε τους μακριούς μυτερούς του κυνόδοντες στην φλέβα μου. Τσίριξα. Τα πάντα θόλωσαν γύρω μου. Σταμάτησα να βλέπω... Σταμάτησα να ακούω... Ένα μαύρο κενό...

   Το μαύρο κενό αντικαταστάθηκε κάποια στιγμή από ένα υπνοδωμάτιο. Πού βρισκόμουν;

-Ξύπνησες; Άκουσα την αισθησιακή φωνή του Στέφεν.

Βρισκόταν απέναντί μου. Ήμουνα ξαπλωμένη σ' ένα μαλακό, υπέρδιπλο κρεβάτι και σκεπασμένη με μια κόκκινη βελούδινη κουβέρτα. Άρωμα από τριαντάφυλλα προερχόταν από το κομοδίνο. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Με είχε μεταφέρει στη βίλα, σε ένα από τα υπνοδωμάτια. 

-Γιατί με δάγκωσες; Τον ρώτησα νυσταγμένα.

-Για να σε μεταφέρω εδώ....

-Είσαι παράξενος... Μπορούσες και ενώ ήμουν ξύπνια...

-Ηλίθια, έπρεπε να ξεκουραστείς... Ήσουν σοκαρισμένη, πώς θα σ' έπαιρνε αλλιώς ο ύπνος; Είπε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του.

Ώστε.... Το έκανε... Για το δικό μου... Καλό; Νοιαζόταν... Για μένα; Όχι, αποκλείεται... Ήταν ένα βαμπίρ... Ήταν ένας πρίγκιπας... Είχε όσες γκόμενες ήθελε.... Γιατί να νοιάζεται στην τελική για μια αποτυχημένη κοπέλα που εντάξει, προσπάθησε να βοηθήσει, με τον λάθος όμως τρόπο; Ο Στέφεν καθάρισε την φωνή. Έπειτα, με ήρεμο τόνο στη φωνή του, μου είπε: