Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 59

{Το μουσικό αυτό κομμάτι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης αυτής της περιπέτειας κι έναυσμα για να ξεκινήσω γενικά όλη την ιστορία. Αφού διαβάσετε αυτό το κεφάλαιο, μπορείτε να το ακούσετε και να σκεφτείτε ορισμένα γεγονότα με αυτή την μουσική. }

   {Δύο μέρες αργότερα}
Ο ουρανός σκοτείνιασε από πολύ νωρίς. Η ατμόσφαιρα βάρυνε κάπως. Δεν μπορούσες να προσδιορίσεις το χρώμα του ουρανού και το περίγραμμα γύρω από τα λιγοστά σύννεφα που διαλύονταν κατά τη δύση του ηλίου. Ήταν ένα χρώμα μαύρο, με μια ελαφριά κόκκινη απόχρωση.Μαύρο αίμα, θα έλεγε κάποιος.

   Όλα τα μαγικά πλάσματα βρίσκονταν έξω, στο δάσος. Ένιωθαν απειλή μέσα στα σπίτια τους. Όχι, δεν έλεγαν ν'ακούσουν την συμβουλή μας να παραμείνουν μέσα.Φοβούνταν μήπως τους αιφνιδιάσουν.Ήθελαν να είναι σ'ετοιμότητα.Τα παιδιά και οι προστάτες, πήγαν στο ξέφωτο από πιο νωρίς. Με το που έφταναν οι εξολοθρευτές, θα τους αντιμετώπιζαν. Θα πήγαινα κι εγώ, μα καθώς ετοιμαζόμουν, άκουσα ομιλίες από το υπόγειο. Πήρα το κινητό μαζί μου και κατευθύνθηκα προς την συνήθως κλειδωμένη πόρτα. Σταμάτησα απότομα και κρύφτηκα πίσω από τον τοίχο για να μην με αντιληφθεί κανείς. Ο πατέρας μου συζητούσε με αυτό το τέρας, τον Ντάνιελ, μπροστά από την πόρτα που τώρα ήταν ανοιχτή. Ετοιμάζονταν να μπουν στον θάλαμο που θα τους οδηγούσε απευθείας στο κέντρο ελέγχου. Ο μπαμπάς είχε πάρει μαζί του το αντίγραφο του κρυστάλλου και με την πρώτη ευκαιρία θα το αντάλλαζε με τον αληθινό. Προσπάθησα να μην κάνω καθόλου φασαρία, πρόσεχα ακόμη και τον τρόπο που ανάσαινα. Ο Ντάνιελ άρχισε να μιλά στον μπαμπά μου.

-Βαμπίρ... Πλάσματα του σκότους... Τριγυρνούν τη νύχτα και κρύβονται πίσω από την σκιά της... Δρουν μυστικά και σπέρνουν παντού τον πανικό.Όταν μεταμορφώνονται, βγαίνουν εκτός ελέγχου και μπορούν να κάνουν κακό ακόμα και σε κάποιον που αγαπάνε.Ένα τέτοιο πλάσμα επέλεξε ν'αγαπήσει η κόρη σου... Πώς πρέπει άραγε να τιμωρηθεί μια προδότρια σαν αυτήν; Φυσικά με θάνατο... Μην ανησυχείς όμως... Σε αυτή την περίπτωση, θα κάνουμε μια εξαίρεση και δεν θα σκοτώσουμε την ίδια σου την κόρη, αλλά τον αγαπητικό της.Θα πεθάνει σήμερα, μαζί με όλα τα υπόλοιπα μαγικά πλάσματα... Η ώρα πλησιάζει!!!

-Στέφεν, μουρμούρισα ανήσυχη και για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τι θα πει πραγματικός τρόμος.

   Βγήκα στον δρόμο τρέχοντας, με κατεύθυνση το δάσος και την κεντρική είσοδο του κρησφύγετου. Πήρα τηλέφωνο τον Στέφεν. Το σήκωσε.