Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 31

-Ακολούθα με, μου είπε ο αρχηγός των προστατών.

Με οδήγησε μέσα στο πέτρινο κτίριο. Η διακόσμηση θύμιζε Μεσαίωνα, τα συστήματα όμως ήταν τελευταίας τεχνολογίας. Μια πύλη, καλά καμουφλαρισμένη στον εσωτερικό τοίχο, άνοιξε. Ένα δωμάτιο φάνηκε στο βάθος. Είχε μοβ κουρτίνες, μια τεράστια ντουλάπα και διάφορα μικρά δωματιάκια. Προχώρησε μπροστά. Δισταχτικά τον ακολούθησα. Η Αμάντα μου έλεγε ότι έπαιζα με τη φωτιά αυτή την στιγμή, η Μπλακρόουζ όμως μ' ενθάρρυνε να κάνω ό,τι μου πει. 

   Μου έδωσε μια πράσινη κάπα με κουκούλα.

-Προς το παρόν φόρα αυτό, μου είπε. 

Υπάκουσα. Έπειτα βγήκαμε από την άλλη μεριά, όπου ήτανε συγκεντρωμένοι όλοι οι προστάτες. Ήταν γυναίκες και άνδρες κυρίως νεαρής ηλικίας. Στα πρόσωπά τους φαίνονταν ξεκάθαρα η λαχτάρα για να καταστρέψουν τα σχέδια των εξολοθρευτών. Ορισμένοι από αυτούς ανέβηκαν πάνω σε άλογα. Ήτανε το ιππικό. Οι υπόλοιποι θα ακολουθούσαμε από πίσω. Όλοι με κοιτούσαν παραξενεμένοι. Λογικό, όταν βλέπεις κάποιον με μάσκα και δεν έχεις ιδέα ποιος είναι. 

   Κατευθυνθήκαμε νοτιοδυτικά. Σε λίγο βρισκόμασταν στο δάσος των νεραϊδών. Η ατμόσφαιρα ήταν αλλιώτικη από αυτή που επικρατούσε στο δάσος των βαμπίρ. Ήτανε λιγότερο τρομαχτική. Οι εξολοθρευτές βρίσκονταν ήδη εκεί. Δεν γνώριζα κανέναν από αυτούς. Αρχίσαμε να πολεμάμε. Έδινα τα πάντα στη μάχη. Οι νεράιδες και τα ξωτικά που είχαν αιχμαλωτιστεί, κοίταζαν γεμάτα αγωνία να δούνε τι θα συμβεί στο τέλος.

-Παιδιά, προσέξτε! Αναφώνησε μια γυναίκα από την αντίθετη παράταξη. Ανάμεσά τους είναι μάλλον η Μπλακρόουζ, η μικρή ταραξίας που χαλά τα σχέδια του παραρτήματος εξολόθρευσης βαμπίρ! 

Μάλλον ήτανε η αρχηγός του παραρτήματος. Αρκετά άτομα όρμησαν κατά πάνω μου. Για μια στιγμή δεν μπορούσα να κάνω καμιά απολύτως κίνηση, είχα σοκαριστεί κάπως, δεν ξέρω πώς και γιατί.Ο αρχηγός των προστατών ήρθε στο πλευρό μου. Τους αντιμετωπίσαμε μαζί. Συνεργαστήκαμε καλά. Κάποιοι από μας απελευθέρωσαν τα δύστυχα μαγικά πλάσματα, τα οποία έφυγαν μακριά για να προστατευθούν. Νευριασμένοι οι εξολοθρευτές υποχώρησαν. Με την πρώτη δυσκολία τα παρατούσαν. Αυτό έδειχνε πως έβλεπαν την αποστολή τους ως αγγαρεία, ως μια δουλειά που πρέπει να τελειώσει το συντομότερο δυνατό. Οι προστάτες δεν ήταν έτσι. Αγαπούσαν αυτό που έκαναν. Δεν πληρώνονταν. Πήγαιναν εθελοντικά. Συνεργάζονταν μεταξύ τους και αρκετές φορές νικούσαν τους εξολοθρευτές, παρόλο που ήτανε αρκετά λιγότεροι από αυτούς. Δεν υπήρχαν παραρτήματα, υπήρχε όμως θέληση.