Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 23

   Το επόμενο πρωί στο σχολείο, ο Στέφεν με πλησίασε. Ήμασταν μόνοι μας, οι δυο μας.

-Πιστεύω έμαθες από τον μπαμπά σου για το τι του συνέβη χθες.

-Ναι,έμαθα...

-Μιλώ για το κορίτσι που μας υπερασπίστηκε.

-Κατάλαβα για ποιο πράγμα μιλούσες....

-Ξέρεις τίποτα γι' αυτήν;

-Σαν τι;

- Ποια είναι, ποιος είναι ο σκοπός της...

-Και να ήξερα, δεν θα σου έλεγα.Ανόητη είμαι;

-Ώστε δεν την γνωρίζεις;

-Όχι! Και δεν θέλω να μάθω τίποτε απολύτως γι' αυτήν, αν και θ' αναγκαστώ, γιατί ίσως την ξανασυναντήσουμε.

- Η αποστολή σας θα δυσκολέψει απ' ότι φαίνεται.

-Τίποτα δεν μας πτοεί! 

-Αλήθεια;

-Ναι...

-Τότε να φανταστώ... Θα την πολεμήσεις...

-Δεν είμαι ξεροκέφαλη σαν τον πατέρα μου, ξέρεις! Πολεμώ ενάντια σε όσους έχουν την ίδια ή και λιγότερη δύναμη από μένα.

-Καλή η στρατηγική σου, αλλά έτσι, δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρεις τίποτε.

-Έννοια σου και στο τέλος το βασίλειό σας θα γίνει στάχτη!

   Πώς τόλμησα και είπα κάτι τέτοιο; Μέσα μου παρακαλούσα εκείνη την στιγμή στάχτη να γίνει όχι το βασίλειο, αλλά η αποστολή των εξολοθρευτών. Ο Στέφεν νευριασμένος με κόλλησε στον τοίχο. Αισθάνθηκα πως μπορούσα να τον αποφύγω, κάνοντας τις χθεσινές μου κινήσεις. Νομίζω πως με βοήθησε αρκετά η μαγεία του τριανταφύλλου. Όμως έτσι θα καταλάβαινε πως η Μπλακρόουζ ήμουνα εγώ! Ως Αμάντα έπρεπε να περιοριστώ στις κινήσεις που μου είχε μάθει ο μπαμπάς κατά τη διάρκεια της εξάσκησης.

-Στάχτη θα γίνεις εσύ άμα συνεχίσεις να μπλέκεις με τα βαμπίρ, ανόητη! Τράβα γι' άλλη αποστολή! Είσαι τελείως άχρηστη!

-Άμα δεν ήμασταν στο σχολείο, θα σου έδινα να καταλάβεις!

-Από πότε εσύ μας έγινες τόσο γενναία;

-Από τότε που έγινες εχθρός μου!

   Με μια τεχνική που μου είχε δείξει ο μπαμπάς μου, τον έκανα πέρα κι έφυγα. Η Ελβίνα με περίμενε στο δωμάτιο.

-Γεια σου Μπλακρόουζ! 

-Μην το φωνάζεις!

-Πάντως είσαι τρελή για δέσιμο τελικά! Κι εσύ, και η δεσποινίς Λίλα από εδώ, είπε τονίζοντας το όνομα της Λίλας και δίνοντάς της μια απαλή σμπρωξιά στο κούτελο.