Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 51

   Μόλις έφτασα στο σχολείο, μετάνιωσα γι'αυτό που μόλις είχα κάνει.Μου είχε πει πως είναι τρελά ερωτευμένος μαζί μου, μου το έλεγε συνέχεια στέλνοντάς μου ανώνυμα γράμματα και δώρα, κι εγώ, ενώ ένιωθα το ίδιο γι'αυτόν, τι έκανα; Απέφυγα το φιλί του και το έβαλα στα πόδια!

   Είπα στην Ελβίνα τι συνέβη,και πριν προλάβει να μου κάνει κριτική, κλείστηκα στο υπνοδωμάτιο, κλειδώνοντας την πόρτα πίσω μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι κι άρχισα να κλαίω για την ηλιθιότητά μου. Ήμουν μια αποτυχημένη... Μόλις έμαθα πως με αγαπούσε, δεν ξέρω, είχα πάθει ένα σοκ. Μέχρι στιγμής νόμιζα πως απλώς είχε ένα μικρό crush σε μένα, όχι ολόκληρο, φλογερό κι επίμονο ερωτικό συναίσθημα. Με βρήκε απροετοίμαστη κι ασυναίσθητα, τον απέρριψα. Βασικά... Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ, ήθελα να μείνω λίγο μόνη μου για να μπορέσω να ηρεμήσω από την ξαφνική χαρά που με είχε κατακλύσει και το αίσθημα ζάλης που είχα εκείνη την στιγμή... Όλα έγιναν μηχανικά, δίχως να το πολυκαταλάβω. Πότε συνειδητοποίησα την πράξη μου και τους λόγους που την έκανα; Τώρα, που έκρυβα το πρόσωπό μου μέσα στο μαξιλάρι κι έκλαιγα.

   Το πρωί κατέβηκα μόνη στην τραπεζαρία να φάω και ύστερα κλείστηκα πάλι στο υπνοδωμάτιο. Δεν μπορούσα ν'αντιμετωπίσω κανέναν τώρα, αυτή την στιγμή.Έβαλα το κινητό μου στην σίγαση. Ήθελα να μείνω εντελώς μόνη μου, να καθίσω, ν'αναλογιστώ τι έκανα και να βρω πώς να επανορθώσω. Η Ελβίνα χτυπούσε την πόρτα και φώναζε το όνομά μου. Ο Μάικ σκαρφάλωσε μέχρι το παράθυρο και την επιβεβαίωσε πως ήμουν καλά. Τι καλά δηλαδή...

   Ήρθε το βράδυ. Η πανσέληνος είχε ήδη κάνει την εμφάνισή της στον ουρανό. Εντεκάμιση ώρα. Κι εγώ, ακόμη να βρω μια λύση. Τότε ξαφνικά θυμήθηκα αυτό που είχε πει ο Στέφεν.Πως η μεταμόρφωση είναι πολύ επώδυνη όταν είσαι μόνος σου, χωρίς κάποιον να σε αγαπάει.Φαντάσου άμα πιστεύεις πως αυτός που αγαπάς όσο τίποτε στον κόσμο σε απέρριψε με τον χειρότερο τρόπο.Όχι! Στέφεν! Άμα κατά τη διάρκεια της μεταμόρφωσης πάθαινε κάτι κακό, επειδή δεν θα άντεχε τον σωματικό και ψυχικό πόνο; Αν πέθαινε από μελαγχολία ή κάτι τέτοιο; Στέφεν... Τι βλακεία είχα κάνει!

   Βγήκα βολίδα . Ευτυχώς που φορούσα τα καθημερινά μου ρούχα και τα παπούτσια μου κι όχι τις πιτζάμες.Φυσούσε πολύ έξω. Ο καιρός είχε αλλάξει εντελώς ξαφνικά. Ταυτίστηκε με τον αναστατωμένο, ψυχικό μου κόσμο. Έτρεχα ασταμάτητα. Κουράστηκα, αλλά δεν τα παρατούσα. Φώναξα τον Κεραυνό. Ήρθε αμέσως. Του είπα να με πάει στον καταρράκτη. Από την βιασύνη του, στην ιδέα ότι άμα δεν πηγαίναμε εκεί εγκαίρως ο Στέφεν μπορεί να πέθαινε, δεν πρόσεξε και τσούγκρισε μ'έναν βράχο. Ευτυχώς δεν χτύπησε πολύ άσχημα, στραμπούληξε όμως το πόδι του. Μπορούσε να περπατήσει, όχι όμως να τρέξει. Μου ζήτησε συγγνώμη, του είπα ότι δεν φταίει. Τον συμβούλευσα να μην ακολουθήσει, αλλά να πάει να ξεκουραστεί.