Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 17

-Στέφεν! Νόμιζα πως δεν θα σε ξανάβλεπα ποτέ μου! Μου έχεις λείψει αφάνταστα, αποκρίθηκε η Ελβίνα χαμογελώντας και πλησιάζοντάς τον.

-Ελβίνα άφησέ μας λίγο μόνους.

Το πρόσωπό της σκοτείνιασε.

-Τι θα της κάνεις; Όχι, δεν πρόκειται να σε αφήσω!

-ΤΩΡΑ! Την πρόσταξε αγριεμένος, βγάζοντας τους κυνόδοντές του. 

Εκείνη τρομοκρατημένη έτρεξε μακριά. Δεν την κατηγορώ. Ξαφνιάστηκε με την απότομη αλλαγή του. 

   Με κόλλησε στον τοίχο,χτυπώντας την πλάτη και το κεφάλι μου. Αναφώνησα. Νόμιζα πως θα μου βγάλει τους ώμους, τόσο σφιχτά τους κρατούσε. Το πρόσωπό του έμοιαζε πιο απειλητικό από ποτέ. Έκλεισα τα μάτια μου τρέμοντας.

-Αυτό μόνο μπορεί να κάνει μια εξολοθρεύτρια; Με ειρωνεύτηκε.

-Είμαι χτυπημένη σχετικά άσχημα και οι γιατροί είπαν να μην θέσω την υγεία μου σε κίνδυνο!

Με άρπαξε από τα μαλλιά κι άρχισε να με ταρακουνάει. Φώναξα. Με πέταξε σε μια γωνία και ήρθε από πάνω μου. Τρομοκρατήθηκα. Με ανάγκασε να ανοίξω τα μάτια μου και να τον κοιτάξω. Δεν ξέρω πως το κατάφερε αυτό, ήτανε σαν να έλεγχε για ένα δευτερόλεπτο το σώμα μου.

-Χμ φαίνεται πως το να γίνω όπως ο μπαμπάς μου βγήκε σε καλό.Ανακαλύπτω δυνάμεις που για μένα παρέμεναν άγνωστες.Αχ... Τι να κάνω με σένα; Να σου ξεριζώσω το κεφάλι ή όχι; Μπα, άσε καλύτερα.Δεν θα χει πλάκα άμα πεθάνεις από τώρα! Θέλω να σε κάνω να πονέσεις, όπως έκανες εσύ την καρδιά μου να πονέσει.

   Αυτά τα λόγια του μ' επηρέασαν. Όντως... Τον είχα κάνει να πονέσει! Πίστευε πως τον είχα προδώσει, πως είχα καταχραστεί την καλοσύνη του πατέρα του και την ερωτική εξομολόγηση του ίδιου!Νόμιζε πως ήμουν ένα φίδι. Όχι, δεν έπρεπε να μάθει την αλήθεια! Ίσως τότε όλα πήγαιναν στράφι.Ήθελα να τον σώσω... Καλύτερα να πληγωθεί ψυχικά, παρά να γίνει στάχτη! Δεν έπρεπε να μου ξεφύγει τίποτε. Έλα όμως που η καρδιά και το μυαλό μου είχαν άλλα σχέδια...

-Δεν ήθελα να σε πληγώσω, Στέφεν... Ούτε να σκοτώσω κάποιο μαγικό πλάσμα... Δεν μου φταίτε σε τίποτα.... Όμως... Έχω τον λόγο μου να είμαι αυτό που μισείς, ξεστόμισα δίχως να το καταλάβω. 

-Τι; Δεν βγάζουν νόημα όσα λες...

Συνειδητοποιώντας τι του είχα πει, θέλησα να χαστουκίσω και να βρίσω τον εαυτό μου. Έπρεπε όμως να το παίξω ψύχραιμη. Έπρεπε να τον αποθήσω από ενδοιασμούς μήπως τελικά είμαι καλή....