Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 33

-Μπα...μπά.... Κατάφερα να πω.

Έτρεμα ολόκληρη. Κανένας δεν αντιδρούσε. Όλοι έμεναν παγωμένοι στις θέσεις τους. Ούτε τα μάτια τους ανοιγόκλειναν. Λες και τους διέταξε κάποιος να μην κουνηθούν, να μην μιλήσουν. Η ατμόσφαιρα ξαφνικά έγινε πολύ βαριά. Αισθανόμουν πως όλοι τους ήταν μάρτυρες ενός εγκλήματος που εγώ η ίδια είχα διαπράξει. Δεν ξέρω το γιατί... Όμως εκείνη την στιγμή ένιωθα ένοχη.

   Ο μπαμπάς μου κούνησε αρνητικά το κεφάλι του δακρύζοντας. Κάτι πρόφεραν τα χείλη του. Το είπε όμως τόσο σιγανά, που δεν ακούστηκε. Τι να σκεφτόταν άραγε τώρα για μένα; Για την κόρη του που τον πρόδωσε και πήγε με το μέρος των εχθρών του; Για την κόρη του που ουσιαστικά συνωμότησε εναντίον του;

-Όχι...Όχι... Δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό!Πείτε μου ότι δεν είναι αλήθεια!!!

Άρχισε να ταρακουνά κραυγάζοντας όποιον εξολοθρευτή έβρισκε μπροστά του. Εκείνοι, αμίλητοι, τον κοιτούσαν γεμάτοι πόνο. Συναισθάνονταν την πίκρα της προδοσίας... Δεν ήταν όμως οι μόνοι... Οι προστάτες θεώρησαν κι αυτοί πως τους είχα εξαπατήσει.Ποτέ δεν τους είχα αποκαλύψει ποιανού κόρη ήμουν.Ποτέ δεν τους είχα μιλήσει για το σχέδιό μου και τον ρόλο της εξολοθρεύτριας.Μεγάλο μου λάθος... Διότι τώρα... Ήταν κι αυτοί τελείως απογοητευμένοι μαζί μου.Η Μπλακρόουζ στην οποία πίστεψαν... Ήταν ένα ψέμα...

   Τα βαμπίρ κάρφωσαν τα παγερά βλέμματά τους πάνω μου. Οι κυνόδοντές τους είχαν εξαφανιστεί. Θα δάκρυζαν, αλλά ήταν υπερβολικά περήφανοι για να το κάνουν. Ο αρχηγός τους, με κοίταξε στα μάτια. Φαινόταν θυμωμένος και μπερδεμένος. Ο Μπιλ, ήταν λες και ήθελε να μου επιτεθεί εκείνη την στιγμή, να με κατασπαράξει, να μην αφήσει ούτε κόκκαλό μου άθικτο...Ο Στέφεν... Ο Στέφεν ήταν ο μόνος που απέφευγε να με κοιτάξει. Είχε σκύψει το κεφάλι του κάτω. Είχε σφίξει τα χέρια του μπουνιά. Δάγκωνε τα χείλη του. Με το ζόρι συγκρατιόταν για να μην φωνάξει. Σε κάποια φάση, σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε. Το χείλος του είχε ματώσει λίγο, τόσο δυνατά το δάγκωνε. Ένα δευτερόλεπτο ήταν αρκετό για να με ρίξει ψυχολογικά, για να με κάνει να πω πως είχα αποτύχει τελείως και τίποτε από δω και πέρα δεν θα ήταν ίδιο... Τα γαλανά του μάτια, έσχισαν την καρδιά μου σε χίλια κομμάτια.

   Ο μπαμπάς μου, με πλησίασε. Μου τράβηξε το μαλλί. Τσίριξα. Τρομοκρατήθηκα, κοιτάζοντας το κατακόκκινο από τα νεύρα πρόσωπό του και τα πρησμένα από το κλάμα μάτια του. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι.