'Por a nuk duhet ta kisha dhe une?' Pyeti duke u shkeputur prej tij.
'Shume e ulet ishte mundesia e transmetimit me nje marredhenie te vetme' iu pergjigj. Serisht fytyra e tij e ngrire dhe pa shprehi.
'Kjo eshte e padrejte' shfryu Elia qe ta leshonte nga krahet e saj nuk deshironte.
'Ti vete me the ik vdis dikur.' i kujtoi. Prej ngacmimeve nuk hiqte dore edhe tani.
'Nuk dua me qe te vdesesh' preku serisht fytyren e tij te trishte, e ledhatoi butesisht per ti rrembyer pak nga dhimbja qe ndoshta ndjente, per te sheruar disa prej plageve te shpirtit...
'Pse? A nuk e meritoj kete per ckam bere deri sot?' foli, me veten i zhgenjyer. Ose ndoshta me fatin e ato lojerat e tij. 'Karma a si e quani ju' shfryu.
'Nuk e meriton.' i peshperiti Elia. Nuk e meritonte. E perqafoi seriozisht e ai e shtrengoi trupin e saj qe dridhej ne krahet e tij.
'Ti mos u merzit' i peshperiti teksa perkedhelte floket e dendur e Elia vazhdoi ta shtrengonte prane vetes. Tani me ate s'deshironte ta linte te shkonte. Nje semundjeje te shpifur s'do ti lejonte t'ja merrte Kledisin pergjithnje.
'The qe ka menyra per ta vonuar ate stadin e fundit apo jo?' e pyeti tere shprese.
'Po. Por a ja vlen vertete' Shkundi koken Kledisi.
'C'thua? Normal qe ja vlen.' kete here i gjuajti mbi gjoks.
'E pse te dua ta zgjas kete mut jete' Peshtyu tere mllef ato te hidhura fjale. 'Per te jetuar ca dite me shume me HIV-in? Jo faleminderit.' Dukej i vendosur.
'Jo.' mohoi Elia po ai rradhe per te folur nuk i la.
''Jo cfare El? Me thuaj ti, me thuaj cdo kishe bere ti' kerkoi pergjigjen prej saj me syte e palexueshem.
'Une.... ' nisi te fliste. E c'mund ti thoshte? A s'kish qene dhe vete ajo duke menduar te njejtat gjera pak dite me pare? Do te zgjedh te vdes kishte vendosur me veten nje mbremje. Eshte me mire te vdes...
Por Kledisi te vdiste nuk duhej te deshironte...
'Jeta vazhdon' tha me ne fund. Jeta gjithnje vazhdonte e per kerrkend nuk priste.
'Lesh'
'C'e bere optimizmin?'
'E fala. Si c'e bera? Per cfare te jem optimist tani?' serisht pergjigjen e kerkoi prej saj. E kete here ajo ia dha. Kete here u ndje e guximshme, kete here ishte Kledisi ai i dobet priste nje zgjidhje prej saj.
'Per mua. Ji optimist per mua, me mua'
Kete here Kledisi e pa i habitur perpara se ta pyeste
'Pse po e ben kete?'
'Sepse te kam xhan' Iu pergjigj. Vertete e kishte. Ne tri jave te shkurtera e kish njohur, ne tri jave kish mesuar te ndjente. Dicka ndryshe, dicka qe nuk ishye urrejtje...
'Vetem kaq?' e pyeti por nuk buzeqeshte e ngerdheshej sic dinte te bente 'Kaq nuk mjafton' peshperiti por serisht kerkoi mbeshtetje tek ajo, serisht e perqafoi aty, ulur mbi shtratin e saj te vogel.
'Te kam premtuar qe do te te qendroj prane'
'S'mund te burgosesh pas fjalesh goje'
'Do te te qendroj prane' kembenguli 'Sepse dua'
'Do? E si mund te duash ti qen...'
'Sepse me duket por as vete s'e di...' u mat te thoshte por ndaloi e pas nje pauze te gjate, zhveshi dhe te fundit komplekse e frikera per ti peshperitur - 'sepse te dua'
أنت تقرأ
Fractus (shqip)
قصص عامةTe tere vdesim nga pak çdo dite, per te rilindur serisht - me te njejtat rroba, me te njejtat plage. Me te forte. Po nese thyhemi plotesisht? Nese shpirti na shqyhet ne mijera pjese, a do te mund te rilindim atehere? Apo do te jetonim perjetesisht...
