Isla Verde #2: The Sweet Escape

Kabanata 20

Kabanata 20

I cry every damn night.

I can't accept the fact, I can't accept the truth that Reitius and I are siblings. I can't believe it, I can't just accept that because I'm fucking in love with him.

I'm fucking in love with my brother. Just what the fuck, right? Why is this happening? Bakit hindi nalang ibang tao? Bakit parehas pa kami ng Ina?

God!

Please, wake me up.

But who am I kidding? It's been one week since I found it, ilang beses akong gumigising sa umaga para paniwalain ang sarili ko na panaginip lang ang lahat ng nalaman ko.

That, that was just a fucking nightmare!

Pinalis ko ang luhang naglandas sa aking pisngi. Hindi ata ako napapagod kakaiyak tuwing maiisip ko iyon, araw araw, minu-minuto kong naiisip ang lahat.

Sobrang sakit ng kapalaran. Sobrang lupit nito na parang hindi ko kakayaning tanggapin kahit kailan.

Hindi lang iyon ang masakit sa akin, masakit rin sa akin ang kalagayan ng Mommy ko. Sobrang sakit na makita siyang bulag at hindi makakilos ng maayos dahil sa karamdaman.

Reitius told me that his mom, our mom is a cancer survivor. She survived cancer, I thanked God for that.

Hindi man lang ako nagkaroon ng chance na mayakap siya, makausap siya noong araw na iyon. Wala akong ginawa kundi ang tingnan siya habang kumakain kami ng sabay-sabay noon.

But who would fucking believe this fate? Fuck, I cannot. Gusto kong lokohin ang sarili ko na hindi kami magkapatid, na nagkamali lang sila sa paghanap ng kanyang ina.

Damn, matagal ng nababanggit sa akin ni Reitius na meron siyang hinahanap pero hindi niya sinabi na ang tunay pala niyang nanay iyon.

And... I was searching for my mother, too. Hindi naman ako ininform na ang tunay niyang nanay at hinahanap kong Mommy ay iisa.

Napailing-iling ako at nagtiim bagang para mapigilan ang emosyong kumukulob sa akin.

I'm fucked up, really. Sobrang sakit nito. Sobra, sobra...

Nararamdaman ko ang unti-unting pagbabago sa akin, I feel numb everyday since then. Nagbabago ang pakikitungo ko sa lahat, even to Reitius. Pero hindi ko iyon pinapahalata.

I wanted to avoid him because this is not right, what's between us is not right. Our relationship is not fucking right, I once believed that we're meant for each other because of so many things happened in the past but look where we are now...

Iyon pala ay may kakaibang pagsubok na magaganap, actually hindi pagsubok, e. Kasi kung pagsubok lang? Haharapin ko iyon kasama siya, pero heto? Tangina, parang walang ibang sagot o paraan kundi ang itigil namin ang lahat.

"Ba't late ka ng three minutes?" I coldly asked.

I know how fucking nonsense was that to ask, sobrang walang kwenta at sobrang liit na bagay noon. Sinong magagalit sa boyfriend nila na nalate lang ng three minutes at may dahilan pa?