Friends With Benefits

Part 9

{Jeniffer}

'Rein en ik gaan de laatste tijd meer met elkaar om, hij is echt een goede vriend van me geworden.' Vertel ik mama. Hoe graag ik mama ook wil vertellen dat hij mijn vriendje is, ik kan het niet vertellen. Alleen Rein en ik weten er van af.

'Ik heb zo snel even een vergadering voor mijn werk, dus moet nu weg. Het was leuk je even gezien te hebben, Rein. Tot snel.' Mama zwaait nog even snel naar Rein en loopt dan de deur uit. 'Zal ik overmorgen naar jou komen?' Vraag ik aan Rein. Rein knikt. 'Graag.' Rein wordt gebeld.

'Hey mam...Nee, ben bij een vriend...Kan ik niet bij die vriend blijven slapen?' Mompelt Rein. Een steek gaat door mijn hart. Ik weet dat Rein zegt dat hij bij een vriend is, omdat zijn ouders het nog niet mogen weten over ons. Maar toch doet het me pijn dat hij dat zegt. Rein rolt met zijn ogen. 'Ben er over 2 uur...Oké, zie ik je dan.' Met die woorden beëindigt Rein het gesprek. 

'Ik moet over een halfuur naar huis en kan helaas niet blijven slapen.' Zegt Rein, nadat hij opgehangen heeft. Ik trek een pruillip. 'Ik zie je over 2 dagen weer, schatje.' Zegt Rein. 'Dat is 2 dagen te lang.' Ik laat mijn vingertoppen vanaf Rein's slaap naar zijn lippen lopen. Rein drukt een kus op mijn lippen en vraagt me om toestemming, die ik hem geef.

Het halfuur vliegt voorbij. 'Rein.' Zeg ik zachtjes. Rein draait zijn hoofd naar mij. 'Je moet zo gaan, als je je trein wilt halen.' Rein knikt en zet onze glazen in de keuken. 'Bedankt dat je hierheen bent gekomen.' Rein pakt mijn hoofd vast en geeft me een snelle kus. 'Zal ik meegaan met je naar het station?' Rein glimlacht en knikt.

Na een tijdje lopen zijn we aangekomen bij het station. De trein komt over 6 minuten, dus Rein en ik zijn op een bankje gaan zitten. Mijn blik valt op een meisje met lang, blond haar, het perfecte lichaam en een prachtig gezicht, zelfs zonder make-up op. Ik kijk naar Rein, die ook naar het meisje staart. Zijn ogen worden groot en zijn mond staat nog nét niet open. 'Rein.' Zeg ik zachtjes. 'Hm?' Rein haalt zijn blik niet van het meisje af.

'Je maakt me onzeker als je zo naar dat meisje staart. Net alsof je niet genoeg aan mij hebt.' Ik sla mijn ogen neer en Rein zijn blik is op mij gevestigd. Rein tilt mijn kin een stukje op en kijkt me recht in mijn ogen aan.

'Jeniffer, je bent alles wat ik nodig hebt. Je bent meer dan dat zelfs. Je bent prachtig en je hebt geen reden om onzeker te zijn.' Rein is even stil en een zucht verlaat zijn mond. Ik kijk recht in Rein zijn bruine ogen, die me liefdevol aan kijken. Hij streelt zachtjes met zijn duim mijn wang.

Na een tijdje komt de trein aan en Rein staat op. 'Tot overmorgen, prinses.' Rein legt zijn vinger onder mijn kin en duwt mijn hoofd een stukje omhoog. Hij drukt een snelle kus op mijn lippen. Mijn lippen tintelen op de plek waar onze lippen elkaar aanraakten. Ik weet niet hoe Rein het doet, maar ik weet wel, dat ik nog lang bij hem wil blijven en dat hij me gelukkig maakt.

Ik pak mijn telefoon en oortjes uit mijn zak, zet muziek op en loop richting huis. Mijn telefoon trilt in mijn hand en ik kijk naar het berichtje dat mijn scherm vult. Ik glimlach als ik zie dat het Rein is.

*Ik mis je nu al 😢* Stuurt Rein. *Ik jou ook..*

Ik stop mijn telefoon in mijn zak en ga verder met lopen. Ik verstijf wanneer ik het gezicht zie dat ik uit duizenden herken.

Ik hap naar adem en wend mijn blik af. Het is Maxim. De jongen die ik zolang leuk heb gevonden, totdat er iets gebeurde waardoor ik hem niet meer leuk kón vinden. Ik versnel mijn pas en een akelige rilling gaat door mijn lichaam wanneer ik Maxim hoor roepen. 'Daar heb je Jeniffer!' Ik ga sneller en sneller lopen, maar ik ben niet zo snel als Maxim.

Voor ik het weet staat Maxim voor me. 'Waar dacht je heen te gaan prinses?' Maxim tilt mijn kin een stukje op. Ik slik. Het woord prinses doet me aan Rein denken en nu Maxim dat gezegd heeft, geeft het me alleen maar rillingen. 'Rot op.' Weet ik uit te brengen. 'Oh, je kan nog praten?' Maxim duwt me tegen een fietsenstalling aan die naast ons staat. Hij laat zijn hand over mijn lichaam glijden, vanaf mijn schouder tot onderaan mijn buik. Ik ben bang voor wat hij deze keer gaat doen, maar ik laat het niet merken. 'Blijf met je vieze poten van me af!' Roep ik hopeloos. Dan komt er een jongen langs, blond haar dat warrig zit en helder groene ogen. Ik kijk hem bang aan en roep nog een keer tegen Maxim dat hij van me af moet gaan.

'Gast, ga van haar af!' Roept de jongen met de groene ogen. Maxim schenkt geen aandacht aan de jongen en laadt zijn hand tot de knoop van mijn broek glijden. De jongen duwt hem van me af en haalt zijn vuist uit. Voor ik het weet raakt zijn vuist Maxim's gezicht. Nadat Maxim geraakt is door hem, rent Maxim gauw weg. 'Ik zie je nog wel schatje.' Roept Maxim nog. Ik bal mijn handen tot vuisten en zet mijn nagels in mijn vel.

Ik richt me op de jongen die Maxim zojuist heeft geslagen en schenk hem een dankbare blik. 'Gaat het?' Vraagt de jongen. Ik knik twijfelachtig, maar ik voel dat er tranen opkomen. De jongen slaat zijn armen om me heen en ik verschuil mijn hoofd in zijn warme trui. Wat doe ik? Ik heb Rein. Snel duw ik mezelf van hem af en geef hem een zwak lachje. 'Gaat het?' Herhaalt hij zichzelf. Ik voel een regendruppel op mijn haar vallen. Fijn. Ook dat nog. Een rilling gaat over mijn lichaam, ik voel me vies door Maxim en ik heb het koud.

'Kom.' De jongen pakt mijn hand vast en trekt me een café mee naar binnen. We gaan aan een tafeltje zitten. Is dit wel een goed idee? Wat als hij net zoals Maxim is? Het lijkt alsof de jongen mijn gedachten kan lezen en legt zijn hand op mijn hand. 'Het is oké, je bent hier veilig en ik zal je niks aandoen.' Ik knik dankbaar. 'Wat is je naam?' Vraag ik. 'Sam. Die van jou?' Stelt hij zichzelf voor.  'Leuke naam. Ik heet Jeniffer.' Antwoord ik.

Ik wrijf zachtjes over mijn armen, in de hoop het een beetje warmer te krijgen. 'Warme choco?' Vraagt Sam. Ik knik en glimlach snel. Sam staat op en loopt richting de bar. Ik voel mijn telefoon in mijn zak trillen en pak hem uit mijn zak. Het is Rein. Hij heeft al een aantal berichtjes gestuurd.

*App me als je thuis bent.*

*Jenn?*

*Ik hoop dat je oké bent en gewoon vergeten bent te reageren. App me als je dit leest alsjeblieft.*

Rein vraagt zich af of alles oké is. Ik glimlach zwakjes en besluit hem niet ongerust te maken.

*Je hebt gelijk, ik ben helemaal vergeten te reageren. Ik ben al een tijdje thuis x*

Rein komt gelijk online en begint te typen.

*Gelukkig :)*

Ik glimlach en kijk op van mijn telefoon. Sam staat voor me, met twee mokken in zijn handen. Hij zet er eentje voor mij neer. 'Dankje.' Ik glimlach snel en stop mijn telefoon weg. 'Wie was die jongen die je lastig viel?' Vraagt Sam. 'Maxim, de jongen die ik te lang leuk heb gevonden...' Ik wil mijn mond open doen om wat te zeggen, maar besluit het niet te vertellen. 'Raakt hij je aan?' Vraagt Sam bezorgd. Ik knik lichtjes, in de hoop dat Sam het niet heeft gezien.

Sam kijkt me geschrokken aan. Hij zag dus wel dat ik knikte. 'Hoe lang al?' Vraagt hij zachtjes. 'Een halfjaar.' Lieg ik. Sam slaat zijn ogen neer. 'Het spijt me, maar ik moet zo gaan. Ik heb afgesproken met mijn ouders. Mag ik je nummer? Dan kunnen we later afspreken om erover te praten.' Sam staat op en kijkt me vragend aan. Ik twijfel even maar knik dan. Hij geeft me zijn telefoon en ik zet mijn nummer erin, hetzelfde doet Sam bij mijn telefoon. Samen lopen we naar buiten.

'Bedankt voor alles.' Ik glimlach dankbaar naar Sam. 'Geen probleem. App je me als je ergens mee zit of er iets gebeurd?' Sam kijkt me vragend aan. Ik knik. 'Fijn. Tot ziens.' Sam brengt zijn hoofd dichterbij het mijne.