Friends With Benefits

Part 14

{Jeniffer}

Het is nu 3 weken na Rein's feestje. 3 weken waarin ik mijn bed bijna niet uitgekomen ben. Mijn kamer ligt vol met lege verpakkingen ijs, lege zakken chips en oude verpakkingen van chocola. Ik heb zo ongeveer alle liefdes films gekeken die op Netflix staan.

Bijna iedereen die ik ken is langsgekomen om me uit bed te krijgen. Behalve hij. De enige die me uit bed kan krijgen.

Hij heeft überhaupt de afgelopen 3 weken niks van zich laten horen. Hij bracht me naar huis na het feestje, drukte een snelle kus op mijn voorhoofd en stapte de trein weer in richting Waalre. De hele reis sprak hij geen enkel woord tegen me. Hij zei geeneens gedag tegen me, alleen die stomme vriendschappelijke kus op mijn voorhoofd.

Hij doet geeneens moeite om met me te praten. Geen enkel appje. Geen één gemiste oproep. Elk halfuur pak ik mijn telefoon, hopend dat er een appje van hem op mijn beeldscherm beland.

'Jenn, kom nou eens uit bed.' Zucht Mats voor de deur van mijn slaapkamer. 'Nee. Ga weg.' Mompel ik onder mijn dekens vandaan. 'Ik kom binnen.' Mompelt Mats. 'Nee.' Zeg ik nu, iets harder. Voordat ik het amper gezegd heb, komt Mats binnen.

Zodra Mats de kamer binnenkomt, trekt hij zijn neus op en kijkt hij vies de kamer rond. 'Het ruikt hier alsof er hier al maandenlang een dood persoon ligt.' Zegt Mats, terwijl hij zijn neus dichtknijpt. 'Kan kloppen, ergens hier ligt mijn hart, in stukjes gebroken.' Brom ik. 'Jenn, ik bedoelde het niet zo.' Zucht Mats, terwijl hij op de rand van mijn bed gaat zitten. 'Weet ik.' Mompel ik, nog steeds onder mijn deken vandaan.

'Ga je me ooit vertellen wat er is gebeurd, waarom je al 3 weken je kamer niet uit geweest bent?' Vraagt Mats. Ik kruip onder mijn deken vandaan en kijk hem aan. Mats kijkt me verwachtingsvol aan. 'Nee.' Beslis ik, waarna ik weer onder de deken ga liggen. Mats wacht nog even, waarna hij zucht en de kamer weer verlaat.

Ik zet mijn laptop aan, start Netflix op en kijk de zoveelste liefdes film.

Mijn ogen worden van het beeldscherm getrokken wanneer mijn telefoon oplicht. Ik pak mijn telefoon en mijn ogen sperren open. Rein heeft me geappt.

*Het gaat niet goed met me.* Staat er in het appje. Jeetje, je bent niet de enige, denk ik. Radeloos besluit ik niet te reageren, wat moet ik hier überhaupt op reageren?

Na een kwartiertje onderbreek ik mijn film, aangezien ik gebeld word. Ik neem op en wacht af totdat er gepraat word.

'Hey, Jeniffer.' Zijn stem doet me naar adem happen. 'Rein.' Antwoord ik, zo rustig mogelijk. 'Hoe gaat het?' Vraagt Rein. 'Gaat oké.' Lieg ik. 'Zeker?' Vraagt Rein. 'Hm.' Mompel ik.

'Ik, ehm..' Stamelt Rein. 'Wat is er?' Vraag ik. Ik hoor Rein zuchten aan de andere kant van de lijn. 'Ik moet je wat vertellen.' Zegt hij, in één adem. 'Oké, vertel.' Mompel ik, zijn antwoord afwachtend. Opnieuw zucht Rein en hapt hij naar adem, klaar om het te vertellen. 'Ik..' Begint hij, waarna hij weer een lange stilte laat vallen.

'Ik kan het niet over de telefoon.' Mompelt Rein, na de stilte. Ik antwoord niet, althans, ik kan niks zeggen. Gaat hij het uitmaken?

'Ben je er nog, Jennifer?' Vraagt Rein, wanneer ik niks meer zeg. Ik mompel iets wat op een 'ja' lijkt. 'Kan ik langskomen?' Vraagt Rein. 'Wacht even.' Zeg ik, waarna ik richting de spiegel loop.

Ik zie er vreselijk uit. Het lijkt alsof er een beest in mijn haar leeft, mijn gezicht is lijkbleek, er zitten make-up vegen op mijn gezicht en mijn kleding is te vergelijken met een vuilniszak.

'Niet vandaag.' Besluit ik te reageren. Ik ga mezelf niet in deze staat vertonen aan hem. 'Tot hoe laat moet je naar school, dan?' Vraagt Rein. Oh ja, school. Dat bestaat ook nog. 'Kwart over vier.' Lieg ik. 'Jeetje, zo laat?' Mompelt Rein. 'Ja.' Zucht ik overdreven. 'Kan ik vanavond niet langskomen?' Smeekt Rein. 'Ehm..' Aarzel ik. 'Alsjeblieft, ik móét het doen.' Zucht Rein. 'Oké dan.' Mompel ik. 'Uhm, tot vanavond dan.' Zegt Rein, voordat hij ophangt.

Ik laat me op mijn bed vallen en duw mijn hoofd in mijn kussen. Het is over tussen Rein en mij. Ik weet het zeker. Tranen ontstaan in mijn ogen. 'Niet alweer.' Mompel ik, dit is al de zoveelste keer dat ik huil om mijn vriendje. Althans, vriendje? Mijn - bijna - ex vriendje. Ik zucht bij die gedachte. Ik kan niet zonder hem. De meeste mensen zullen me voor gek verklaren, dat snap ik. Ik ken Rein nog niet eens heel lang, we hebben net één maand een relatie.

Maar hij was diegene die me weer liet lachen terwijl ik alleen maar kon huilen. Hij was diegene die al mijn problemen leek te vervagen. Hij maakte me het gelukkigste meisje op de wereld, alleen maar omdat ik hem mijn vriendje kon noemen.

Ik schrik op van een geluid, dat veroorzaakt word door mijn telefoon. Ik word gebeld. Als het Rein is, neem ik niet op. Straks is hij van gedachte veranderd en maakt hij het gewoon via de telefoon uit. Ik stap van mijn bed en strompel richting mijn telefoon.

Ashley.

'Hey Ash.' Zeg ik zo vrolijk mogelijk. 'Hey Jenn, hoe gaat het ermee?' Vraagt ze. 'Goed hoor, met jou?' Lieg ik. 'Mooi zo, ook goed. Ik mis je echt, schat.' Mompelt Ashley. 'Ik jou ook, snel weer samen shoppen?' Vraag ik aan Ashley. 'Ja, leuk!' Glimlacht. 'Wacht even hoor.' Zegt Ashley.

Na een tijdje komt Ashley weer aan de telefoon. 'Sorry, Rein was helemaal aan het stressen.' Zegt Ashley. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Hoezo dan?' Vraag ik, zo rustig mogelijk. 'Ik weet het niet, hij is echt emotioneel de afgelopen weken.' Lacht Ashley. Ik lach even kort, maar trek daarna één wenkbrauw op. Rein, emotioneel? Zou hij dan toch om me huilen?

Maar dan schud ik mijn hoofd, wat me terug brengt naar de realiteit. Nee, tuurlijk niet. Hij komt hier vanavond heen, om het uit te maken.

Wat denken jullie? Gaat Rein het uitmaken?