Friends With Benefits

Part 78

{Jeniffer}

Verbijsterd blijf ik naar Brandon staren. Hij heeft vertelt dat hij van me houdt. Houden van iemand, kan dat al zo snel? We hebben nu 2 maanden iets. Een grijns ontstaat op zijn gezicht, gelukkig. Het maakt hem dus blijkbaar niets uit dat ik het niet terug zei. Ik kan het ook niet terug zeggen. Ik hou tenslotte niet van hem. 

Wanneer die gedachte door mijn hoofd flitst, denk ik terug aan mijn gesprek met Justin. 

Ik nam een slok van mijn glas water en liet mijn blik rusten op Justin, die me onderzoekend aankeek. "Hou je van Brandon?" Vroeg Justin. Ik proestte het water uit en verslikte me er vervolgens zowat in. "Ik neem aan dat dat een nee is?" Grijnsde Justin, terwijl hij een aantal servetjes tevoorschijn haalde en het uitgespuugde water gemakkelijk van de tafel veegde.

Ik hou niet van Brandon. Wat doe ik hier eigenlijk? Kwam ik hier om te vertellen dat het oké is tussen ons, of juist dat ik bij hem weg wil? Ik kan het niet over mijn hart krijgen om hem nu te vertellen dat het uit is, dat ik niks meer met hem te maken wil hebben. Is dat wat ik wil? Hem verlaten en hem nooit meer spreken?

Ik slaak een zucht. Ik weet het allemaal niet meer. 

'Waar denk je aan?' Vraagt Brandon. 'Gewoon, aan jou.' Antwoord ik simpel. Een gemeende glimlach ontstaat op zijn gezicht, waardoor de kuiltjes in zijn wangen tevoorschijn komen. Blosjes ontstaan op mijn wangen en voor een lange tijd staren we elkaar, zonder wat te zeggen. Net op het moment dat ik ons oogcontact verbreken wil, trilt mijn telefoon. Ik wend mijn blik af en kijk naar het berichtje dat is binnengekomen. Het is Rein. *Ben je al bij Brandon?* Ik rol mijn ogen, wat Brandon opmerkt. 

'Wat is er?' Vraagt hij nieuwsgierig. 'Ik heb ruzie met Rein en hij appt me.' Vertel ik hem. 'Oh. Het spijt me dat je ruzie met Rein hebt.' Antwoordt hij. 

Stiekem vindt hij het fijn dat ik ruzie met Rein heb. 

Ik schrik van de manier waarop ik over mijn vriendje denk op dit moment. Hij is het afgelopen halfuur hartstikke lief voor me geweest en heeft me zelfs vertelt dat hij van me hóúdt. Ik schud lichtjes mijn hoofd, wat er voor zorgt dat ik me weer op Brandon richt. 

Een jongensachtige, ondeugende grijnst groeit op zijn lippen. Langzaam komt zijn gezicht dichter bij de mijne en zachtjes duwt hij me, waardoor ik op mijn rug lig. Voorzichtig, maar toch vol verlangen, plant hij zijn volle lippen op de mijne. Ik ga mee in zijn kus en wanneer hij met zijn tong over mijn onderlip strijkt, geef ik hem vrijwel gelijk toestemming. 

Hij brengt zijn hand naar mijn wang, waar hij zachtjes overheen strijkt. Ik negeer de pijn die door mijn wang trekt en verdiep onze zoen. Mijn handen reiken als vanzelf naar zijn haar, waar ik zachtjes doorheen begin te woelen. Zijn handen glippen onder mijn trui, waardoor ik gelijk onze zoen verbreek. 

'Bran, je weet dat -.' Voordat ik verder kan praten onderbreekt hij me. 'Kom op, doe niet zo preuts, joh.' Lacht hij. Ik zie er echter de grap niet in en frons mijn wenkbrauwen. Opnieuw glippen zijn handen onder mijn shirt en drukt hij zijn lippen ruw op de mijne. Ik duw hem van me af, waardoor hij onze kus verbreekt en me schaapachtig aankijkt. 'Jeniffer.' Jammert hij. 'Ik wil het niet, punt uit.' Sis ik. Dit keer drukt hij zijn lippen in mijn nek en verdwijnen zijn handen alweer onder mijn shirt. 

'Jezus, Brandon! Hou op!' Sis ik, terwijl ik hem van me afduw. Hij rolt met zijn ogen en staat op van de bank. 'Maak wat te drinken voor ons, wil je? Ik ga naar boven.' Met die woorden laat hij me verbouwereerd achter. 

Ik denk terug aan het gesprek die ik met Rein had. Hoe hij me vertelde dat Brandon op Jackson's feestje seksueel contact bij me probeerde af te dwingen. Ik geloofde hem niet, maar misschien had hij niet gelogen. Net probeerde hij het ook, maar gelukkig was ik sterk genoeg om het niet toe te laten en hem van me af te duwen. 

Langzaam strompel ik naar de keuken, waar ik onze - inmiddels - lege glazen, vol cola schenk. Ik kijk ondertussen op mijn telefoon, waardoor ik zie dat Rein me weer geappt heeft. *Jeniffer, laat me gewoon weten dat je goed bij hem bent aangekomen. Ik weet dat je boos op me bent, ik ook op jou. Maar, ik maak me zorgen.* Ik rol mijn ogen en stop mijn telefoon weer in mijn broekzak. Hij weet ook altijd te overdrijven. Met de twee glazen cola in mijn handen loop ik naar Brandon's kamer. Zijn deur is gesloten, maar ik kan hem wel horen praten. Ik kan het niet laten en luister zijn telefoongesprek af. 

'Hey, Jackson... Ja, ze is hier...' Hij lacht even en praat dan weer verder. 'Ik wist wel dat ze bij me terug zou komen.' Lacht hij. Ik frons mijn wenkbrauwen. Over wie gaat dit? 

'Ze is nog steeds zo lekker als eerst.' Aan de manier waarop hij praat, hoor ik dat hij grijnst. Ik rol mijn ogen, hoezo moeten jongens altijd over een meisje praten alsof het een object is? Nieuwsgierig leg ik mijn oor tegen zijn deur aan, waardoor ik het beter kan horen. 'Ja, ze heeft wel blauwe plekken, man.' Hoor ik hem zeggen. Mijn wenkbrauwen schieten de lucht in. 

Dit gaat over mij. 

Ik verstevig mijn greep rond het glas, waardoor mijn knokkels wit worden. 'Nee, ze is nu drinken aan het halen...Ik weet dat ik nog één week heb, ja...Ik probeerde het net, maar ze wilde niet.' Mompelt hij. Hij heeft nog één week? En bedoelt hij dat ik geen seks wilde? 

'Ik ga wel door met onze weddenschap, tuurlijk man...Ik doe alles voor 500 euro.' Lacht hij. Ik sla mijn hand voor mijn mond. Een weddenschap voor 500 euro?

'Nee, ik zorg dat ze seks met me wilt...Ja, ik heb haar net verteld dat ik van haar hou. Het zal je verbazen hoe goed ik kan liegen. Ze trapte er nog in ook.' Zijn duivelse lach vult de kamer. Tranen ontstaan in mijn ogen, waardoor mijn zicht troebel word. Hij lacht harder. 'Tuurlijk heb ik geen gevoelens voor een meisje zoals haar. Ze is wel lekker, maar ze zeikt veel te veel.'

En dan valt alles op zijn plaats. Brandon heeft een weddenschap voor 500 euro, om mij. Hij heeft gewed dat hij seks met me kan krijgen. En zijn gevoelens waren nep. Alles  wat hij tegen me zei was nep. Gelogen. 

Boos gooi ik de deur met een zwaai open. 'Jij klootzak! Voor 500 euro om mij wedden, hè? Ik weet alles!' Meer woorden weet ik op dat moment niet uit te brengen, waardoor ik de twee glazen cola over zijn hoofd heen leeg gooi. Kletterend laat ik de twee glazen op de grond vallen. Verbijsterd staart hij me aan, terwijl de cola vanuit zijn haar op zijn gezicht druipt. 'Het is uit!' Gil ik. Tranen vloeien over mijn wangen, waarna ik hard de trap af ren. 

Wanneer ik zeker weet dat ik ver genoeg bij zijn huis vandaan ben, laat ik me op een bankje vallen. Ik verberg mijn hoofd in mijn handen en alle emoties komen eruit. Woede, verdriet. Ik kijk om me heen en herken de omgeving niet. 

Ik besluit iemand te bellen. Rein is nog steeds degene die onder mijn sneltoetsen staat, waardoor ik zijn naam aantik. Ondanks dat we ruzie hebben, is hij de enige die ik vertrouw op dit moment. Voordat ik weet waarmee ik mee bezig ben, komt zijn stem al uit mijn telefoon. 

'Jeniffer? Ben je oké?' Vraagt hij bezorgd. 'Nee.' Snik ik. 'Ik kom je ophalen, waar ben je?' Vraagt hij meteen. Op de achtergrond hoor ik dat hij zijn sleutels al pakt en het huis uit rent. 'Ik weet het niet, ik weet het echt niet.' Snik ik, lichtelijk paniekerend. 'Stuur je locatie op WhatsApp, ik kom er nu aan.' Zegt hij snel. 'Dank je wel.' Ik veeg ruw mijn tranen weg en zoek hem ondertussen op WhatsApp. 

'Voor jou doe ik alles.' Antwoordt hij. 

Only two parts left... Liefs, K.