Friends With Benefits

Part 63

{Jeniffer}

Rond 08:30 uur word ik wakker. Ik kijk naast me, waardoor ik zie dat Brandon nog slaapt, nog steeds met zijn rug naar me toe. Zuchtend stap ik uit bed en werp ik een blik in de spiegel. 

Mijn wang waar Brandon me sloeg, is enorm rood, bijna blauw. Ik laat mijn vingertoppen over mijn wangen glijden, waardoor ik een pijnlijk gezicht trek. Ik pak foundation en concealer uit mijn make-up kastje, waarna ik naar de badkamer vertrek. Ik ga mijn make-up in de badkamer doen, aangezien ik Brandon niet wakker wil maken. 

Normaal doe ik amper make-up op, maar deze keer doe ik tientallen lagen foundation op. Na meerdere lagen foundation is mijn blauwe plek niet meer te zien. Het doet nog wel erg veel pijn, maar zo kunnen mensen in ieder geval niet zien dat Brandon me geslagen heeft. 

Even later loop ik de trap af en begin ik een ontbijt te maken. Wanneer ik bezig ben met bananen pannenkoekjes, komt Rein ook naar beneden. 'Goedemorgen.' Begroet hij me. 'Hey, Rein.' Antwoord ik glimlachend. 'Heb je lekker geslapen?' Vraagt hij. 'Een beetje, jij?' Vraag ik, terwijl ik een glas water inschenk voor Rein en mij. 

'Hoezo een beetje?' Vraagt hij. 'Ik had weer ruzie met Brandon, hij praatte niet meer tegen me.' Zucht ik, terwijl ik het glas water voor hem neerzet. Hij glimlacht dankbaar. 'Heeft hij weer...' Voordat hij zijn zin af kan maken, schud ik mijn hoofd. 'Nee, hij heeft niks gedaan.' Lieg ik. 'Gelukkig, anders had ik hem nu ons huis uitgezet.' Momelt hij. Als antwoord schenk ik hem enkel een glimlach en neem snel een slok van mijn water. 

'Ik ben zo zenuwachtig voor vanmiddag.' Zucht Rein, doelend op de uitslag voor zijn examen. 'Ik ook, maar ik weet bijna 100% zeker dat ik gezakt ben. Ik heb het helemaal verkloot.' Ik tover een trieste glimlach op mijn gezicht. 'Door mij, toch?' Hij neemt zijn onderlip tussen zijn tanden en slaat zijn ogen neer. 'Een beetje.' Kuch ik, terwijl ik opsta en de ondertussen gare bananen pannenkoekjes uit de pan haal. 'Wil je ook?' Vraag ik, waarop hij knikt.

Ik steun met mijn ellebogen op mijn knieën en mijn hoofd steunt in mijn handpalm. Bijtend op mijn nagels werp ik een blik op Rein, die er ook enorm zenuwachtig bij zit. Ik kan elk moment gebeld worden. Het is nu 14:00 uur en tussen 14:00 uur en 14:30 uur worden de mensen gebeld die gezakt zijn. Ik ben meer zenuwachtig voor Rein, dan voor mezelf. Ik weet toch al bijna zeker dat ik gezakt ben. 

Rein zit naast me, met zijn vingers stevig rond zijn telefoon geklemd. Brandon slaapt nóg steeds. Eigenlijk doet het me best pijn dat hij nog niet wakker is voor de uitslag van mijn examen. 

Rond 14:15 uur ben ik nog niet gebeld en komt Brandon naast me zitten. 'Ben je eindelijk wakker?' Kaatst Rein hem terug. Ik grinnik zachtjes en werp een blik op Brandon. 'Hou je mond, man.' Zucht hij.

Ik werp een blik op hem. Hij zit shirt loos naast me, met alleen een joggingsbroek aan en zijn haar zit enorm warrig. 'Ben je al gebeld?' Gaapt Brandon, terwijl hij onderuit zakt en zijn handen op zijn achterhoofd plaatst. 'Nee, nog niet.' Frons ik. 'Maar de mensen die gezakt zijn worden nu toch gebeld?' Mompelt hij, waarop ik frons. 

'Jeetje, lekker veel vertrouwen heb je weer in je vriendin.' Mengt Rein zich zuchtend in het gesprek. 'Ga je de hele tijd zulke irritante opmerkingen maken?' Kaatst Brandon terug. 'Ga jij de hele tijd zo vervelend en respectloos tegenover je vriendin?' Grijnst Rein. Brandon schudt zijn hoofd en antwoordt niet meer. 

Ondertussen is het 14:30 uur. 'Misschien ben je wel geslaagd, Jenn.' Glimlacht Rein, nadat ook hij op de klok gekeken heeft. Voordat ik kan antwoorden, gaat Rein's telefoon af. Ik hap naar adem, waarna hij zijn telefoon opneemt. Ik hou mijn adem in en luister aandachtig naar wat Rein zegt. 

'Ja, met Rein.' Aan zijn stem kan ik horen dat hij zenuwachtig is. 'Echt?' Hoor ik. Ik kan de toon van zijn stem niet plaatsen. Blijheid? Teleurgesteld?