Aşk Sürgünü...( Sürgün Serisi 1 )✔

Bölüm 6 - Seni Seviyorum...

" Sonra gülüşün geldi aklıma ve içimden dedim ki;
Yine gelsen yine severim seni. "

       Cemal Süreya

Leyla, ne olduğuna anlam veremeyerek şaşkın gözlerle bakmıştı Azad'a. İki gündür gördüğü genç kızın kim olduğunu ve neden ona öyle baktığını deli gibi merak ediyordu. Özellikle Azad'ın onu görmesiyle değişen hali merakını daha da büyütmek ile beraber garip bir şekilde korkuya yok açıyordu.

Azad, ise öfkeyle kendini kapatmış, sıkıca tuttuğu Leyla'nın eli ile öfkenin onu yönlendirmesine izin vermişti.

Aklı almıyordu. Yıllardır kesin bir dille söylemesine ve üstelik yakında evlenecek olmasına rağmen annesinin yaptığı sakin kalmasına mani oluyordu.

" Azad canımı acıtıyorsun! " diyerek elini çekmişti Leyla. Dakikalardır Azad'ın elini sıkması canını fazlasıyla yakmıştı.

Leyla'nın durarak elini çekmesiyle Azad kendine gelmiş, önce ayrılan ellerine ardından Leyla'ya bakmıştı.

" Ne oldu? "

" Asıl sana ne oldu Azad? Anneni görmemiz ile beni ardından sürüklemeye başladın! Hem o kız kimdi? "

" Kim olduğunu boş ver, önemli biri değil. Elin acıyor mu? " demiş, tekrardan Leyla'nın elini tutmuştu merakla bakan gözlere aldırmadan.

Konağa döndüklerinde akşam olmak üzereydi. İçeri girdiklerinde avluda olan telaşı görmüştüler. Azad, merakla tam Ceylan'a sesleneceği sırada mutfaktan çıkan kişiyle kocaman gülümseyerek; " kinné " demişti.

Genç kadın yapılan hazırlıklardan rahatsız olarak mutfaktan çıkarak avluya çıkmış, kaşlarını çatarak başını kaldırmıştı ki, gülerek bakan Azad'ı görmüştü.

Özlemle bakmıştı kardeşine Azad. Yıllar olmuştu sarılıp hasret gidermeyeli. Göremediği gibi anlamadığı bir şekilde telefonda bile doğru dürüst konuşamamıştı yıllardır. Hasret ile kollarını açarak sıkıca sarmıştı kardeşini.

" Hoş geldin abi. "

" Hoş buldum kinné. "

" Sensin kinné! " demişti genç kadın kaşlarını çatarak.

Azad, gülerek kollarını daha da sıkılaştırarak kardeşinin saçlarından öpmüş;

" Çok ayıp kinné,(cüce) insan abisine böyle söyler mi? " demişti kardeşinden ayrılırken.

" Asıl sana ayıp berxemin,(kuzucum) insan gelir gelmez kardeşini üzer mi? " demişti küçükken babaannelerinin Azad'a söylediği sözcükle. Çünkü biliyordu, Azad küçüklüğünden beridir bu kelimeyi hiç sevmezdi.

İki kardeş birbirine takılarak hasret giderirken her şeyi ve herkesi unutmuştular âdeta. Azad, kardeşinin içten gülümsemesiyle içindeki mutluluğu kat be kat artmıştı. Çünkü yıllar olmuştu kardeşini bu kadar içten gülerken görmeyeli.

Leyla, tebessüm bakmıştı iki kardeşe. Onu unutarak anlamadığı sözcüklerle konuşmalarını izlemiş, ona dönen genç kadının bakışlarıyla yüzündeki tebessüm kocaman gülümsemeye dönmüştü.

" Sen Leyla olmalısın? " demişti genç kadın bakışlarını ağabisinden çekerek Leyla'ya bakmıştı gülen gözlerle.

Leyla, gülerek bakmıştı genç kadına. Azad'ın elini uzatmasıyla elini tutmuş, gülerek başını sallamıştı.