Aşk Sürgünü...( Sürgün Serisi 1 )✔

Bölüm 10 - Mutluluk...

Dışarıda yağmur,
Yüreğime hasret,
Fikrime sen.
Nasıl yağıyorsunuz
Üçünüz birden bir bilsen...

Cemal Süreya

Mutluluk... Eğer yanında sevdiklerin var ise gerçekten mutluluğu iliklerine kadar hisseder ve gerçek anlamda; " Mutluyum! " diyebilirsin.

Leyla, her ne kadar bir yanı mutluluğu az da olsa buruk yaşadıysa da, yine de bunu gönül rahatlığıyla söyleyebiliyordu. Mutluydu...

Düğünü tam hayal ettiği gibi olmuştu. Üç gün süren düğünde Azad en ince detayına kadar düşünmüş, Ahmed ağa, Leyla'nın mahsum kalmaması için her şeyi yapmıştı. En önemlisi annesi yanında yeni hayatına ilk adımını atmıştı. Bunun mutluluğu onun için paha biçilemezdi.

Mardin sıcaklığının sonuna kadar hissedildiği düğünden sonra sanki gökyüzü de Leyla'nın yeni hayatında her şey geride bırakmasını söyler gibi yağmur damlalarıyla konuşmuştu. Gecenin serinliği ve yağmurun sesi ile yıllardır ruhen bir olmuş ve artık bedenen de bir olan iki kalbe eşlik etmişlerdi.

Leyla, bedenini sıkıca saran Azad'ın kolları ile başını Azad'ın çıplak göğsüne koymuş, öylece dakikalarca karşıdaki aynadan yansımalarını izlemişti.

Tarifsiz duygular içindeydi. Mutluluk, utanç, huzur, korku... Tüm duyguları aynı anda hissediyor ve yaşıyordu. Tüm bedenî tatlı bir sızı ile sarmalanmıştı. Yüzüne yayılan gülümsemeyle başını kaldırarak elini Azad'ın yanağına koymuş, bir süre öylece aşık olduğu sureti izlemişti. Ardından Azad'ın göğsünü öperek tekrardan başını göğsüne koymuş, gözlerini kapatarak daha da sokulmuştu.

Bir kaç saniye sonra yanağında hissettiği temas ile başını hafifçe kaldırarak tekrardan Azad'a bakmış;

" Uyuduğunu sanıyordum! " demişti mahcup bir şekilde kızaran yanakları ile.

" Anın tadını çıkarıyorum! Çünkü bu anı çok uzun zamandır bekliyorum. " demişti Azad yüzünde çapkın gülüşüyle.

Leyla, tüm bedenine yayılan sıcaklıkla bakışlarının kaçırmış, başını eğmişti.

"Leyla'm! "

" Uyu Azad! "

Azad, içten bir kahkaha atarak birden Leyla'yı altına almış;

" Uyumaktan daha iyi bir fikrim var! " diyerek Leyla'nın dudağına küçük bir öpücük bırakmıştı.

" Ama benim uykum var Azad! " demişti Leyla irice açılan gözlerle Azad'a bakarak.

Azad, yalandan üzülmüş gibi yaparak dudağını bükmüş, ardından başını Leyla'nın boyun girintisine koyarak gözlerini kapatmıştı.

" O zaman uyuyalım Leyla'm! "

" Azad böyle mi uyuyacaksın gerçekten? " demişti rahatsızca.

" Evet! "

" Ama ben böyle uyuyamam ki! "

Azad, tekrardan başını kaldırarak Leyla'nın gözlerine bakmış;

" Alışsan iyi olur Leyla'm! Çünkü hep böyle uyumayı düşünüyorum! " demişti.

Leyla, Azad'ın tekrardan başını koymasıyla sıkıntıyla nefesini vermiş, el mahkum kollarını Azad'a sararak o da gözlerini kapatmıştı.

Sabah vücudundaki tatlı sızıyla gözlerini açmıştı. Yatakta yalnız olduğunu görmüş, bakışlarını pencereye çevirmişti. Günün çoktan doğduğunu görmüştü. Gece olanlar aklına geldiğinde içinde oluşan boşluk ve mutlulukla tekrardan gözlerini kapatmış, bedenini saran çarşafı başına kadar çekmişti.