Stuck in the Dark

"Savaş şimdi başlıyor."

Arkadaşlar şimdiden uyarıyorum, baştan sona düşmeli-kalkmalı bir bölüm oldu, sıkı tutunun ♥♥

Magnus:

Sinirliydim hem de fazlaca.

Sinirliydim çünkü Alec tarafından kandırılmıştım ama hala onu kafamdan atamamıştım.

Özellikle dünkü görevde yaralandığını düşündüğüm zaman yaşadığım paniği anlatamam.

Ona farkında olmadan fazlaca bağlanmıştım ve kopmak çok zor olacak gibi duruyordu.

"Hala aklında Alec mi var?"

Raphael'in sesini duymamla başımı kaldırıp ona bakmam bir olmuştu.

"Benimle uğraşma Raphael."

"Eninde sonunda gidecekti, bunu kabul etmek gerekiyor."

"Ayrıldık Raphael, anlaşarak ayrıldık. Beni bırakmadı anladın değil mi beni?"

Olayı kesinlikle ailemden kimseye anlatmayacaktım çünkü bu Alec'in sonu olurdu.

"Sen de öylece gitmesine izin verdin yani, ailemiz hakkında bildiği ve senin hakkında bildiği şeylerden sonra onu öldürmek yerine gitmesine izin verdin öyle mi?"

"Onu seviyorum Raphael, bunun farkında mısın?"

"Seninki bence sevgi filan değildi. Alec, yakışıklı bir adam ve aklını kurcaladı hepsi bu. Gerçekten sevsen asla gitmesine izin vermezdin."

"Yorum yapmaya mı geldin buraya? Seni çeneni kapadığın zaman daha çok seviyorum kardeşim."

Ayaklanıp sinirle salondan mutfağa doğru ilerledim ama peşimi bırakmaya niyeti yoktu.

"Seni üzgün görmek istemiyorum."

"Ne zamandan beri beni düşünür oldun sen?" Diyerek ona döndüm ve yüzüne sinirli bir ifade ile baktım. "Benim sevgimi istemediğini söylemiyor muydun daha geçen günlerde."

"Hala o konuda mısın? Bunu aştık sanıyordum."

"Sen aştın ama ben aşmadım duydun değil mi beni? Sana en çok ihtiyacım olduğu zamanlarda hiçbir zaman yanımda olmadın. Şimdi bile sırf dalga geçip kendinin haklı olduğunu söylemek için buraya geldim. Seni tanıyorum Raphael, senin içini en iyi ben bilirim."

"Ben sana destek olmak için gelmiştim."

"Destek mi? Buna cidden inanıyor musun sen? Eğer kardeşim olmasan, sıradan birisi olsan, şimdiye kadar seni onlarca kez öldürmüştüm. Kan bağımız olduğuna dua et bence."

"Seni bırakıp gitmiş birisi için kardeşinin kalbini mi kırıyorsun?"

"Senin kırılacak bir kalbin olduğunu bilmiyordum, bunu yeni öğrendim."

Raphael bir süre ciddi olup olmadığımı anlamak istercesine yüzüme bakmıştı.

"Şu an saçmalıyorsun."

"Evet saçmalıyorum, siktir git evimden!" Sesim fazlaca yükseldiği zaman Raphael bir adım geriye çıkmıştı.

"Magnus..."

"Magnus ne Magnus? Bıktım lan senin gereksiz işlerinden, laflarından, boş işlerinden. Seni alttan almaktan bıktım. Seni sevmekten bıktım artık ben. Sevmek istemiyorum seni, kardeşim olmanı da istemiyorum. Uzak dur benden tamam mı? Benden uzak dur ve hayatımın içine etmeye ara ver."

"Abi ben... kötü bir şey yapmak istemedim. Cidden, bu sefer istemedim."

"Evet belki bu sefer istemedin peki diğer seferler? Her defasında yaptığın şeyleri affediyorum diye ağzıma sıçmaya devam ediyorsun."