Stuck in the Dark

"Eceli olacağım."

Sonunda bölüm yazabildim amk kusura bakmayın biraz geç oldu ama snsmmamsms

Asmodeus sinirle yumruğunu sıkarken Eleanor onu sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Oğlumu içeride tutuyorlar ve elimde onu kurtarmak için hiçbir şekilde bir şey yok."

Önünde duran masaya sertçe vururken Eleanor derin bir nefes aldı. Asmodeus'u 3 dakika sakinleştirse, geri kalan 15 dakika yine ateş püskürüyordu.

"Oğluna zamanında bu denli değer verseydin şu an bu halde olmazdı!"

Eleanor'un sinirli sesiyle Asmodeus ona bakmaya başlamıştı.

"Ne yani, şimdi de beni mi suçlayacaksın?"

"Seni suçlamayacağım, zaten tüm suçlu başından beri sensin. Sonra da oğlunun başı derde girince her yere saldırıyorsun. Oğlunu bir pislik haline getirirken sonunun böyle olacağını düşünmemiş miydin?"

"Bana destek ol diye seni çağırdım, sinirimi daha fazla boz diye değil!"

"Gerçekleri duymak sinirini bozar tabii!"

Eleanor'un yükselen sesiyle birlikte odaya ikisinden başka birisinin sesi dolmuştu.

"Yeter, kesin şunu!" Diye sinirle odaya girdi Ragnor. "Burada kavga etmeniz benim kardeşime hiçbir şekilde katkı sağlamıyor. O hala şu lanet hapishanede kalıyor ve kim bilir onu konuşturmak için neler yapıyorlar. Kendi içsel savaşınızı sonra verirsiniz."

Asmodeus hala sinirli gözüküyordu ama kendini toparlamak için derin birkaç soluk alma gereksinimi duymuştu.  Ragnor haklıydı, kim bilir oğluna orada neler yapıyorlardı.

"Bir şekilde onun suçsuz olduğunu ispatlamamız lazım." dedi Ragnor iç çekerek. "Ben Alec ile konuşacağım. Belki bir yolunu buluruz. Siz de birbirinizi yeme işinden vazgeçin çünkü birbirinize destek olmazsanız hiçbir sonuca varamayız. Farkında mısınız bilmiyorum ama biz birlikte olunca daha güçlüyüz. Ayrı ayrı değil.

"Onu annene söyle." dedi Asmodeus sinirle. "Her konuda beni suçlamayı kessin."

"Oğullarına babalık yapmadın ve şimdi de onlar için endişe duyuyorsun. Sana güvenmiyorum, Alec'e bile senden daha fazla güveniyorum."

"Duyuyorsun değil mi oğlum?" dedi Asmodeus Ragnor'a bakarak. "Her şeyi o başlatıyor."

"Anne, babamın üstüne fazla gitmesen. O da gördüğün üzere iyi durumda değil. Böyle yaparak onu daha da üzüyorsun."

"Her zaman üzülen taraf biz olamayız, biraz da onun üzülmesi lazım. Belki o zaman bir kalbi olduğunu hatırlar."

"Sen benden geçmişin acısını çıkarıyorsun sanırım. Zamanında terk edip gitmemin intikamı mı bu?" dedi Asmodeus alayla. "Üzgünüm ama seni sevmediğim için beni suçlayamazsın."

"Baba!" Ragnor'un sesiyle ikisi bir süre sessiz kalmışlardı. "Çocuk gibisiniz cidden ama bıktım artık ben. Gidip Alec ile konuşacağım. Siz de kendi içsel hesaplaşmalarınıza devam edersiniz."

Ragnor sinirle odadan çıkarken Asmodeus dediği şeye çoktan pişman olmuştu. Eleanor ne olursa olsun ona destek olmak için buradaydı ama kendi yaptığı şey ona haksızlıktı.

"Az önce söylediğim şey için kusura bakma."

"Bakmadım. Zaten senin beni sevip sevmemen artık pek umurumda değil çünkü hayatımda birisi var. Sonunda senden kurtuluyorum, sen de benden kurtuluyorsun. Sevinebilirsin."