YARA İZİ 🚬 BIZE SEN KALA 2

Varsayım

"Odama gel. Hemen!"

Gelen mesajla birlikte  etrafıma baktım. Raşit  henüz uyanmamıştı. Uyanıp  da beni yukardan  aşağıya inerken görürse  yanlış anlayabilir  yano doğruyu  anlardı. Ablamın yüzüme bakmaması Raşit  ile Kartal'ın  arasında ki buzdan duvarlar fazlasıyla  canımi sıkarken daha fazla  tatsızlik istemiyorum.

Başımı  yukarıya kaldırıp  baktığımda  dudak  büzdüm. Kartal yanına gitsem laf söyleyecekti. "Gitsem bir türlü  gitmesem bir türlü..." Oflayarak  yukarıya  çıkacaktım ki Raşit'i görmemle u dönüşü  yaparak masayı  düzenleniyormuş gibi  görünmek  istedim.

"Günaydın." Raşit  soğuk  şekilde  bir giriş  yapınca  günaydın  demiştim. "Benim  çıkmam  gerekiyor ofiste kahvaltı  yapacağım." Yoksa  Kartal ile  aynı  masaya oturmak  istemiyor muydu?

"Raşit dur, ben  dün  için  özür  dilerim. Senin karşında  sesimi yüksekseltmemeliydim. Ama sen öyle  gidelim dediğinde  korktum. Siz kardeş  gibisiniz  Kartal seni bütün  benliğiyle seviyor.  Eğer  bu evden gitseydin. Vicdan azabından  ölürdüm."

"Lina sen bana yalnızca  mutlu olup  olmadığını söyle." Mutluydum, hayatımda  hic olmadığı kadar başımı  öne  eğdiğim de "Anladim  mutlusun, zaten mutlu da ol. Biz  yalnızca ikinizin de mutlu  olmanızı  istiyoruz. Ne beni yanlış anla ne de ablanı..."  O an telefon  çalmaya  başlayınca  "Hadi çok bekletmeden  yanına  git. Birde söyle  sakın  ola ilaçlarını  aksatmasın."

Saf gibi tamam, dediğimde  gülerek gitmiş  bende onun ardından  hızla  yukarıya  çıkmıştım. Elim kalbimde kapıyı  çaldığım da içeriden  ses gelmemiş  bende merak ederek içeriye girip Kartal  diye  seslenmiştim.

Aniden  kapının  kapanmasıyla sırtımı kapıda  bulmam bir oldu. Korkarak tiz  bir ses çıkardığım da Kartal üstüme  abanıp boynuma  öpücük  bırakarak günaydın, demişti. "Aklımı  çıkardın  Kartal  şöyle  ani hareketler yapma." Kartal  yüzüme  bakarak  tek kaşıni kaldırdı.

"Korkmak mı?  Bu evde  kimden neyden korkuyorsun  Lina, sana korkuyu  yasakliyorum. Benim  kadınım hiçbir şeyden korkmaz!"

"Sinirlenme sevgilim  benim şu hayatta ki tek korkum sensin."dediğimde  ya demişti.  Ona dair olan  her şeyden  korkuyordum. Onu kaybetmekten onsux kalmaktan  baştan  sona her şeyiyle korku  duyuyordum. "Raşit  ilaçlarıni aksatmamanı söyledi."

"Haklısın  unutmadan  içsem iyi olacak." Kartal elimden tutup çekiştirdiginde çekmeceden ilaçlarını  alıp  içti. Bende ilk defa ilaç içtiğini  gördüğüm için ona bakmıştım çünkü çok fazla ilaç içmişti. "Neyin betin benzin attı?" Ona neden bu denli çok  ilaç  içtiğini sordum.

"Yakın bir tarihte ameliyat olacağım. Bundan önce  belli bir süre  ilaçları düzenli olarak içmem gerekiyor." Ameliyat mı!? Ağzım açık kaldığında uzanıp öptü. "Lina bu ameliyat sağlığım için şart  böylelikle bu illetten tamamen kurulacağım." Ameliyatın getirilerini bilmediğim için yalnızca anladım demiştim.

Kartal da beni çevirip arkamdan sarılarak çenesini omzuma yerleştirdi. "Şu  yüzünün haline bak. Bana hiçte  anlamışa benzemiyorsun..."derken telefonu çalmış ekranda Estella'nin adını  gördüğümde yutkunmuştum. Kollarından çıkmak istediğim de Kartal telefonu eline alarak "Uslu dur."diyerek uyarmakla kalmayarak kollarına hapsetmişti.

"Efendim Estella..." Beni bırakmayınca boynuma doladıgı koluna dişimi geçirdim  fakat bırakmadı. Bırakmayınca başımı  kaldırıp  kaşını kaldırdığı yüzüne  baktım.  Ne yani etine dişimi geçirdim  işlemedi mi?