YARA İZİ 🚬 BIZE SEN KALA 2

Uyan artık!

"Raşit artık bir karar vermemiz gerekiyor."

Doğan'ın sözleriyle birlikte olduğum yere çivilenip kalmıştım. Ne kararından bahsediyordu ki? Böyle  hararetli  konuştuğunu göre  Kartal ile ilgili olmalıydı.

"Bilmiyorum Doğan, biraz daha  uyanmasını  bekleyemez miyiz?" Bir şey  yapacaklardi. Bana sormadan nasıl  karar almaya kalkışırlardı. Kartal'ın  bilinci hala açık olmasa da ben buradayım. Karısı olarak tek söz  hakkı  bana aitti.

"Beş  gün oldu Raşit, koca beş gün... Başlarda  ümitliyken her geçen saat biraz daha ümitlerim azalıyor. Ben böyle olmamıştım. Hafıza  kaybı  yaşamda kısa sürede  kendime gelmiştim. Kartal'ın durumunu bambaşka  sanki uyanmak istemiyor sanki kardeşim ölmek  istiyor."

Ölünce sevemezsem seni diyen adam ölmek istiyor  olabilir miydi? Beni bırakmak istiyor olabilir miydi? Günahımın bedeli ancak ölüm ödeyebilir, diye düşünürek o ameliyata girdiyse... ya bir daha uyanmazsa...  Ben ne yapardım.

"Kartal her ne kadar  sert mizaçli olsa da duygularıni içinde  yaşayan biriydi. Son olanlar onu derinden sarstı. O bebeği hiç olmadığı kadar çok istemişti. Henüz doğmadan dünyası olmuştu."

"Ölünle ölünmüyor Raşit, ona defalarca  söyledim. Karısı  vardı. Onu bu kadar  seviyorsa  yapardi birkaç  çocuk birazda olsa acısı dinerdi. Lan ben her şeyi  geçtim. Onu seven kocaman bir ailesi var. Birbirimizi geç bulsakta ben kardeşlerimi seviyorum."

"Acaba  bunu gidip yaninda mı söylesen doktor  konuşmalarımizi duyabileceğini söyledi. "

"Söylemedim mi sanıyorsun? Her gün onu ne kadar çok sevdiğimden bahsediyorum. Raşit, artık  Lina ile konuşup  geri dönme işlemlerini halledelim. Az önce Serçe  aradı. Kız  anlamış  abim nerde diyor  başka bir şey  demiyor."

"Normal değil mi, günlerdir Kartal'a ulaşmaya  çalıyor. Şöyle yapalım mı? Ben gidip Lina ile konuşayım sende doktorlarla konuşup  Kartal'ı götürürken  bir sorun olup olmayacağını sor."

Doğan  bir şeyler  söyleyip gittiğinde  Raşit benden tarafa  gelmişti. Beni ağlar vaziyette bulunca  konuşmaları  duydun mu diye bende başımı olumlu anlamda salladım.

"Lina, kardeşim. Kartal ne zaman uyanır bilmiyoruz. Belki bugün  belki de yarın  en kötü  ihtimalle  seneler sonra dünyaya gözlerini açar. Bu süre zarfına kadar burada kalamayız. Geriye dönmemiz gerekiyor."

"Tamam... Gidelim." Kartal da bizimle  gelecekse nerde  hangi  ülke de olduğumuzun benim için hiçbir önemi  yoktu. Raşit  en doğru karar dediğinde gerisin geriye odaya girerek kapıyı  örttüm. Beş gün boyunca  onun uyanmasını  beklemiştim. Kimlerine göre  beş  gün  yalnızca bir  kaç günden ibaretti. Ama benim için  öyle  olmamıştı.  Şu kısa süre zarfında ömrümden en az bir  yılı  gitmişti. Bedenen olmasa da ruhen bir yaş daha yaşanmıştım.

Kocamin elini  tutuğumda elleri sıcacıkti "Artık  anlatacak hikâyem  kalmadı. Beş günde bütün  hikayeleri  tüketim. Lütfen artık  gözlerini aç  ben buradan el ele çıkmak istiyorum." Aklıma  Raşit'in sözleri düşüverdi. Doktor, hastanın konuşulamlari duyduğunu  söylemişti.  Aklıma  gelen şeyle  güldüm. Bir kez daha yalan söylecek olsam da bu beyaz yalandi.

Kartal'ın elini karnımın  üstüne  koyarak  yalanlarımı sıraladım. "Kocacım... Ben sana yalan söyledim. Sana kızgın  olduğum  için  sakladim ama beni affet. Bebeğimiz ölmedi. O hâlâ yaşıyor. Sen ona zarar  vermedin hala içimde ikimize ait bir parça  var." Hayatımda  yalan söylemek  hiç bu kadar acı verici olmamıştı. Gözyaşlarım Kartal'ın elini ıslatirken parmağı  seyreldi.