Part-37

12.9K 912 14
                                    

Unicode

"ကျွန်တော်တို့ ပြန်တော့မယ်!"

နှုတ်ဆတ်ချိန်တိုင်းဟာ လွှမ်ဆွတ်စရာတွေနဲ့ ပြည့်နှက် နေစမြဲဖြစ်ပါ၏။ မြူနှင်းတို့တဖွဲဖွဲကျချိန် အိမ်ပြန်ရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေတဲ့ ကောင်လေးနှစ်ယောက် ကိုကြည့်ရင်း
သူမ မျက်ရည်လည်မိပါသည်။

"ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိခိုက်အောင် ထပ်မလုပ်ပါနဲ့..အဝေးမှာရှိနေတယ်ဆိုရင်တောင် မင်း နေကောင်းကျန်မာပြီး အဆင်ပြေတယ်ဆိုတဲ့ စကားပဲ ကြားချင်တယ်"

"ဟုတ်ကဲ့!"

"ဆေးတွေထည့်ပေးလိုက်တာ သေချာသောက်ဦး ဟိုရောက်တာနဲ့ ပတ်တီးအသစ်လဲနော်"

"အင်"

စိတ်ဓာတ်မာချင်ယောင်ဆောင်တတ်သော ဘုန်းထွဋ်ခေါင်လျှံ ကို ကြည့်ရင်း သူမ စိတ်မချနိုင်ဖြစ်နေရသည်။ သုံးနှစ်တာ ကာလအတွင်း ထိုကောင်လေးကို မောင်လေးအရင်း
တစ်ယောက် သဖွယ် သူမ သံယောဇဉ် တွယ်မိနေခြင်းကြောင့်လဲ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

" မောင်လေးနှိုင်း..အဲ့ဒီကောင်လေးက အပေအတေလေး သေချာ ဂရုစိုက်ပေးနော်"

သူမ ထိုသို့မှာကြားမိပါလျှင် နှိုင်းက ကြည်ဖြူစွာ ခေါင်းညိမ့်ပါ၏။

"စိတ်ချပါ မမဝေ။ ပြီးတော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

"ရပါတယ်ကွယ်"

မမဝေက သမီးလေးကိုချီထားရင်း စိတ်မကောင်းသည့် မျက်နှာဖြစ်နေပါသော်လည်း ခေါင်လေးကတော့ စကား တစ်ခွန်းမဆို ခေါင်းသာ တွင်တွင် ငုံ့နေသဖြင့် နှိုင်း
လက်တို့ရတော့၏။ ဒီလူသားလေးဟာ ခံစားချက် ဟူသမျှကို ဖွင့်ထုတ်ပြဖို့ အတော်ကြောက်ရွံ့တတ်တာပင်။

"မောင်...မမဝေတို့ကို ပြောဦးလေ"

ထိုအခါမှ မျက်ခမ်းစပ်လေးတွေနီရဲနေသော မျက်ဝန်းများဖြင့် ခေါင့်မော့လာပြီး မမဝေတို့ မိသားစုသုံးယောက်အား ဖက်လိုက်လေတော့သည်။

" ကျွန်တော် မသေသေးရင် ထပ်လာခဲ့မယ်!"

"မဟုတ်တာတွေ မပြောနဲ့။ ဘာဒဏ်ရာမှထပ်မရစေနဲ့တော့...ဘကြီးနဲ့မေကြီးကို သေချာတောင်းပန်လိုက်။ လိမ္မာတယ် ကလေးက"

Black Memory(U+Z)(Completed )Where stories live. Discover now