LOVE WITHOUT BOUNDARIES

CHAPTER EIGHT

CHAPTER EIGHT

"I WAS looking for you inside," natatawa ngunit nagtataka ring ani Rhumzell nang madatnan ako sa sasakyan niya. Paulit-ulit ang pasasalamat ko kanina na hindi niya ini-lock 'yon. Kung hindi ay hindi ko alam kung ano ang gagawin ko dahil naiwan sa loob ang bag ko kung saan naroon ang gamot ko.

"Ano..." hindi ko magawang magsinungaling. "Umatake kasi 'yong sakit ko."

Natigilan siya at napatitig sa 'kin. "Nahihirapan kang huminga?" Lumapit siya para tingnan ang lagay ko.

Umiling ako. "Okay na 'ko, ano...pwede bang pakihatid mo na lang ako sa bahay? Gusto ko nang magpahinga. Pasensya na, Rhumzell."

Awtomatiko niyang binuksan ang makina. "Dadalhin na lang kita sa hospital, Dainty."

"Hindi na," nahawakan ko siya sa braso.

Napatitig siya doon dahilan para hawakan niya ang kamay ko. "I'm worried, Dainty." Nabasa kong talaga ang pag-aalala sa mga mata niya.

Ngumiti ako. "Ayos lang ako, may gamot naman ako. Gusto ko lang talagang makauwi na para makapagpahinga."

"Ihahatid na lang muna kita sa inyo. Babalikan ko na lang si Bree." Sinabi niya 'yon sa paraan na para bang hindi na ako pwedeng tumanggi.

Hindi na ako nagsalita pa. Sa halip ay napatingala ako sa gawi kung saan alam kong bintana ng kwarto ni Maxrill ang makikita. At gano'n na lang ang gulat ko nang makita itong naroon sa balkonahe! Nakapamulsa at gano'n man kataas ang kinaroroonan nito ay nasisiguro kong nakatingin sa 'kin.

Napasinghap ako at wala pa man ay 'ayun na naman ang hirap kong paghinga. Ano ba ang nangyayari sa 'kin? "Ano..." hindi ko alam kung alin sa mga naroon sa tabi ang dapat kong pindutin para bumukas ang bintana.

Nilingon ko si Rhumzell pero mukhang nakuha niya na ang gusto kong gawin. Binuksan niya ang bintana sa tabi ko para pumasok ang hangin.

"You're making me worry," nag-aalala talaga ang tinig niya.

Pinilit kong ngumiti saka sinulyapan sa salamin na naroon sa gawi ko si Maxrill. Para na naman akong kakapusin ng hininga dahil hanggang sa sandaling iyon ay nakatanaw siya.

Bakit ganito ang epekto niya sa 'kin? Hindi ko maipaliwanag. Kinailangan kong alisin ang paningin kay Maxrill para lang makahinga ako ulit.

"Will you be okay?" nag-aalalang ani Rhumzell.

Tumango ako. "Ayos lang ako. Pasensya na, ah?"

"No," umiling siya. "Ako dapat ang mag-sorry, maybe you got tired because of me. I'm really sorry."

"Ayos lang naman ako, Rhumzell," nagbaba ako ng tingin. Nakokonsensya ako dahil sinisisi niya ang sarili gayong si Maxrill ang dahilan kung bakit umatake ang sakit ko.

Maxrill Won Del Valle... Napapikit ako nang muling umalingawngaw sa pandinig ko nang sabihin niya ang pangalan. "Ano..." napanguso ako. "Papasok na 'ko, Rhumell. Pasensya na talaga."

Basta ko na lang siya natalikuran saka ako nagmamadaling pumasok sa bahay. Tuloy ay hindi ko namalayang naroon pala sa pinto si nanay. Hindi na ako magtataka kung nakita niya kaming nag-uusap ni Rhumzell.

"Nag-away ba kayo?" pabulong niyang tanong.

Magkakasunod akong umiling at wala sa sariling yumakap kay nanay at doon umiyak. "'Nay..."

Hinagod nang hinagod ni nanay ang buhok ko. "Anong nangyari?" nagising ang pag-aalala niya.

"Nakita ko po si Maxrill, 'nay..." pabulong ding sagot ko.