"တိုတို တိုတို..."
ေရာက္လာၿပီ ဒီကေလး...
ကေလးအေမကလည္း ကိုယ့္ကေလးကို ကိုယ္မထိန္းဘူးလားမသိဘူး...
ေနာင္ စိတ္ထဲကသာေျပာလိုက္ၿပီး လက္ေတြ့မွာေတာ့ ဘာမွမေျပာ။
"ေရာက္လာၿပီးလား သားခန႔္.."
"ဟုတ္ တိုတို အင့္..."
သားခန႔္က ကိုင္လာတဲ့မုန႔္ထုပ္ေလးေတြထဲက တစ္ထုပ္ကို ရွင္းသန႔္ကိုေပးလာသည္။
"အင္ ကိုကိုကမအားေသးဘူးရယ္...
သားခန႔္ပဲကိုင္ထားေပးေနာ္ လာ ဒီခံုေလးမွာ ကိုကို႔ကိုေစာင့္ေနေနာ္.."
"ဟုတ္..."
မျဖဴလိမ္းေပးထားတဲ့သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႔သားခန႔္ဟာ တကယ့္ခ်စ္စရာေလးပင္။ ရွင္းသန႔္လည္း အသဲတယားယားနဲ႔ သားခန႔္ရဲ့ပါးေလးကိုနမ္းလိုက္သည္။
"အလုပ္ေတြက အခ်ိန္ၾကာေနၿပီ...
ေနပူရင္လည္း မလုပ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ဦးမယ္..."
ေနာင့္ရဲ့အေျပာကို ရွင္းသန႔္ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘဲ က်န္ေနေသးတဲ့ျမက္ေတြကိုရွင္းလိုက္သည္။
"သူမ်ားအိမ္ကိုလာလာေနတာ မင္းအိမ္ကမင္းကိုမဆူဘူးလားကြ..."
"ဆူဘူး......ဘဘ ဘဘ ဆိုး..."
"ဘာ!..."
သူ႔ကို ဘဘလို႔ေခၚလိုက္တာေၾကာင့္ ေနာင္တစ္ေယာက္ထိုင္ေနရာက ထရပ္လိုက္သည္။
"မင္းကို ဘဘလို႔ေခၚရမယ္လို႔ဘယ္သူသင္ထားတာလဲ? ဟမ္...
ငါ့ကိုမ်ား ဘဘတဲ့ ဘယ္သူသင္ထားတာလဲေမးေနတယ္ေလကြာ..."
ေနာင့္အသံဟာ တင္းမာေနတာေၾကာင့္ သားခန႔္ရဲ့မ်က္ႏွာဟာတျဖည္းျဖည္းမဲ့လာၿပီး...
"ဟင့္ ဟင့္ အီးဟီး တိုတို တိုတို အီးဟီး..."
"သားခန႔္ တိတ္တိတ္ ကိုကိုရိွတယ္...
ေနာင္ရာ ကေလးကိုဝမ္းနည္းေအာင္လို႔ အဲ့လိုမ်ိဳးမေျပာပါနဲ႔...
တိတ္တိတ္ ကိုကိုရိွတယ္..."
ရွင္းသန႔္လ့္လည္း သားခန႔္အနားအျမန္သြားကာ ေခ်ာ့လိုက္သည္။
"ဟင့္ ဘဘ ဆိုး ဟင့္ ဆိုး..."
"ဟုတ္ပါ့ ဘဘကဆိုးတယ္ေနာ္...
တိတ္တိတ္ သနပ္ခါးေတြပ်က္ရင္မေခ်ာဘဲေနဦးမယ္..."
YOU ARE READING
ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို မခ်စ္ဘူး...(Completed)
Fantasyကိုယ့္ကိုမခ်စ္ဘူး အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ေနာင့္ကိုအၿမဲခ်စ္သြားမွာ❣️
