"အပူသည္လိုထိုင္မေနနဲ႔ ရာရွင္းသန္႔..
မင္းမ်က္နွာကိုျပင္ထား.."
ေဖေဖ့ရဲ႕အသံေၾကာင့္ ရာရွင္းသန္႔အေတြးေတြေတာင္လြင့္စင္သြားသည္။
"အစကတည္းက ဒီလိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ ငါသိေနတယ္...
ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ဆိုေတာ့ မင္းကိုစြန္႔ျပစ္လိုက္ၿပီမဟုတ္လား.."
"မဟုတ္ပါဘူးလို႔ကြၽန္ေတာ္ေျပာလည္းေဖေဖယံုမွာမဟုတ္ဘူး...
နႏၵက သူ႔အိမ္မွာလာေနပါဆိုလို႔သြားေနတာ.."
"မင္းစကားေတြငါကယံုေပးရမွာလား...
ငါ့မွာမ်က္စိေတြနားေတြပါတယ္ ရာရွင္းသန္႔...
မင္းအခုဘဝကိုအသစ္ကေနၿပန္စ..."
ေျပာၿပီး ေဖေဖကထြက္သြားသည္။ ရွင္းသန္႔မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္လိုက္ၿပီး ထိုင္ေနရာကေမထလိုက္သည္။
"ေအးပါ ေျမးရယ္...
ခ်ိဳခ်ိဳစို႔ရပါမယ္ သားငယ္ေရ လာပါဦးသားငယ္ေရ...
ဒီမွာေျမးကငိုေနတယ္ကြဲ႕..."
သူ႔အေပၚတက္လာေတာ့ ေမေမကသူ႔အခန္းေရွ႕မွာရပ္ကာ သားကိုခ်ီထားသည္။
"ကြၽန္ေတာ္လာၿပီ ေမေမ...
သားေရ ငိုေနတာလား..."
ရွင္းသန္႔လည္း သားကိုလႊဲေျပာင္းခ်ီလိုက္ၿပီး နို႔တိုက္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ ရွင္းသန္႔တို႔နဲ႔အတူ ေမေမကလည္း အခန္းထဲဝင္ထိုင္သည္။
ေမေမ့ေရွ႕မွာရွက္ေပမယ့္လည္း ရွင္းသန္႔အက်ႌငိုလွန္ၿပီး သားကိုနို႔တိုက္လိုက္သည္။
"အခုက်ေတာ့ ၿငိမ္သြားလိုက္တာ...
ဖြားေျမးက တကယ့္အဆိုးေလးပဲ.."
"နီလာတို႔ကေျပာတယ္ေမေမရဲ႕...
အဲ့တာေနာင္နဲ႔တူတာတဲ့ ေနာင္ငယ္ငယ္တုန္းကလိုခ်င္တာမရမရခ်င္းေအာ္ေအာ္ငိုတာတဲ့ ႀကီးလာမွသာၿငိမ္သြားတာတဲ့...
တကယ့္ကိုဖေအတူသားေလး..."
ၿပံဳးၿပီး ေျပာေနတဲ့ရွင္းသန္႔ကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚနွင္းဆီၿပံဳးမိသည္။
"သားက အဲ့ေကာင္ေလးကိုအရမ္းခ်စ္တာပဲလား.."
ေဒၚနွင္းဆီေမးလိုက္ေတာ့ ရွင္းသန္႔လွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေမေမ...
ကြၽန္ေတာ္ေနာင့္ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္..."
YOU ARE READING
ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို မခ်စ္ဘူး...(Completed)
Fantasyကိုယ့္ကိုမခ်စ္ဘူး အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ေနာင့္ကိုအၿမဲခ်စ္သြားမွာ❣️
